Το προφίλ του ανθρωποκτόνου δια της εις άτοπον απαγωγής

Στο σχολείο εμμέσως πλην σαφώς μας έμαθαν ότι το να σκοτώνει κανείς τον εχθρό της πατρίδας σε καιρό πολέμου δεν είναι κακό, αντίθετα είναι πολύ καλό. Αν με μια γενναία προσπάθεια εντάξουμε αυτό το φόνο στην αυτοάμυνα, μπορούμε τέλος πάντων να τον δικαιολογήσουμε: "Δεν φταίω εγώ, φταίει αυτός που μου επιτέθηκε και απείλησε τη ζωή μου".

Πράγματι, η μόνη περίπτωση που μπορεί η ανθρωποκτονία να έχει επαρκή δικαιολογία είναι, όταν απειλείται άμεσα η ζωή και η σωματική μας ακεραιότητα. Σε καμιά άλλη περίπτωση δεν δικαιολογείται. Υπάρχει βέβαια και ο φόνος εν βρασμώ ψυχής που δεν δικαιολογείται, είναι όμως κατανοητός. Για τον φόνο εν ψυχρώ δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία.

Τι λογής άνθρωποι είναι λοιπόν αυτοί που προχωρούν σε μια τόσο ακραία πράξη;

Χριστιανοί δεν μπορεί να είναι. Κανένα ιερό βιβλίο του χριστιανισμού δεν ευλογεί την ανθρωποκτονία. Επομένως, αν κανείς δολοφόνος δηλώνει χριστιανός, τότε ή είναι παλαβός ή μας κοροϊδεύει.

Ηθικά συγκροτημένοι χαρακτήρες δεν είναι. Άθεοι, αγνωστικιστές ή θρησκευόμενοι που έχουν συνείδηση των βασικών ηθικών αρχών δεν σκοτώνουν άλλους ανθρώπους. Αν κάποιος δολοφόνος επικαλεστεί την Ηθική για να δικαιολογήσει το φόνο που διέπραξε, ή είναι ψεύτης ή είναι ολιγόμυαλος και δεν μπορεί να κατανοήσει τις βασικές αρχές της Ηθικής.

Σύννομοι πολίτες δεν είναι. Ο νόμος απαγορεύει την ανθρωποκτονία και αυτός που σκοτώνει άλλον άνθρωπο είναι παράνομος. Όποιος δολοφόνος διακηρύσσει ότι σκοτώνει για το καλό των συμπολιτών του ή είναι διαταραγμένο άτομο ή έχει σοβαρές δυσκολίες ένταξης στην κοινωνία.

Κανονικοί άνθρωποι δεν είναι. Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν αρπάζει εν καιρώ ειρήνης την κουμπούρα για να ξεκάνει έναν άλλον άνθρωπο. Όποιος δολοφόνος επικαλεστεί

τον τρόπο ζωής, την ιδεολογία, το επάγγελμα, την εθνικότητα ή τη συμπεριφορά του άλλου για να δικαιολογήσει το φόνο του ή έχει προσωπικά προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει μόνος του ή αγαπά το αίμα.

Ώριμοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν είναι. Αν ήταν, θα γνώριζαν ότι οι σποραδικοί φόνοι σε μια κοινωνία έχει αποδειχθεί ότι είναι αδύνατο να την αλλάξουν προς το καλύτερο, την αλλάζουν προς το χειρότερο, διότι η νομοθεσία σκληραίνει και η καθημερινή ζωή γίνεται πιο δύσκολη. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην Ιστορία όπου κάποιοι δολοφονώντας κάποιους άλλους πέτυχαν να κάνουν την κοινωνία τους δικαιότερη.  Όποιος δολοφόνος ισχυρίζεται ότι αυτό είναι το κίνητρο των φόνων του ή είναι αμόρφωτος και ανιστόρητος ή καλύπτει πίσω από αυτή την πρόφαση έναν ανεξέλεγκτο θυμό που τον έχει κάνει υποχείριό του.

Έτσι λοιπόν, δια της εις άτοπον απαγωγής μπορούμε κάπως να σχηματίσουμε μια εικόνα για τους ανθρώπους εκείνους που ζουν ανάμεσά μας και που σκοτώνουν εν ψυχρώ άλλους ανθρώπους.

Αναρωτιέμαι πώς άραγε να νιώθουν μετά τη διάπραξη του φόνου. Τύψεις είναι αυτονόητο ότι δεν θα έχουν. Υποθέτω ότι ή θα αισθάνονται ικανοποίηση, εφόσον κατάφεραν να υλοποιήσουν την επιθυμία τους ή δεν θα αισθάνονται τίποτα. Και στις δύο περιπτώσεις διαβλέπω ένα χαρακτήρα χαμηλού συναισθηματικού προφίλ, όπου τα θετικά συναισθήματα είναι ισχνά, ενώ τα αρνητικά είναι έντονα και βασανιστικά.

Παρά τις όποιες αναλύσεις και ιδεολογικές τοποθετήσεις τους  εκ δεξιών και εξ αριστερών τα άτομα αυτά κουβαλούν μέσα τους ένα βίαιο συναισθηματικό φορτίο που δεν τους επιτρέπει να δουν την πραγματικότητα ρεαλιστικά και που τους παρασύρει στο φόνο με απώτερο μη συνειδητό στόχο μια βραχύβια έστω εσωτερική εκτόνωση.

Πιστεύουν ότι ενεργούν σωστά, αν αυτό μπορούμε να το εκλάβουμε ως ελαφρυντικό τους. Δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν υποτάξει τη λογική τους στο βίαιο συναισθηματικό τους κόσμο και ότι αντί η λογική να τους συγκρατεί από το παράλογο, έχει γίνει η θεραπαινίδα του παραλογισμού τους.