Οι εξευτελισμένοι της κατανάλωσης

Πόσο εξευτελισμένος, κακομοίρης, ηλίθιος πρέπει να είσαι για να σταθείς στην ουρά στο δρόμο μέσα στην παγωμένη νύχτα περιμένοντας να ξημερώσει, να τουρτουρίζεις από το κρύο και να δέχεσαι σαν ζητιάνος σάντουιτς και καφέ από τους υπαλλήλους του πολυκαταστήματος που  θα ανοίξει το πρωί τις πόρτες του για να σου επιτρέψει να μπεις μέσα και να αγοράσεις φτηνότερα τα καταναλωτικά αγαθά που σου πουλά και που εσύ δεν τα χρειάζεσαι;

Πόσο μωρός πρέπει να είσαι, πόσο ανεγκέφαλος και πόσο ανάξιος της ελευθερίας που σου παρέχει η εποχή σου, όταν καταδέχεσαι να γίνεις σκουπίδι για να αγοράσεις φτηνότερα τα τελευταία μοντελάκια της μεγάλης φίρμας, τα τελευταία τεχνολογικά προϊόντα των μεγάλων εταιρειών που και χωρίς αυτά η ζωή σου παραμένει η ίδια ακριβώς,  μπουφάν, παντελόνια, παπούτσια, τσάντες, αηδίες που θα τα στοιβάξεις κι αυτά μαζί με τα άπειρα άλλα που έχεις συσσωρεύσει στη ντουλάπα σου;

Και πώς περιμένεις να σε δουν οι αόρατοι των μετρήσεων που δουλεύουν για τους Μεγάλους, τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς, τους διαφημιστές, τις εφημερίδες, την τηλεόραση; Για όλους αυτούς που βγαίνουν δημόσια και σου χαϊδεύουν τα αυτιά και σου γαργαλούν την όρεξη και σε παίζουν στα δάχτυλα στο σκοπό που εκείνοι θέλουν;

Γι’ αυτούς είσαι η μάζα, η ανώνυμη μάζα που άγεται και φέρεται κατά τη φορά του ανέμου.

Τι θέλει η μάζα; Εκπτώσεις θέλει; Να αγοράσει φτηνά όλα εκείνα τα αστραφτερά σκουπίδια που ολόκληρο το χρόνο τα βλέπει στις διαφημίσεις να επιδεικνύονται προκλητικά; Θα της δώσουμε λοιπόν εκπτώσεις.

Και η μάζα στριμώχνεται έξω από τα πολυκαταστήματα και κάνει αγρυπνίες περιμένοντας να ξημερώσει. Όταν οι πόρτες θα ανοίξουν το πρωί, η μάζα θα ορμήσει μέσα πεινασμένη, άπληστη, παρανοϊκή και θα αρπάξει από τις προθήκες τα πολυπόθητα περιττά αγαθά, θα διαγκωνιστεί, θα σπρώξει και θα σπρωχτεί χάνοντας κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας για να αποχτήσει κάτι άχρηστο με έκπτωση. Μια έκπτωση που αντιστοιχεί περίπου στους καφέδες και τα ποτά μιας εβδομάδας.

Γιατί η μάζα που ξεροσταλιάζει όλη νύχτα μέσα στην παγωνιά περιμένοντας να ανοίξει ο παράδεισος δεν αποτελείται από φτωχούς ανθρώπους. Δεν είναι στερημένοι όλοι αυτοί και δεν ξαγρυπνούν για να πάρουν πιο φτηνά το ψωμί και το γάλα των παιδιών τους ούτε για να αγοράσουν μισοτιμής ένα πανωφόρι και να ζεσταθούν, επειδή αυτό που φορούν έχει γίνει κουρέλι από τη χρήση. Δεν είναι άνεργοι που κάποιοι φιλάνθρωποι θα τους μοιράσουν το πρωί ένα πιάτο φαγητό. Είναι αστοί καλοζωισμένοι, καλοβαλμένοι, καλοντυμένοι, καλομαθημένοι. Μόνο που θέλουν κι άλλα καινούργια πραγματάκια κι άλλα αστραφτερά σκουπιδάκια.

Η μάζα αυτή είναι η αποθέωση της ξεφτίλας.

Και οι αόρατοι των μετρήσεων συνεχίζουν να μετρούν και να υπολογίζουν. Τι άλλο θέλει η μάζα; Θεάματα θέλει; Πρωτοχρονιές; Καρναβάλια; Eurovision; Παρελάσεις; Ενθρονίσεις βασιλέων και επισκόπων; Καλλιστεία; Ταυρομαχίες; Ολυμπιάδες; Μουντιάλ; Κηδείες ηγεμόνων; Γάμους ηγεμόνων; Γεννητούρια ηγεμόνων; Θα της τα δώσουμε όλα της ανεγκέφαλης μάζας, αφού είναι ανίκανη να σκεφτεί κάτι παραπέρα.

Τρέχουν οι μετρήσεις.

Έπειτα βγαίνουν προσηνείς, μετριόφρονες οι Μεγάλοι και μας χαϊδεύουν το υδροκέφαλο κρανίο. Όλοι με την ίδια σκέψη:

Προσοχή, μην εκνευρίσουμε τη μάζα. Μην την ερεθίσουμε. Μην της πούμε κυρίως πόσο ηλίθια είναι. Αν θέλει να φάει, μέχρι να σκάσει, να της δώσουμε να φάει, μέχρι να σκάσει. Να της υποσχεθούμε ότι θα αυξήσουμε κι άλλο την αγοραστική της δύναμη, αν μας προτιμήσει. Αφού θέλει να καταναλώνει, ας καταναλώνει. Και ό,τι περισσέψει, θα το πάρουν μετά οι άστεγοι, οι τριτοκοσμικοί, οι φτωχοί. Έτσι όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Όσο για εκείνους τους ελάχιστους που αρνούνται να γίνουν μάζα, που συνειδητά δεν καταναλώνουν  σκουπίδια, ποιος τους λογαριάζει αυτούς. Πάντα υπήρχαν στον κόσμο τέτοιοι γραφικοί.

Καμαρώστε τους: