4ος αι. μΧ. Πώς έβλεπαν τη γυναίκα οι κατά τους Χριστιανούς αιρετικοί Γνωστικοί

                     Αντιόχεια της Συρίας, αναπαράσταση

Στον κόσμο των ιδεών που ταξίδευα, η γυναίκα έπαιρνε πολλές μορφές.

Εγώ ως πρώην Βαλεντινιανός δεν είχα τίποτα εναντίον της. Το ίδιο και οι περισσότεροι γνωστικοί. Γι αυτούς η ερωτική ηδονή ήταν από ηθική άποψη κάτι αδιάφορο. Γενικά στους κύκλους των γνωστικών η γυναίκα ήταν ισότιμη με τον άνδρα, μπορούσε να γίνει διδασκάλισσα, περιπλανώμενη ευαγγελίστρια, θεραπεύτρια. Σε άλλες πάλι γνωστικές ομάδες  εκείνη είχε την πρωτοκαθεδρία και βρισκόταν μέσα στο ιερό, την ώρα της θείας Ευχαριστίας, όπως έκαναν παραδείγματος χάριν οι Μαρκοσιανοί, ή γινόταν και η ίδια ιερέας, όπως συνέβαινε με τους Αρτοτυρίτες. Ακόμα και επίσκοπος μπορούσε να γίνει. Οι Πεπυζίτες  ή αλλιώς Μοντανιστές την είχαν στην κορυφή και οι γυναίκες τους ήταν προφήτισσες. Κάποιοι άλλοι, όπως οι Νικολαΐτες, απολάμβαναν τη γυναίκα χωρίς φραγμούς, γιατί πίστευαν ότι μέσα από την ερωτική πράξη μπορούσαν να πλησιάσουν το Θεό.

Όμως οι άλλοι χριστιανοί την έβλεπαν σαν  δαίμονα μεταμφιεσμένο.

Σύμφωνα με το ευαγγέλιο των Αιγυπτίων ο Χριστός είχε έρθει στη γη για να καταστρέψει τα έργα του θηλυκού, να δώσει τέλος δηλαδή στη σεξουαλική αναπαραγωγή.  Στο ευαγγέλιο του Θωμά είχα διαβάσει ότι οι γυναίκες θα έμπαιναν στο βασίλειο των Ουρανών, μόνο αν γίνονταν άνδρες. Και στις πράξεις του Παύλου και της Θέκλας είναι γραμμένο πως μόνο οι παρθένοι θα αναστηθούν, όσοι δηλαδή δεν έχουν γνωρίσει την ηδονή.

Ακόμα και ο γάμος για πολλές ομάδες γνωστικών αλλά και για τους άλλους  χριστιανούς ήταν μια αμφισβητούμενη υπόθεση. Άλλοι τον απέρριπταν εντελώς, τον θεωρούσαν πράξη αμαρτωλή και ακόλαστη. Οι πιο μετριοπαθείς τον αποδέχονταν ως συναγωνισμό στην εγκράτεια, έπρεπε δηλαδή το ανδρόγυνο να απέχει από την πράξη της αναπαραγωγής όσο αυτό ήταν δυνατό. Πάντως οι πιο φανατικοί εχθροί του γάμου ήταν οι Ευσταθιανοί που έμπαιναν ανάμεσα στα ανδρόγυνα και προσπαθούσαν να τα χωρίσουν. Έβριζαν τους ιερείς που ήταν παντρεμένοι και μαζεύονταν σε δικούς τους οίκους προσευχής για να μη μαγαρίζονται με τους άλλους που έκαναν την πράξη της αναπαραγωγής και παγίδευαν έτσι κι άλλες ψυχές στο βρωμερό κόσμο της ύλης.

Υπήρχαν κι άλλες ομάδες που εχθρεύονταν το γάμο. Οι Εγκρατικοί  παραδείγματος χάριν έλεγαν ότι ο γάμος είναι πορνεία και φθορά. Οι Αυδιανοί  ήταν πιο ακραίοι ακόμα. Αυτοί κατέφευγαν στις ερημιές και υποβάλλονταν σε κάθε είδους στέρηση προκειμένου να απαλλαγούν από τον πειρασμό της σάρκας. Αλλά οι πιο άγριοι απ’ όλους ήταν οι Βαλεσιανοί. Αυτοί ήταν θανάσιμοι εχθροί της αναπαραγωγής και αυτοευνουχίζονταν για να αποφύγουν αυτή την αμαρτία.

Από το μυθιστόρημά μου "Οι Αποκλίνοντες", εκδ. Απόπειρα.