ΚΑΙΤΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ: Η
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΕ ΚΑΘΟΛΙΚΟ
Το βαθύ παιδικό τραύμα πληγή, οι γονείς που κουβαλάμε μέσα
μας ακόμα και μετά τον θάνατό τους και μας καθορίζουν, ο έρωτας πόνος, η
μοναξιά ως πλανήτης και πατρίδα, ο χρόνος και το φευγαλέο της ύπαρξής μας, η
ημερομηνία λήξης, η έλλειψη νοήματος, οι σκιές που μας περιτριγυρίζουν, δηλαδή
όλα τα αιώνια θέματα που απασχόλησαν διαχρονικά την ποίηση αποτελούν τον άξονα
αυτής της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Καίτης Βασιλάκου με τίτλο ΝΥΧΤΩΝΕΙ
ΑΡΓΑ, εκδόσεις Μανδραγόρας 2014.
Χωρισμένη σε πέντε ενότητες η συλλογή αποτελείται από
τριάντα εννέα ποιήματα, η πρώτη ενότητα με τίτλο Του παιδιού περιλαμβάνει εννέα
ποιήματα, η δεύτερη με τίτλο Των μεγάλων οκτώ, η τρίτη των Ερώτων μόλις δύο,
αυτή της Μοναξιάς έξι και τέλος του Χρόνου δέκα τέσσερα.
Πεζογράφος κυρίως η
Καίτη Βασιλάκου με τέσσερις συλλογές διηγημάτων στο ενεργητικό της εξέδωσε την
πρώτη ποιητική της συλλογή το 2012 με τίτλο Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου…όπου
πολύ πετυχημένα μιλάει για την διαδικασία της ψυχανάλυσης, για την μεταβίβαση,
για την τόσο πολύπλοκη σχέση πάθους έρωτα και μίσους που καλλιεργείται στην
πορεία ανάμεσα στον ψυχαναλυμένο και τον ψυχαναλυτή. Παρόλο που το θέμα αυτής
της συλλογής ήταν πιο εξειδικευμένο, η ποιήτρια κατάφερε να το αποδώσει σε όλες
του τις διαστάσεις έτσι ώστε να εκφράσει την υπαρξιακή αγωνία και το βαθύτερο
κενό σε όλη την καθολική τους διάσταση.
Εδώ στην δεύτερη αυτή
συλλογή η θεματολογία γίνεται πιο ευρεία αλλά και πιο βαθειά, απλώνεται και
οριζόντια και κάθετα. Καλύπτει από ό,τι φαίνεται και από τους τίτλους των επί
μέρους ενοτήτων όλο τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής από την παιδική ηλικία ως
κυρίαρχη ανάμνηση και ανεξίτηλο σημάδι ως το υπαρξιακό εναγώνιο ερώτημα του
επερχόμενου τέλους, το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα πού πάμε, γιατί τελειώνουμε,
πόσο ακόμα, τι θα απομείνει από μας.
Το ποιητικό
υποκείμενο γυρνά στον χώρο του αρχικού τραύματος, γίνεται πάλι παρατηρητής,
καταγράφει, περιγράφει, νιώθει ξανά την απώλεια, αναβιώνει, πονάει αλλά και
συναντά την αιτία, την προέλευση της πληγής, στο πλαίσιο μίας αυτοανάλυσης
εξερευνά την σχέση με τους γεννήτορες, ψηλαφίζει την μοναξιά, την έλλειψη
νοήματος στις τυπικές σχέσεις και συναναστροφές, προετοιμάζεται για το Τέλος,
κάνει μία ανασκόπηση και προσπαθεί να βρει πότε κτίστηκαν τα τείχη που το
περιτριγυρίζουν, πότε και γιατί έγινε η αποκοπή, διερευνά την απομόνωση αλλά
και την ανθρώπινη μοίρα.
Ήδη και από την
προηγούμενη συλλογή της η ποιητική της γραφή είναι καθαρή, λιτή, συμπυκνωμένη,
χωρίς φιοριτούρες και μελοδραματικές κορώνες και κυρίως γνήσια και
εξομολογητική. Δεν ενδιαφέρεται ούτε να εντυπωσιάσει ούτε να συγκινήσει τον
αναγνώστη και γι αυτό κατορθώνει και τα δύο.
Αυτή η συλλογή
ποιημάτων της Καίτης Βασιλάκου είναι εντελώς προσωπική. Με μία γραφή δουλεμένη
και πια ξεχωριστή, έχοντας διαμορφώσει το δικό της ύφος και χρώμα, αφηγείται
την προσωπική της ιστορία με μία σπαρακτική ειλικρίνεια. Όμως και αυτό είναι το
πιο σημαντικό κατά κάποιο τρόπο δεν είναι η δική της ιστορία. Μας οδηγεί όλους
έναν προς έναν στην αρχική πληγή και ύστερα μας ταξιδεύει στο βάθος και στην
δική μας απώλεια, έτσι ώστε στο τέλος αφηγείται την δική μας ιστορία, γινόμαστε
ταυτόχρονα αναγνώστες και ποιητικό υποκείμενο μαζί.
Μία ποιητική συλλογή
που αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου