Τα "Φιλαράκια" είκοσι χρόνια μετά τη διάλυση της παρέας

Το 2004 η Μόνικα και ο Τσάντλερ μαζί με τα δίδυμα μωρά τους εγκαταλείπουν το μικρό διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη και πάνε να ζήσουν σε ένα μεγάλο, άνετο σπίτι στα προάστια. Τα φιλαράκια δίνουν υποσχέσεις μεταξύ τους ότι θα συνεχίσουν να βλέπονται, αν και κατά βάθος ξέρουν ότι τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.

Είκοσι χρόνια μετά, το 2024, να πώς έχουν τα πράγματα:

Πολιτική ορθότης

-Πώς περάσατε στις διακοπές σας, καλά;

-Τέλεια!

-Πού πήγατε;

-Σε διάφορα μέρη. Βέβαια δεν ήταν παντού καλά. Κάποια στιγμή πέσαμε σε ένα καταυλισμό γυ…

Μπλακ άουτ και σενάρια τρόμου

Και ξαφνικά, εκεί που μεσημεριάτικα περιδιάβαζα στο διαδίκτυο, βλέπω την οθόνη του υπολογιστή μου να χλωμιάζει. Τι έγινε τώρα, σκέφτομαι, μήπως κόπηκε το ρεύμα;  Δοκιμάζω να ανάψω το φως, δεν ανάβει. Καλώς, διακοπή ρεύματος, συμβαίνουν ενίοτε αυτά - πολύ σπανίως ωστόσο, αν μένει κανείς στο κέντρο της Αθήνας.

Διάσημα ζευγάρια του ’50 και του ’60

Άσημοι και διάσημοι δεν διαφέρουν στη συμπεριφορά τους, όταν πρόκειται για έρωτες. Διαφέρουν ως προς τη γνωστοποίηση και την πληροφόρησή μας. Τα μεν άσημα ζευγάρια σμίγουν και χωρίζουν, χωρίς κανείς να ασχολείται μαζί τους, τα δε διάσημα οφείλουν να λογοδοτήσουν σε μια αδηφάγα κοινή γνώμη για τις ερωτικές επιλογές τους, αν περνούν καλά, πόσο ερωτευμένοι είναι κι αν χώρισαν, γιατί χώρισαν.

Αντικαταθλιπτικά

-Γιατρέ, κάπως είμαι τον τελευταίο καιρό, μπλα μπλα μπλα…

-Ωραία, πάρτε αυτά τα αντικαταθλιπτικά.

Τα πήρα.

Τώρα που σας γράφω είναι σχεδόν δυο μήνες που τα παίρνω. Αποτέλεσμα: μοιάζω λίγο με οικόσιτο ζώο, με αρνί ή βόδι ή κατσίκα. Είμαι ήσυχη, αρκεί να μην πεινώ, να μη διψώ και να έχω μια γωνιά να κοιμάμαι.

"Φοβερίζοντας πολύχρωμα ανδρείκελα"

Τώρα

πρέπει να δείξεις κατανόηση,

ανοχή,

όταν θα πυρπολούν την πόλη σου,

να είσαι ψύχραιμος εσύ,

ήρεμα να καταλογίζεις τις ευθύνες,

όταν θα βεβηλώνουν τα μνημεία σου,

να είσαι υπομονετικός,

όταν οι συμμορίες

θα περιφέρονται στους δρόμους σου,

εσύ με σύνεση να κλείνεσαι στο σπίτι σου,

άφες αυτοίς, να λες,

άφες αυτοίς,

άφες τοις άλλοις,

τοις πάσι άφες.

Και μην ξεχνάς:

εσύ κυρίως είσαι ο ένοχος

για τα φαρμακερά αυτά λουλούδια

που έσπειρες σφυρίζοντας ανέμελος

στο διάβα σου

με σηκωμένη τη γροθιά

και φοβερίζοντας

πολύχρωμα ανδρείκελα,

του εαυτού σου ομοιώματα.

"Την άλλη μέρα"

Την άλλη μέρα

βγήκε ανύποπτος ο ήλιος

ή έτσι έδειχνε τουλάχιστον,

φώτισε τα καμένα,

κουφάρια σπιτιών,

αυτοκινήτων, δέντρων

κι ανάμεσά τους

κουφάρια ανθρώπων,

κορμιά συρρικνωμένα στο μισό.

Η φύση γύρω αγέρωχη,

λίγο πιο πέρα

κελαηδούσαν τα πουλιά,

η θάλασσα γαλάζια,

το κύμα έσκαγε γλυκά στην αμμουδιά

κι ο ήλιος όλα τα αγκάλιαζε

με τρυφερότητα.

Θύμωσα λίγο,

αλλά τώρα είμαι καλά,

μας έλεγε η φύση,

καθώς εμείς μαζεύαμε

κουφάρια.