Χόρχε Λουίς Μπόρχες: από το "Αυτοβιογραφικό Δοκίμιο"

Παιδί στο σχολείο:

Δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο να θυμάμαι τις πρώτες μου σχολικές ημέρες. Πρώτα απ’ όλα, δεν πήγα σχολείο, μέχρι που έγινα εννιά χρονών. Αυτό συνέβη, γιατί ο πατέρας μου ως αναρχικός δυσπιστούσε σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις. Όπως φόραγα γυαλιά, κολλάρο και γραβάτα του Ήτον, τράβηξα πολλές κοροϊδίες και κακοποιήσεις από τους συμμαθητές μου που οι περισσότεροί τους ήταν ερασιτέχνες τρομοκράτες.

 ----------------------------------------------

Νέος:

Ήταν χρόνια ευτυχισμένα, γιατί μου χάρισαν πολλές φιλίες… πιστεύαμε πως ανανεώναμε τον πεζό λόγο και την ποίηση. Βέβαια, όπως όλοι οι νέοι, πάσχισα να είμαι όσο πιο πολύ μπορούσα δυστυχισμένος – ένα κράμα Άμλετ και Ρασκόλνικοφ.

--------------------------------------------

Σχετικά με ένα φίλο του μυστικιστή, ποιητή και ζωγράφο:

Κάποιο ιδιαίτερα πνιγηρό απόγευμα θυμάμαι που τον ρώτησα τι έκανε όλη εκείνη την αποπνικτική ημέρα. Η απάντησή του ήταν «τίποτα απολύτως, εκτός από την ίδρυση δώδεκα θρησκειών μετά το μεσημεριανό φαγητό».

-------------------------------------------

Ως διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, τυφλός πια, για το ποίημά του «Το Ποίημα των Δώρων»:

Στο ποίημά μου μιλώ για την υπέροχη ειρωνεία του Θεού που μου χαρίζει την ίδια στιγμή 800.000 βιβλία και το σκοτάδι.