Καίτη Βασιλάκου: Βίοι και θάνατοι παράλληλοι

Μέσα στο 2013 γεννήθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι. Και πολλά επίσης εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Από αυτούς εμείς ελάχιστους γνωρίσαμε προσωπικά και κάποιους τους ξέρουμε μόνο από τα ΜΜΕ: διάσημοι που αποχώρησαν από το μάταιο κόσμο μας και μωρά διασήμων που ήρθαν στο μάταιο κόσμο μας. Για τους υπόλοιπους δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Είτε γεννήθηκαν είτε πέθαναν δεν πρόκειται να ακούσουμε γι’ αυτούς απολύτως τίποτα.

Ειδικά οι άσημοι μακαρίτες ήρθαν κι έφυγαν και κανείς έξω από το στενό κοινωνικό τους περιβάλλον δεν έμαθε τίποτα γι’ αυτούς, για τη ζωή τους και τα έργα τους.

Έτσι άσημος προώριστο να ζήσει και να πεθάνει και ο David Lee Edwards από το Κεντάκι των ΗΠΑ, αν η τύχη δεν του έπαιζε ένα παράξενο παιχνίδι. Ο άνθρωπος αυτός έγινε διάσημος για μια μέρα, πριν δώδεκα χρόνια, και για άλλη μία ακόμα, φέτος που οι εφημερίδες ανέφεραν το θάνατό του. Σύντομα βέβαια θα ξεχαστεί εντελώς και θα περάσει στα δισεκατομμύρια των συνανθρώπων μας που η μοίρα τους είναι η λήθη.

Ένας άλλος ωστόσο άνθρωπος που κι αυτός πέθανε φέτος είχε στη ζωή του μια άλλη διαδρομή. Μια διαδρομή που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως και που ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σε όλους μας. Η δική του μοίρα είναι να παραμείνει στη μνήμη των ανθρώπων και το όνομά του να περάσει στην Ιστορία. Πρόκειται για τον Nelson Mandela.

Τι κοινό έχει ο Mandela με τον Edwards; Κανένα. Υπήρξαν δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι με τελείως διαφορετικές αρχές, ιδέες, αξίες, πράξεις και τρόπο ζωής.

Έχουν όμως μεγάλες ομοιότητες, διότι είναι και οι δύο άνθρωποι, άρα είχαν τις ίδιες προδιαγραφές, ικανότητες, αντιλήψεις, έζησαν την ίδια εποχή που παρέχει τα ίδια ερεθίσματα σε όλους τους συγχρόνους και πέθαναν την ίδια χρονιά. Ωστόσο ο καθένας τους επέλεξε έναν άλλο τρόπο ζωής, με άλλα λόγια ο καθένας διαχειρίστηκε την προσωπική ζωή του με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Ας αρχίσουμε με τον Mandela που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε πώς έζησε και τι έκανε. Στην πατρίδα του, τη Νότια Αφρική, είχε συλληφθεί πολλές φορές, όσο ακόμα ήταν νέος, για την ανατρεπτική του δραστηριότητα. Στόχος και όραμά του ήταν να καταργηθεί το απαρτχάιντ και να δημιουργηθεί μια κοινωνία χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Το 1963, σε ηλικία 45 ετών, συλλαμβάνεται, δικάζεται με την κατηγορία της προδοσίας και της βίαιης συνωμοσίας και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη. Από την αγχόνη σώθηκε, γιατί το απαρτχάιντ φοβήθηκε τη διεθνή κατακραυγή. Στη φυλακή έμεινε 27 χρόνια – έχασε δηλαδή το πιο παραγωγικό και δημιουργικό μέρος της ζωής του. Το 1990 με την αλλαγή της πολιτικής στη χώρα του ο Mandela βγήκε επιτέλους από τη φυλακή. Ήταν ήδη 72 χρονών.

Σε αυτή την ηλικία άλλοι έχουν πεθάνει, άλλοι ετοιμάζονται να πεθάνουν και άλλοι αράζουν στους καναπέδες του σπιτιού τους και βλέπουν τηλεόραση παίρνοντας φάρμακα με τις κούτες, μήπως καταφέρουν και παρατείνουν τη ζωή τους για λίγο ακόμα χρόνο.

Για τον Mandela όμως η ζωή ξεκίνησε στα 72 του χρόνια. Στα 23 χρόνια που του απέμεναν να ζήσει κατάφερε να γίνει ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος της χώρας του, βελτίωσε τις σχέσεις των διάφορων αντιμαχόμενων φυλών του τόπου του, έφερε τη συμφιλίωση λευκών και μαύρων αποθαρρύνοντας τους τελευταίους να προβούν σε πράξεις εκδίκησης, πήρε το βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη, παντρεύτηκε την τρίτη του γυναίκα και αναγνωρίστηκε διεθνώς ως μια μεγάλη προσωπικότητα που κατάφερε να φέρει την ισότητα στους πολίτες της χώρας του, χωρίς να χυθεί αίμα από καμιά πλευρά. Πέθανε πλήρης ημερών στα 95 του χρόνια και η ανθρωπότητα υποκλίθηκε στο μεγαλείο του. Η φράση του «Φαίνεται πάντα αδύνατο, μέχρι να γίνει» είναι, νομίζω, αυτό που ενσάρκωσε ο Mandela και στην προσωπική ζωή του.

Ας δούμε τώρα και τη ζωή του Edwards που πέθανε στην Αμερική το 2013, την ίδια χρονιά με τον Mandela, αφού έζησε μόνο 58 χρόνια. Στις φυλακές μπαινόβγαινε κι αυτός και μέσα εκεί σπατάλησε το ένα τρίτο της σύντομης ζωής του, όχι όμως για καμιά αξία μεγάλη ή για κανένα ιδανικό αλλά για ένοπλη ληστεία. Άνεργος και τρόφιμος των φυλακών o Edwards ήταν φανερό ότι δεν θα είχε καλό τέλος.

Κι όμως η μοίρα τού έπαιξε ένα πονηρό παιχνίδι. Στα 46 του χρόνια κέρδισε στο τζακπότ 27 εκατομμύρια δολάρια. Συγκινημένος δήλωσε τότε στην τηλεόραση: «Θέλω αυτά τα χρήματα να διατηρηθούν για μένα, για τη μέλλουσα γυναίκα μου, για την κόρη μου και για τις μελλοντικές γενιές».

Σώφρονα λόγια ενός άφρονος ανθρώπου.

Τους πρώτους τρεις μήνες ξόδεψε τρία εκατομμύρια δολάρια. Ένα χρόνο μετά είχε ξοδέψει 12 εκατομμύρια δολάρια. Αγόρασε στο Palm Beach Gardens στη Florida ένα σπίτι 6.000 τμ αξίας 1,3 εκ. δολαρίων. Αγόρασε κι άλλο ένα λίγο πιο κάτω αξίας 600.000 δολαρίων. Αγόρασε ένα τζετ αξίας 1,9 εκ. δολαρίων και είχε και τον προσωπικό του πιλότο. Έκανε συλλογή από πανάκριβα αυτοκίνητα. Κάλεσε ένα συνεργείο του NBC για να τους επιδείξει τα πλούτη του και μεταξύ αυτών ένα χρυσό ρολόι με διαμάντια αξίας 78.000 δολαρίων, ένα δαχτυλίδι αξίας 159.000 δολαρίων και μια τηλεόραση plasma αξίας 30.000 δολαρίων.

Μέσα σε πέντε χρόνια ξόδεψε και τα 27 εκατομμύρια δολάρια και έμεινε στο δρόμο. Τα υπόλοιπα εφτά χρόνια που έμελλε ακόμα να ζήσει τα πέρασε στην αθλιότητα. Η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, αμέσως μόλις τέλειωσαν τα χρήματα. Η αστυνομία κάθε τόσο τον συνελάμβανε για κατοχή ναρκωτικών. Προσεβλήθη από ηπατίτιδα από τη χρήση μολυσμένης βελόνας. Ζώντας σε μια βρωμερή αποθήκη μολύνθηκε από ανθρώπινα περιττώματα. Πέθανε τελικά στο άσυλο αφήνοντας χρέη πολλών χιλιάδων δολαρίων σε φίλους του.

Η μοίρα λοιπόν έπαιξε σ’ αυτό το δυστυχή ένα πολύ πονηρό παιχνίδι: Τον έλουσε ξαφνικά με εκατομμύρια δολάρια και αποκεί που ήταν ένας απόκληρος του υποκόσμου τον μεταμόρφωσε με το μαγικό ραβδάκι της σε πάμπλουτο. «Για να δούμε», είναι σαν να του είπε η μοίρα, «μπορείς να διαχειριστείς την καλή σου τύχη;». Και ο Edwards απέδειξε ότι όχι, δεν μπορούσε. Έτσι πέταξε στα σκουπίδια την καινούργια του ζωή, εκεί που βρισκόταν και η παλιά ζωή του.

Ο Mandela απέδειξε ακριβώς το αντίθετο. Η δική του μοίρα ήταν να χάσει στη φυλακή τα καλύτερά του χρόνια και να βγει αποκεί μέσα γέρος 72 χρονών. «Για να δούμε», είναι σαν να είπε και σ’ αυτόν η μοίρα, «πώς θα διαχειριστείς τα γεράματά σου, τώρα που η ζωή σου σπαταλήθηκε στις φυλακές και λίγα χρόνια ακόμα σου απομένουν». Κι αυτός απέδειξε ότι τα καλύτερα μπορούν θαυμάσια να περιμένουν στο τέλος. Το μεγάλο έργο, τα βραβεία, η διεθνής αναγνώριση, η αγάπη του κόσμου, όλα τα κέρδισε μετά τα 72 του χρόνια. Έδωσε αξία στη ζωή που του απέμενε και την παρέτεινε ακόμα 23 χρόνια. 23 χρόνια γεμάτα θετική ενέργεια.

Ο Mandela και ο Edwαrds πέθαναν και οι δύο μέσα στο 2013. Η ζωή του ενός είναι παράδειγμα προς μίμηση, η ζωή του άλλου παράδειγμα προς αποφυγή.

Και τα αναπόφευκτα συμπεράσματα:

1. Η καλή τύχη δεν είναι αρκετή για να έχουμε και καλή ζωή.

2. Ποτέ δεν είναι αργά για να φτιάξουμε τη ζωή μας.

3. Φαίνεται πάντα αδύνατο, μέχρι να γίνει.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2517550/Powerball-winner-David-Lee-Edwards-dies-penniless-12-years-scored-27million-jackpot.html