Η φύση είναι ο ιερέας του διαβόλου (Δαρβίνος)

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι είπε κάτι τέτοιο ο Δαρβίνος, το άκουσα στην τηλεόραση σε ένα ντοκιμαντέρ, αλλά βλέποντας όσα τρομερά συμβαίνουν στη φύση κρίνω ότι μάλλον το είπε.

Για μας τους απλούς ανθρώπους φύση είναι τα ωραία τοπία, θάλασσες, βουνά, ποτάμια, δάση. Αλλά μέσα εκεί στα ωραία τοπία ζουν πλάσματα που αγωνίζονται για την επιβίωση τρώγοντας το ένα το άλλο. Μοχθηροί μηχανισμοί επιβάλλουν το γνωστό «ο θάνατός σου η ζωή μου» σε άπειρες παραλλαγές. Όσοι παρακολουθούν τέτοια ντοκιμαντέρ ή διαβάζουν τα ανάλογα βιβλία, καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Οι μουσουλμανικές χώρες υποδοχής προσφύγων

Η πλημμυρίδα των προσφύγων και παράνομων μεταναστών που έχει κατακλύσει τα μέρη μας ξέρουμε πολύ καλά πως δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα.

Ήδη η ΕΕ δείχνει διακριτικά τη δυσφορία της και προσπαθεί να πάρει μέτρα για να περιορίσει τις εισροές στα εδάφη της, χωρίς παράλληλα να απεμπολήσει τις ανθρωπιστικές ιδέες της. Δύσκολη ισορροπία που δεν ξέρουμε αν και πόσο θα κρατήσει, καθώς τα ακροδεξιά κόμματα στις ευρωπαϊκές χώρες αυξάνουν σιγά σιγά τη δύναμή τους.

"Μια μέρα με ωραία ρούχα"

Είπε να κάνει σήμερα

κάτι διαφορετικό,

να φτιάξει μια καινούργια μέρα,

αλλιώτικη,

ας πούμε κάπως αισιόδοξη,

να βγει απ’ το πελώριο Τίποτα

με μια ακραία πράξη,

επαναστατική.

Λούστηκε,

φτιάχτηκε,

φόρεσε τα καλά του

και κάθισε στον καναπέ

ελπίζοντας πως έτσι

θα προκαλούσε γεγονότα.

Κάθισε πολλές ώρες

κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο τον κόσμο.

Όταν βράδιασε,

έβγαλε τα ωραία ρούχα του

και φόρεσε τα καθημερινά.

Ήταν μια μέρα σαν τις άλλες τελικά,

μια μέρα με ωραία ρούχα

μες στο πελώριο Τίποτα.

Την κράτησε στη μνήμη του

για άλλες εποχές,

πιο εύθετες.

Οι δύο Αμερικές

Δεν ξέρω πόσους μπορεί να ενδιαφέρει η σύσταση του πληθυσμού των ΗΠΑ και οι φυλές που τον απαρτίζουν. Eμένα πάντως μου κίνησε το ενδιαφέρον να το ψάξω, καθώς εδώ και καιρό παρακολουθώ στη δορυφορική τηλεόραση πλήθος αμερικάνικων ντοκιμαντέρ και άλλων προγραμμάτων, όπου σπανίως βλέπω να εμφανίζονται μη λευκοί Αμερικανοί. Αυτό, σε αντίθεση με τις κινηματογραφικές ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές, όπου οι Αφροαμερικανοί κυρίως αλλά και οι Ισπανόφωνοι και οι Ασιάτες δευτερευόντως είναι σχεδόν πάντα παρόντες και συχνά πρωταγωνιστές, με έκανε να αναρωτηθώ, κατά πόσο έχουμε σαφή εικόνα της πολυφυλετικής σύνθεσης του αμερικανικού έθνους.

Οι γλύκες

Η Πιπίνα, η Μαρίτσα, η Αργυρώ και η Αγγελική αποφάσισαν ένα πρωί να εφαρμόσουν τα χριστιανικά διδάγματα που τους μάθαιναν στο σχολείο. Πρόχειρο αντικείμενο της καλοσύνης τους βρήκαν την Ελπινίκη που ως εκείνη τη στιγμή υφίστατο διώξεις και προπηλακισμούς.

