Οι Γκρεκάνοι, οι
Έλληνες – ελληνόφωνοι – της Κάτω Ιταλίας μιλούν για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο
του ’40:
«Γνωρίστηκα με τα
αδέλφια μου», λέει ένας από αυτούς και διηγείται πώς έδινε τρόφιμα στους Έλληνες,
όταν υπηρετούσε σε ένα ιταλικό πολεμικό πλοίο στον Πειραιά.
Ένας άλλος λέει:
«Έπρεπε να πάω στην
Ελλάδα. Εγώ, που οι γονείς μου μιλούσαν ελληνικά, δεν είχα καμιά διάθεση να
πολεμήσω στην Ελλάδα. Το’ σκασα και γύρισα σπίτι μου. Μετά από εφτά μέρες
γύρισα στη μονάδα μου νομίζοντας πως θα είχαν φύγει. Αλλά εκεί με πιάσανε και
με στείλανε στην Αλβανία κι από κει στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα είμαι
περήφανος για ό,τι έκανα. Όταν πάτησα εκεί, ένιωσα ανίκανος να κάνω κακό, γιατί
μια ζωή άκουγα να μιλούν αυτή τη γλώσσα. Μπορώ να ορκιστώ πως δεν έριξα ούτε
μια σφαίρα ενάντια στους Έλληνες, γιατί τους ένιωθα όλους αδέλφια μου και η
καρδιά μου αρνιόταν να τους πολεμήσει».
Λέει και ένας τρίτος:
«Το '40 η κυβέρνηση
ήταν φασιστική κι έστελναν τους στρατιώτες στην Ελλάδα. Εγώ ήθελα να πάω στην
Ελλάδα, γιατί μιλάω ελληνικά, όμως δεν μ’ έστειλαν, γιατί ήξεραν πως, αν στείλουμε
αυτόν, θα κάνει κάτι και θα πάει εκεί πέρα. Και δεν με στείλανε. Κι αντί για
την Ελλάδα με στείλανε στη Ρωσία. Πολλοί δικοί μου από εδώ, από την Καλαβρία,
άλλοι ντυμένοι φασίστες, άλλοι στρατιώτες πολέμησαν μαζί ενάντια στους Γερμανούς
και τους φασίστες».
Μια άγνωστη ιστορία, μια μεγάλη ελληνική καρδιά, μια βαθιά συγκίνηση.
Η γλώσσα, αυτή η ξελογιάστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου