Ίλαμ 16: "Je suis malade"

 

 

«Δεν ονειρεύομαι πια,

δεν καπνίζω πια,

δεν έχω καν παρελθόν πια.

Είμαι βρώμικη χωρίς εσένα,

άσχημη χωρίς εσένα,

είμαι ορφανή…

 

Δεν θέλω άλλο να ζήσω,

η ζωή μου σταματά, όταν φεύγεις.

Δεν έχω πια ζωή.

 

Είμαι άρρωστη,

βαθιά άρρωστη.

 

Φτάνεις, κανείς δεν ξέρει πότε,

φεύγεις ξανά,

κανείς ποτέ δεν ξέρει για πού.

 

Όπως σ' ένα βράχο,

όπως σε μια αμαρτία

έχω γαντζωθεί πάνω σου.

 

Έχω κουραστεί,

έχω εξαντληθεί.

 

Πίνω κάθε νύχτα.

Δεν ξέρω πια πού να πάω,

βρίσκεσαι παντού.

 

Αυτή η αγάπη με σκοτώνει…

 

Κι αν αυτό συνεχιστεί,

θα πεθάνω μόνη, εγώ και ο εαυτός μου.

 

Είμαι άρρωστη.

Αυτό είναι - είμαι άρρωστη.

 

Με έχεις αδειάσει απ' όλα μου τα λόγια

κι έχω μια καρδιά εντελώς άρρωστη.

 

Μ' ακούς;

Είμαι άρρωστη!»

 

Έβαζα αυτό το τραγούδι της Dalida κάθε μέρα, όλη μέρα. Έπινα και κάπνιζα όλη μέρα. Σερνόμουν στα βρώμικα σεντόνια μου, κοιμόμουν, ξυπνούσα, εσύ εκεί, καρφωμένος στη σκέψη μου, εσύ εκεί πάντα. Με έχεις καταστρέψει.

 

Το σπίτι σε άθλια κατάσταση, στη μέση όλα, ρούχα, σταχτοδοχεία γεμάτα αποτσίγαρα, άδεια μπουκάλια, μισογεμάτα, ποτήρια, πιάτα με αποφάγια. Η σκόνη τα σκέπαζε όλα. Το κρεβάτι ξέστρωτο, κουβέρτες πεταμένες χάμω. Με έχεις καταστρέψει.

 

Σου γράφω γράμματα, σου γράφω στίχους, έχω φωτογραφίες σου κολλημένες στους τοίχους, τους μιλάω, μιλάω σε σένα, σου λέω ακατανόητα λόγια, χορεύω μπροστά στις φωτογραφίες σου, μερικές φορές σου τραγουδώ κι εσύ με κοιτάζεις σκεφτικός, λίγο μελαγχολικός, δεν χαμογελάς ποτέ. Με έχεις καταστρέψει.

 

Je suis malade, σου τραγουδώ, σου το φωνάζω. Αν έβλεπες πόσο έχεις καταφέρει να με ταπεινώσεις, πόσο με έχεις ποδοπατήσει, πόσο ωραία θα ένιωθες, κάθαρμα, αλλά δεν θα το δεις αυτό ποτέ, ποτέ, ποτέ, στο ορκίζομαι, ποτέ δεν θα το δεις αυτό. Με έχεις καταστρέψει.

 

Κανένα μήνυμά σου εδώ και καιρό. Μήπως περιμένεις να σου στείλω εγώ; Μήπως περιμένεις να σε παρακαλέσω, να σου ζητήσω να έρθω ξανά στην Αμερική σου, να σε εκλιπαρήσω; Δεν θα το κάνω αυτό, αγαπημένε μου, κάθαρμα αγαπημένο μου, δεν θα το κάνω, προτιμώ να πεθάνω, να γκρεμιστώ από το μπαλκόνι όπως η Dalida.

 

Κανείς δεν ξέρει το πάθος μου. Κάποιοι λίγοι φίλοι που είχα απομακρύνθηκαν, οι γείτονες στα άλλα διαμερίσματα της πολυκατοικίας διαμαρτύρονται ότι βάζω πολύ δυνατά τη μουσική, ο διαχειριστής με κοιτάζει παράξενα, όποτε έρχεται για τα κοινόχρηστα.

 

Μου τέλειωσαν τα χρήματα και πρέπει να βγω να πάω στην Τράπεζα, δεν έχω ιδέα τι κάνουν οι ενοικιαστές μου, βάζουν το ενοίκιο στον λογαριασμό μου ή όχι, πρέπει να πάω κάποτε στην Τράπεζα, έμεινα με είκοσι ευρώ και θέλω τα τσιγάρα μου, θέλω τα ποτά μου. Οι λογαριασμοί τρέχουν, αλλά ποιος νοιάζεται; Θα μου κόψουν σε λίγο το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, το νερό. Θα νεκρωθεί ο υπολογιστής μου.

 

Πρέπει να βγω έξω.

 

*

 

Με κοίταζαν λίγο περίεργα στον δρόμο. Μπορεί όμως να ήταν και ιδέα μου. Ταχτοποίησα τις εκκρεμότητές μου, είχα κάποια δυσκολία στην ομιλία και ο υπάλληλος στην Τράπεζα με περιεργαζόταν διακριτικά, πάντως τα κατάφερα. Έφερα χρήματα στο σπίτι και ξαναχώθηκα στην τρέλα μου.

 

Δεν θα σου στείλω μήνυμα. Αν έπαψες να με θέλεις, δεν έχει νόημα. Αν με θέλεις, τότε θα μου στείλεις εσύ.

 

Τέσσερις μήνες σ’ αυτή την κατάσταση. Σιωπή κι από τις δυο μεριές.

 

*

«Άκαμπτη, έτσι; Δεν σπας με τίποτα εσύ».

 

Αυτό το μήνυμα μού έστειλες μετά από τέσσερις μήνες και οχτώ ημέρες.

 

«Κι όμως σε θέλω», σου απάντησα.

(Συνεχίζεται)

-----------------------------

Dalida: "Je suis malade" 

https://www.youtube.com/watch?v=ZEoft6dypiQ&list=RDZEoft6dypiQ&start_radio=1