Ίλαμ 20: Σήμερα

 

 

Σήμερα ο Ίλαμ έκλεισε τα ογδόντα τέσσερα χρόνια του.

Του φτιάξαμε μια τούρτα  και του τραγουδήσαμε το “Happy birthday to you”. Η Μαρία, η μαγείρισσα, ο κηπουρός, ο Μπρούνο, ο Μπίλι, κι εγώ. Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και μετά η Μαρία μάς σέρβιρε το δείπνο.

 

Είναι τώρα δυο χρόνια που έχουν τελειώσει οι παράτες και οι φιέστες, οι ταινίες, οι πρεμιέρες, οι συνεντεύξεις και οι δημόσιες σχέσεις. Χάθηκαν και οι εφήμεροι φίλοι του. Ο Ίλαμ ζει αποτραβηγμένος από όλα αυτά, απολαμβάνει μια ήσυχη ζωή στο άνετο σπίτι του και οι μόνες επισκέψεις που δέχεται είναι  δυο τρεις φίλοι του και οι γιατροί που παρακολουθούν την υγεία του.

 

Κάνει καθημερινά το μπάνιο του στη θερμαινόμενη πισίνα του κι εγώ τον περιμένω να βγει για να τον σκουπίσω με την πετσέτα και να του φορέσω το μπουρνούζι του. Δεν καπνίζει και πίνει ελάχιστα. Η τροφή του είναι προσεγμένη, όπως ορίζει ο προσωπικός του γιατρός.

 

Τα απογεύματα κάνει τον καθημερινό του περίπατο στον κήπο κι εγώ τον συνοδεύω. Καμιά φορά ο Μπρούνο μάς κάνει βόλτα στην εξοχή με τη λιμουζίνα. Πίνουμε καφέ σε κάποια υπαίθρια καντίνα και χαζεύουμε τα πουλιά και τα δέντρα. Αργότερα διαβάζει, βλέπει λίγη τηλεόραση και σχολιάζει διάφορα. Πέφτει νωρίς για ύπνο.

 

Μερικές φορές μού ζητά να ξαπλώσω μαζί του. Με παίρνει αγκαλιά και μου λέει ερωτικά λόγια. Με χαϊδεύει κι εγώ τελειώνω στα χέρια του.

 

Είναι πάντα ψηλός και πολύ αδύνατος. Τα μάγουλά του είναι ρουφηγμένα και το πρόσωπό του γεμάτο ρυτίδες. Μόνο τα μάτια του παραμένουν ίδια, με εκείνο το μπλε του κοβάλτιου που δεν έχω δει σε άλλα μάτια.

 

-Τελειώνεις μαζί μου, Κάθυ; με ρωτά κάθε φορά.

-Ναι, Ίλαμ, δεν το βλέπεις;

-Με θέλεις δηλαδή ακόμα;

 

Σε θέλω, Ίλαμ, τρέμω για σένα, μη μου πάθεις τίποτα, εσύ είσαι η μεγάλη ιστορία της ζωής μου, είσαι το θαύμα που μπήκε στη ζωή μου και εγκαταστάθηκε εκεί, είσαι το θαυμάσιο όνειρό μου, κοίταξέ με, πεθαίνω κάθε φορά που με κοιτάζεις, αυτό που με κρατά κοντά σου είναι οι αλυσίδες που μου πέρασες, τότε, όταν για πρώτη φορά με κοίταξες.

 

Ο Ίλαμ δακρύζει.

 

-Γιατί κλαις; τον ρωτώ και σκουπίζω τα δάκρυά του.

-Σε έδεσα με ξένες αλυσίδες, μου λέει.

 

Και μου διηγείται για άλλη μια φορά πως κάποτε είχε αγαπήσει ένα πολύ όμορφο κορίτσι που όμως τον εγκατέλειψε για να παντρευτεί κάποιον άλλον.

 

-Από τότε άλλαξε το βλέμμα μου, μου λέει. Έγινε αυτό που βλέπεις τώρα εσύ.

 

Τον σκεπάζω με την κουβέρτα και του δίνω ένα φιλί στο στόμα:

 

-Ποτέ δεν συνέβη αυτό, του λέω. Θέλεις να με ταπεινώσεις πάλι, Ίλαμ.

 

Μου χαμογελά σαν παιδί:

-Είμαι ηθοποιός, Κάθυ.

-Και στο βλέμμα;

-Και σ’ αυτό.

 

Κλείνει τα μάτια και αποκοιμιέται. Ξαπλώνω δίπλα του και τον αγκαλιάζω.

 

Σε έκανα δικό μου, Ίλαμ.

Εγώ, ένα τίποτα στη ζωή σου, είμαι τώρα η κυρά σου. Και εξακολουθώ να σ’ αγαπώ.

 

Τώρα μ’ αγαπάς κι εσύ, μεγάλε μου υποκριτή.

 

 

                                     ΤΕΛΟΣ

 

 

 

 

Η νουβέλα είναι εμπνευσμένη από τον ηθοποιό Liam Neeson, του οποίου ο σωματότυπος και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μου έδωσαν ώθηση να τη γράψω και του οποίου ο χαρακτήρας δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μου φανταστικό Ίλαμ.