Θέλω να σβήσει κάθε
ήχος
και μια σιγή από
άλλους ουρανούς
να επικαθήσει πάνω
στο κορμί μας,
να διηθηθεί,
να αλλάξει την
πορεία του αίματός μας.
Άπλωσα τα καρφιά μου
στο τραπέζι.
Έχω απελπιστεί.
Τίποτα δεν θα γίνει,
τίποτα.
Έτσι αιώνια θα
στέκεσαι απέναντί μου.
Τουλάχιστον να βρω
τη σύνδεση,
γιατί να σ’ αγαπώ μαζί
με τα καρφιά.
Θέλω να σου πω λόγια
αγάπης,
αλλά μπερδεύονται
στη γλώσσα μου μαχαίρια.
Θέλω να σου χαρίσω τόσα ωραία πράγματα,
αλλά φοβάμαι μην
τρομάξεις, όταν θα τα δεις.
Πενήντα πέντε
καμπάνες
ηχούν στ’ αφτιά μου
βροντερές
και κάτω απλώνεται
ένα ανεξήγητο τοπίο
εκτός νευτώνειας
φυσικής.
Πού να πατήσω εκεί το πόδι μου…
Από στη
συλλογή μου «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου…», εκδ. Μανδραγόρας.
Τα ποιήματα
δημοσιεύτηκαν στη Βιβλιοθήκη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου