Μαρτιάλης, V.10 : "Αυτό πώς να το πω..."

 Οι νέοι λογοτέχνες, όσο καλοί κι αν είναι, αγνοούνται εν ζωή και δοξάζονται μετά θάνατον. Παλιό το φαινόμενο, όπως μας αποκαλύπτει ο Μαρτιάλης:

 

«Αυτό πώς να το πω,

ότι τους ζωντανούς η φήμη τούς αρνείται

και σπάνια αναγνώστης αγαπά

τα έργα των συγχρόνων του;»

Εδώ υπάρχουν, Ρήγουλε, αναμφίβολα

συνήθειες φθονερές,

να προτιμά πάντα κανείς τους παλαιούς

αντί τα έργα των νέων.

Έτσι αγνώμονες την παλαιά στοά

ψάχνουμε του Πομπήιου,

έτσι επαινούν οι γέροι

τον ευτελή ναό του Κάτουλου. 

Τον Έννιο, Ρώμη, διάβαζες,

ενώ ακόμα ήταν στη ζωή ο Βιργίλιος

και η εποχή του γελούσε με τον Όμηρο,

ελάχιστα ήταν τα θέατρα

που τον στεφανωμένο Μένανδρο χειροκροτούσαν

και μόνο η Κορίννα του γνώριζε τον Οβίδιο.

Αλλά, βιβλία μου εσείς, μη βιάζεστε:

αν έρχεται η δόξα μετά θάνατον,

εγώ δεν ανυπομονώ.

 

 

“Esse quid hoc dicam, vivis quod fama negatur

et sua quod rarus tempora lector amat?”

Hi sunt invidiae nimirum, Regule, mores,

praeferat antiquos semper ut illa novis.

Sic veterem ingrati Pompei quaerimus umbram,

sic laudant Catuli vilia templa senes;

Ennius est lectus salvo tibi, Roma, Marone,

et sua riserunt saecula Maeoniden,

rara conorato plausere theatra Menandro,

norat Nasonem sola Corinna suum.

Vos tamen o nostri ne festinate libelli:

si post fata venit gloria, non propero.

 

Μαρτιάλης V.10

(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου).