Ο
Γοδεφρείδος, ετών πενήντα πέντε, έζησε πολυτάραχη ζωή.
Τώρα
παροπλισμένος διηγείται σ’ αυτούς που έρχονται να τον ακούσουν, τα πάθη και τις
περιπέτειες, τους κινδύνους, τους έρωτες, τις δολοπλοκίες, τις μηχανορραφίες,
τις ταραχές και τις ηδονές του.
Ιδίως
οι νέοι, τι καλό ακροατήριο είναι!
Τον ακούν με μάτια διψασμένα και υγρά κι
η φαντασία τους οργιάζει.
Κι
ο Γοδεφρείδος, όχι, ψέματα δεν λέει.
Δεν παραλείπει τίποτα και δεν προσθέτει.
Είναι αυθεντικός.
Τις
νύχτες, όταν μένει μόνος, παίρνει τη λάμπα και πάει στον καθρέφτη.
Γοδεφρείδε,
λέει του εαυτού του, τι γρήγορα που γέρασες.
Και τι καλά που θα’ ταν να γύριζε
απάνω κάτω ο χρόνος,
να ξαναζούσες από την αρχή τις περιπέτειές σου.
Εδώ
όμως, όταν μιλά του εαυτού του,
ο Γοδεφρείδος ψεύδεται.
Γιατί
η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν έζησε σ’ ευτυχισμένη ένταση.
Τα πάθη και τα
μίση, οι έρωτες κι οι ηδονές του
γίνανε όλα μέσα σε μια ομίχλη θλιβερή,
αποπνιχτική.
Αχ,
λέει ο ψεύτης Γοδεφρείδος στο είδωλό του,
αχ, λέει και νοσταλγεί.
Και
ο ανόητος δεν σκέφτεται
πως κι αν ακόμα γύριζε απάνω κάτω ο χρόνος,
με το που
θα ξαναφτιαχνότανε το σκηνικό,
θα ξεκινούσε αθόρυβα απ’ τον ορίζοντα η ομίχλη
να τον κατακαλύψει.
Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου