Συνεχίζω υπομονετικά να
καθαρίζω τη λίστα των φίλων μου στο fb, κάθε μέρα σβήνω κι από λίγους, ανθρώπους που το όνομά τους
δεν μου λέει τίποτα, δεν έχουν φανεί ποτέ στο χρονολόγιό μου, τους αγνοώ και με
αγνοούν.
Κάποιους, αν και δεν
έχουμε καμιά διάδραση, τους κρατώ, γιατί κάνουν ενδιαφέρουσες αναρτήσεις.
Άλλους πάλι τους κρατώ, γιατί δεν είμαι σίγουρη, αν όντως έχουμε κάπου κάποτε
συναντηθεί και έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες.
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Το θέμα μου είναι το
σοκ που παθαίνω – και αυτό έχει συμβεί ήδη αρκετές φορές – όταν πηγαίνω στη
σελίδα του αγνώστου για να την τσεκάρω.
Ο τρόπος που κάνω το
ξεκαθάρισμα είναι να μπαίνω στις σελίδες εκείνων που το fb με πληροφορεί ότι έχουν γενέθλια.
Κρατώ το μήνυμα για ένα περίπου μήνα υπολογίζοντας ότι θα έχουν ολοκληρωθεί οι
αναπόφευκτες ευχές και θα δω τις αναρτήσεις του φίλου για να αποφασίσω, αν θα
τον κρατήσω ή όχι.
Δυστυχώς η μέθοδος
αποδείχθηκε ατελέσφορη. Ένα μήνα μετά τα γενέθλιά του οι ευχές είναι εκεί ως
πρώτη είδηση, ευχές ατελείωτες που πρέπει υπομονετικά να προσπεράσω για να
φτάσω στις αναρτήσεις του φίλου.
Αναγκάστηκα να αλλάξω
ρότα. Τώρα μπαίνω αυθημερόν στη σελίδα του εορτάζοντος, προσπερνώ εν τάχει τις
ευχές που είναι λιγότερες – διότι αυτές θα συνεχιστούν όλη την υπόλοιπη μέρα
και την επομένη και τη μεθεπομένη – και διαβάζω τις αναρτήσεις του.
Και ξαφνικά
αντιλαμβάνομαι ότι διαβάζω αναρτήσεις που έγιναν πριν τρία χρόνια, πριν τέσσερα
και καμία που να έγινε πρόσφατα. Προφανώς ο φίλος βαρέθηκε το fb, βρήκε κάτι άλλο καλύτερο να
κάνει και μας άφησε εμάς να παραδέρνουμε εδώ μέσα.
Ή μας άφησε χρόνους.
Ανακάλυψα ουκ ολίγους
νεκρούς ανάμεσα στους φίλους του fb
κι ακόμα έχω σχεδόν 4.000 φίλους. Με άλλα λόγια έχω στη λίστα των φίλων μου
αρκετούς νεκρούς – και δεν τους έχω ανακαλύψει όλους. Μπορώ να υποθέσω τι
με περιμένει παρακάτω.
Κάθε φορά που μου συμβαίνει
αυτό, παθαίνω ένα μικρό σοκ.
Από τα τραγικά του fb που τα ξέρουμε όλοι είναι οι
εγκάρδιες ευχές που στέλνουν διάφοροι στους νεκρούς. Διάφοροι, εντελώς
αδιάφοροι, που η καθημερινή χαρά τους είναι να διαβάσουν στα μηνύματα του fb τα ονόματα αυτών που έχουν
γενέθλια και να τρέξουν να τους ευχηθούν τις καλύτερες ευχές τους για υγεία,
χαρά, μακροημέρευση και τα παρόμοια συνοδευόμενες με λουλούδια και άλλες
χαριτωμένες ζωγραφιές.
Εννοείται ότι δεν
έχουν καμιά άλλη επαφή με τους εορτάζοντες, ζωντανούς ή νεκρούς. Ευχούλες
μόνο γλυκές και γλυκανάλατες για να περνά ευχάριστα η ώρα. Γιατί, αν είχαν
κάποια στοιχειώδη επαφή, θα είχαν μάθει ότι ο εορτάζων δεν είναι πλέον σε θέση
να ανταποκριθεί στις τόσο θερμές τους ευχές. Που, ειρήσθω εν παρόδω, τις πήρε ο
αέρας και τις σκόρπισε στους πέντε ανέμους και δεν έπιασαν καθόλου τόπο. Όπως
εξάλλου όλες οι ευχές μας.
Από όλες αυτές τις
κωμικοτραγικές περιπτώσεις συγκράτησα δύο:
Ευχές και ξανά ευχές
και ξανά μανά ευχές κάθε χρόνο προς μια γυναίκα που δεν αποκρίνεται τίποτα.
Κάποια επιτέλους τη ρωτά: «Ελένη μου, είσαι καλά;». Καμιά απόκριση. Δεν θα
μάθουμε ποτέ τι συνέβη στην Ελένη (το όνομα είναι αλλαγμένο). Μας έφτυσε όλους
και πέταξε τον υπολογιστή της; Έφυγε σε ταξίδια μακρινά, όπου ζει τις
περιπέτειες των ονείρων της; Ή έφυγε για το
μεγάλο ταξίδι σιωπηλά και δεν βρέθηκε κανείς δικός της να μας το πει;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Όμως η Στέλλα
(αλλαγμένο το όνομα) έχει σίγουρα πεθάνει. Μας πληροφορούν γι’ αυτό οι δικοί
της. Ακολουθούν τα συνήθη συλλυπητήρια, τα οποία αναμιγνύονται με τις εγκάρδιες
ευχές να τα εκατοστίσει. Συλλυπητήρια και ευχές για υγεία και χαρά
εναλλάσσονται για ένα διάστημα. Μετά υπερισχύουν οι γενέθλιες ευχές.
Μεταξύ αυτών εύχεται
και κάποια που νιώθει ότι είναι πιο κοντά στη Στέλλα:
«Στελλίτσα μου Χρονια Πολλα Γερα..ευλογημρνα δημιουργικα...μου λειπεις εχω καιεο να μαθω νεα σου..παντα θυμαμαι τις
ομορφες αναρτησεις...και την ευαισθησια
της ψυχης σου..»
(Η ορθογραφία
διατηρείται)
Και κάποιος από κάτω,
φανερά αγανακτισμένος με όλο αυτό το σκυλολόι που σκυλεύει τον νεκρό, τής
γράφει:
«Αν σου έλειπε, θα
είχες διαβάσει ότι είναι στον ουρανό των Αγγέλων...
Ντροπή σας...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου