Μπαράκ Ομπάμα - Φρανσουά Ολάντ: τα προτεινόμενα μοντέλα

Το μοντέλο που μας έρχεται από την Αμερική δεν είναι πρωτότυπο, αντίθετα μας είναι πολύ γνωστό και οικείο. Έχουμε εδώ την ευτυχισμένη οικογένεια με ένα σύζυγο που αγαπά και τιμά τη σύζυγό του, μια σύζυγο που αγαπά και στηρίζει το σύζυγό της και με δυο, τρία, τέσσερα παιδιά που δείχνουν φυσιολογικά και χαρούμενα ανάμεσα στους γονείς τους.

Είναι το παραδοσιακό μοντέλο της οικογένειας προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής μας, όπου η σύζυγος δεν είναι μια μουγκή φιγούρα και όπου ο σύζυγος σε κάθε ευκαιρία δείχνει πόσο ψηλά την έχει στην υπόληψή του, τα δε παιδιά τους μεγαλώνουν ευτυχισμένα περιβαλλόμενα από την υγιή αγάπη των γονιών τους.

Ο Μπαράκ Ομπάμα ενσαρκώνει με επιτυχία τον σύζυγο αυτού του μοντέλου και η γυναίκα του Μισέλ μας αρέσει πολύ, επειδή δείχνει δυναμική και πολύ σύγχρονη και επειδή και οι δύο μάς αφήνουν να καταλάβουμε ότι στην ιδιωτική τους ζωή κανείς δεν είναι από πάνω ή ίσως η Μισέλ είναι μια ιδέα πιο πάνω από τον Μπαράκ. Όσο για τις κόρες τους, αυτές όντως είναι τα βωβά πρόσωπα της υπόθεσης: χαμογελούν, φορούν ωραία φουστανάκια και διακοσμούν το προεδρικό ανδρόγυνο με πολύ χαριτωμένο τρόπο.

Η οικογένεια στην Αμερική - και όχι μόνον – είναι ο ιερός θεσμός, ο καταξιωμένος από την κοινωνία, ο σκοπός ύπαρξης του ατόμου, το άπαν για την ιδιωτική ζωή του καθενός. Ακόμα και η δημόσια εικόνα του ατόμου επηρεάζεται καίρια. Όσοι δεν έχουν οικογένεια αντιμετωπίζονται με κάποια επιφύλαξη, οι επιχειρήσεις το λαμβάνουν πολύ υπόψη τους αυτό, ομοίως και οι ασφαλιστικές εταιρίες.

Στην Ευρώπη αντίθετα οι πολιτικοί δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να προβάλλουν ένα τέτοιο μοντέλο. Φροντίζουν βέβαια να μην προκαλούν την κοινή γνώμη με ασωτίες και ακρότητες, από την άλλη όμως βγαίνουν αρκετοί και δηλώνουν ευθαρσώς ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Ξέρουν ότι η κοινή γνώμη εδώ έχει μεγαλύτερη κατανόηση και ανοχή στις ιδιαιτερότητες του ατόμου. Οι ερωτικές περιπέτειες των πολιτικών δεν είναι προς θάνατον στην Ευρώπη, εκτός αν τις εμπλέξουν με ζητήματα της πολιτικής, οπότε τους περιμένει μαύρισμα στις επόμενες εκλογές.

Το ευρωπαϊκό μοντέλο το ενσαρκώνει με επιτυχία ο Φρανσουά Ολάντ. Δεν παντρεύεται, αλλά συζεί με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, με την οποία αποχτά τέσσερα παιδιά. Όταν χωρίζουν, κάνει επίσημη σύντροφό του τη Βαλερί Τριερβελέρ, η οποία χρίζεται πρώτη κυρία της Γαλλίας, χωρίς να είναι συγχρόνως και κυρία Ολάντ. Τώρα βγαίνει στο φως η ερωτική του σχέση με μια γαλλίδα ηθοποιό. Περίπου το 80% των Γάλλων που ρωτήθηκαν σχετικά δήλωσαν με απόλυτη ψυχραιμία ότι αυτά όλα αφορούν την προσωπική ζωή του Ολάντ και δεν τους ενοχλούν καθόλου. Η δε χαμηλή δημοτικότητα του γάλλου προέδρου ανέβηκε κατά δύο πόντους μετά τη δημοσιοποίηση της κρυφής του σχέσης.

Από τη μία έχουμε λοιπόν το μοντέλο Ομπάμα και από την άλλη το μοντέλο Ολάντ. Φυσικά πρόκειται για μοντέλα, δηλαδή για προτεινόμενο τρόπο ζωής. Στην Αμερική η κοινή γνώμη εξακολουθεί να θεωρεί την οικογένεια ιερή, στην Ευρώπη είναι απλώς ένας κοινωνικός θεσμός ανάμεσα στους άλλους.

Οι πολιτικοί που θέλουν να είναι αγαπητοί στους ψηφοφόρους τους φροντίζουν να μην ερεθίζουν την κοινή γνώμη. Αν πχ οι Γάλλοι ήταν προσκολλημένοι στην οικογένεια όπως οι Αμερικανοί, ο Ολάντ θα ήταν οπωσδήποτε παντρεμένος.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας φανταστούμε τον Ολάντ ως αμερικανό πρόεδρο. Πρόκειται φυσικά για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, διότι ο Ολάντ δεν θα μπορούσε με τίποτα να φτάσει σε αυτό το αξίωμα όντας ανύπαντρος με τέσσερα εξώγαμα παιδιά και με διάφορες κατά καιρούς  ερωτικές συντρόφους. Αντιστοίχως ο Ομπάμα ως πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας θα προκαλούσε τα ειρωνικά σχόλια των Γάλλων με την θεατρική του αφοσίωση στη Μισέλ.

Ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός πολιτικού θεάτρου αποδεικνύεται από το φλερτ του Ομπάμα με τη Δανή πρωθυπουργό Έλεν Τόρνινγκ Σμιτ στην κηδεία του Νέλσον Μαντέλα που χάλασε την εικόνα του καλού οικογενειάρχη και απέδειξε ότι ο αμερικανός πρόεδρος δεν θα έλεγε όχι σε μια εξωσυζυγική περιπέτεια - αν τον έπαιρνε βέβαια να το κάνει.

Πολύ περισσότερο αποδεικνύεται αυτό με το παλιότερο σκάνδαλο Κλίντον-Λεβίνσκι που προκάλεσε κύματα ιερής αγανάκτησης στην αμερικανική κοινή γνώμη. Μολονότι τελικά υπερίσχυσε η ιερή οικογένεια και σήμερα η Χίλαρι Κλίντον επωφελείται από αυτό και κάνει πολιτική καριέρα, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την ταπείνωση που υπέστη  ο σύζυγός της, όταν αναγκάστηκε να βγει δημόσια και να καταγγείλει τον εαυτό του ότι είναι ψεύτης και άπιστος σύζυγος και ότι είναι ένοχος ενώπιον της οικογένειάς του, του αμερικανικού λαού και του Θεού. Και όλος αυτός ο εξευτελισμός οφειλόταν απλώς σε μια σεξουαλική ημι-συνεύρεση με ένα θηλυκό κάποια στιγμή στο γραφείο του, μια «ανάρμοστη σωματική επαφή» - έτσι το είπαν, γιατί ολοκληρωμένη μοιχεία δεν πρόλαβε να κάνει ο Κλίντον.

Τι νομίζετε ότι θα συνέβαινε, αν αποκαλυπτόταν ότι κάτι παρόμοιο  είχε γίνει σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό γραφείο; Ο κόσμος θα έκανε χάζι, πολλά ευτράπελα θα ακούγονταν και μετά όλα θα ξεχνιούνταν. Ο «άπιστος» δεν θα έβγαινε συντετριμμένος στην τηλεόραση για να ομολογήσει την «αμαρτία» του. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο.

Θυμηθείτε τον Μπερλουσκόνι. Παρά τα καμώματά του συνέχιζε να είναι στην εξουσία απτόητος και οι πολιτικοί του αντίπαλοι κατάφεραν να τον βγάλουν από τη μέση, όταν πια ξεπέρασε τα όρια ανοχής της ιταλικής κοινωνίας. Φαντάζεστε έναν πολιτικό τύπου Μπερλουσκόνι να είναι πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών; Και πάλι εδώ μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα το δούμε.

Όσο για τον Στρος Καν, αυτός ο καημένος  ήταν απλώς άτυχος. Ερωτύλος και ζωηρός ήταν πάντα και κανείς δεν είχε ενοχληθεί. Αλλά το σκάνδαλο ξέσπασε, όταν βρέθηκε στην Αμερική.  Η εικόνα ενός ισχυρού πολιτικού που οδηγείται στο τμήμα σιδηροδέσμιος, αναμαλλιασμένος και εξευτελισμένος ήταν αυτή που του έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά. Στην Ευρώπη θα είχε άλλη μεταχείριση και ούτε σκάνδαλο θα ξεσπούσε ούτε τίποτα. Τι κι αν η καμαριέρα ελέγχθηκε εκ των υστέρων ότι έλεγε ψέματα; Το κακό είχε γίνει.

Τελευταίο αφήνω τον Φρανσουά Μιτεράν που είχε μόνιμη ερωμένη και εξώγαμο τέκνο. Όλοι το γνώριζαν, κανείς δεν μιλούσε. Και όταν πολύ αργότερα  δημοσιοποιήθηκε η εκτός γάμου σχέση του, πάλι κανείς δεν είπε τίποτα.

Δύο λοιπόν τα προτεινόμενα μοντέλα ζωής. Από τη μια η «εκφυλισμένη» Ευρώπη, από την άλλη η συντηρητική Αμερική. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

Όσο για τα άλλα μέρη του πλανήτη μας ούτε λόγος. Εκεί μπορεί η διαφθορά να οργιάζει κεκλεισμένων των θυρών, αλλά κανείς δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτα. Το προτεινόμενο μοντέλο είναι: «Είμαστε σοβαροί και όποιος το αμφισβητεί αυτό θα πάει στην κρεμάλα».