Ποιος φταίει;

Κατ’ αρχάς θυμώνω με τους Κινέζους που κάθε τόσο μάς στέλνουν και μια επιδημία, μια γρίπη, έναν ιό και κάνουν άνω κάτω τον κόσμον όλο.

Δεν ξέρω, αν η πείνα ανάγκασε τους παππούδες τους να καταφεύγουν σε τροφές επικίνδυνες και μετά αυτές οι τροφές μπήκαν στο διαιτολόγιό τους και τις τρώνε τώρα κανονικά. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις αγορές τροφίμων τους, θα αηδιάσει και θα τρομάξει κι ακόμα θα νιώσει θλίψη για τα ζωντανά που κρατούν εκεί έτοιμα για σφαγή, όταν το ζητήσει ο πελάτης. 

Όχι πως οι δικές μας αντίστοιχες αγορές με τα ματωμένα κρέατα και τα γδαρμένα ζώα φανερώνουν πολιτισμό, αλλά εκεί πέρα στην Κίνα είναι ακόμα πιο βάρβαρα τα πράγματα και επί πλέον και επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία.

Πρώτον λοιπόν θυμώνω με τους Κινέζους που μας στέλνουν επιδημίες και πανδημίες και συνταράσσεται ολόκληρος ο πλανήτης.

Δεύτερον, θυμώνω με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας που στάθηκε ανίκανος να προβλέψει τον επερχόμενο κίνδυνο. Και όσο καιρό στη Γουχάν γινόταν ο κακός χαμός κι εμείς εδώ λυπόμασταν τους καημένους τους Κινέζους που έμεναν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους ή πέθαιναν στα νοσοκομεία μαζί με τους γιατρούς που τους φρόντιζαν, ο ΠΟΥ ούτε καν υποψιάστηκε ότι η αρρώστια θα περνούσε κάποια στιγμή τα σύνορα και θα εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο.

Ή μήπως το υποψιάστηκε και το μουρμούρισε στις κυβερνήσεις με τρόπο κι αυτές έκαναν πως δεν άκουσαν; Κι αν έγινε έτσι, γιατί οι κυβερνήσεις έκαναν το χαζό;

Έπαιξαν κορώνα-γράμματα την υγεία των λαών τους ελπίζοντας – διότι γιατροί δεν είναι, είναι πολιτικοί – ότι Θεού θέλοντος τίποτα κακό δεν θα γίνει και ας μη διαταράξουμε τώρα την έτσι κι αλλιώς επισφαλή δημόσια ειρήνη και βλέπουμε πώς θα πάνε τα πράγματα;

Και όταν ο ιός εξαπλώθηκε στις κοινωνίες τους, πάλι αυτοί παρέμειναν δισταχτικοί και αμφίρροποι, διότι προέχει να μη διαταραχθούν οι ρυθμοί, πώς να κάνεις καλά τα εκατομμύρια των πολιτών, αν πανικοβληθούν, πώς να τους μαζέψεις, πώς να τους λογικέψεις, ας περιμένουμε ακόμα λίγο, ας δούμε πώς θα πάει το πράγμα, μπορεί και να τη σκαπουλάρουμε με λίγα θύματα τελικά.

Και μόνο, όταν η επιδημία έγινε πανδημία και άρχισαν να ψοφούν σαν τα κοτόπουλα οι ανυποψίαστοι πολίτες, μόνο τότε εμφανίστηκε αυτός ο μελαχρινός κύριος του ΠΟΥ με τα περίεργα αγγλικά του και άρχισε να λέει διάφορα, μόνο τότε οι κυβερνήσεις στριμώχτηκαν και άρχισαν να παίρνουν δειλά τα πρώτα μέτρα.

Διότι τώρα μάλιστα, οι πολίτες φοβισμένοι θα υπακούσουν, τα ΜΜΕ θα κάνουν τη δουλειά τους, θα εξαπλωθεί παντού ο φόβος και οι λαοί θα συμμορφωθούν – ενώ πιο πριν θα αντιδρούσαν θυμωμένοι – τώρα όλοι θα κάτσουν φρόνιμα στα σπίτια τους.

Ωραία τα κατάφεραν όλοι τους. Δειλοί, νωθροί και αμφιταλαντευόμενοι άφησαν τα πράγματα να φτάσουν στο απροχώρητο και μόνο τότε αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν.

Πολύ αργά.

Πέθαναν πολλοί και θα πεθάνουν κι άλλοι πολλοί.

Ο μισός τουλάχιστον πλανήτης σε καραντίνα.

Η καθημερινότητα πήρε τη μορφή εφιάλτη.

Και ένας άλλος εφιάλτης μάς περιμένει στη γωνία: η ακρωτηριασμένη οικονομία.

Είναι όλοι τους υπόλογοι:

Κίνα.

Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Κυβερνήσεις.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, παρά τα προβλήματά μας, αντιδράσαμε σχετικά έγκαιρα. Πληρώνουμε ωστόσο κι εμείς το τίμημα κατά το μέρος που μας αναλογεί.