-Ποια είναι η πρωτεύουσα της Βουλγαρίας;  ρωτά παραδείγματος χάριν ο δάσκαλος.

-Η Σοφία, απαντά η Ελπινίκη και τα κορίτσια καγχάζουν ανταλλάσσοντας βλέμματα και  η γλύκα της υπεροχής τα κατακλύζει.

Πώς θα σχολιαζόταν η Σταύρωση, αν τότε υπήρχε το διαδίκτυο

Πράξεις που σήμερα μας προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό αντιμετωπίζονταν στο παρελθόν με απόλυτη φυσικότητα. Έτσι, η σταύρωση, θανατική ποινή ατιμωτική και πολύ οδυνηρή, που επέβαλλαν οι Ρωμαίοι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όχι μόνο δεν προκαλούσε ανθρωπιστικές αντιδράσεις, αλλά γινόταν και θέαμα προς τέρψιν του λαού. Τα υποθετικά σχόλια που ακολουθούν προσπαθούν να αντικατοπτρίσουν το πνεύμα της εποχής και την πολυπολιτισμικότητά της, όπως αυτά θα μπορούσαν να εκφραστούν από τους απλοϊκούς ανθρώπους του 1^ου αιώνα μΧ.

Η είδηση ήταν λακωνική, δεδομένου ότι οι εκτελέσεις ήταν σχεδόν καθημερινές και δεν προκαλούσαν έκπληξη σε κανέναν:

«Άλλοι τρεις κακούργοι σταυρώθηκαν χθες στο Γολγοθά. Ο ένας μάλιστα εξ αυτών ισχυριζόταν ότι ήταν γιος Θεού».

Friends, twenty years after the breakup of the group

In 2004, Monica and Chandler with their twin babies leave their small apartment in New York City and  move to a large and comfortable house in the suburbs. Friends give promises to one another that they will continue to meet, though they deeply know that nothing will be the same.

Twenty years later, in 2024, that’s how things are:

Phoebe

Phoebe continues to wander around the streets of New York and live in the way she likes. Her marriage to Mike was dissolved in three years, as Mike was finally bored of  her peculiarities. But she also was bored of Mike not understanding her. They have no children. They split very quietly.

Δυστυχισμένος

Είναι δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, ώστε να βγει και να το φωνάξει. Δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, όσο ήταν στο παρελθόν. Δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, όσο πολλοί άλλοι συνάνθρωποί του. Δυστυχισμένος, αλλά όχι τόσο, όσο θα ήταν δυνατόν να είναι.

Είναι δυστυχισμένος σε μια χρόνια δυστυχία, ώστε να μην το καταλαβαίνει πια πολύ. Ώστε να τη νιώθει σαν μια φυσική κατάσταση. Να ζει λίγο πολύ κανονικά, να κάνει τις δουλειές του, να μιλά με τους άλλους, να ταχτοποιεί τις εκκρεμότητές του. Έχει τόσο εξοικειωθεί με τη δυστυχία του, ώστε πολύ συχνά δεν την προσέχει.

Αν όμως παραξεχαστεί, αν το παρακάνει δηλαδή και την αγνοήσει επιδεικτικά, τότε η δυστυχία του θυμώνει. Του ρίχνει μερικά δυνατά χαστούκια κι αυτός συνέρχεται αμέσως. «Και μην ξεχνάς», του λέει, «ότι ανήκεις στους υποτακτικούς μου». «Βεβαίως», απαντά αυτός με ταπεινότητα.

Ύστερα βγαίνει να πετάξει τα σκουπίδια, να ψωνίσει, να χαζέψει τους άλλους ανθρώπους. Είναι δυστυχισμένος, αλλά δεν υποφέρει, νιώθει σχετικά καλά. Δεν γνωρίζει εξ άλλου και καμιά άλλη κατάσταση.