Η ζωή μου είναι δική μου υπόθεση

Η ζωή μου είναι δική μου υπόθεση.

Αν αυτό το θεωρείτε αυτονόητο, κάνετε λάθος. Κάποιοι, δηλαδή οι περισσότεροι, οι πλείστοι, πιστεύουν ότι η ζωή δεν ανήκει σ’ αυτόν που τη φέρει.

Σε ποιον ανήκει;

Κατ’ αυτούς ανήκει σε ένα αόρατο και υπερφυσικό Ον που αποφασίζει ποιος θα γεννηθεί, πότε θα γεννηθεί, πού, πώς και από ποιους θα γεννηθεί.

Κάποιοι ακόμα πιο ακραίοι πιστεύουν ότι, αφού το Ον έδωσε σε κάποιον  ζωή από το στοκ που διαθέτει στους ουρανούς του και κατόπιν του έστειλε και μια αρρώστια, αυτός πρέπει να την υπομείνει και να μην πάει στον γιατρό. Διότι τη ζωή του τη χρωστά στο Ον, του τη δάνεισε, δεν του τη χάρισε, και επομένως απαγορεύεται να απλώσει χέρι πάνω της.

Εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο οι ακραίοι. Άπαξ και πιστεύεις ότι χρωστάς τη ζωή σου στο Ον, δεν επιτρέπεται να την πειράζεις με κανένα τρόπο. Γεννήθηκες στραβός; Στραβός πρέπει να μείνεις, διότι έτσι αποφάσισε το Ον. Γεννήθηκες καρδιακός; Καρδιακός θα μείνεις και μακριά από εγχειρήσεις και άλλα τέτοια πράγματα του Σατανά.

Έτσι είναι.

Σου παραδίδει πχ ο προϊστάμενός σου τον σκύλο του να τον προσέχεις, όσο αυτός λείπει σε ταξίδι. Δεν είσαι εσύ το αφεντικό του σκύλου. Θα τον ταΐζεις, θα τον προσέχεις και θα τον παραδώσεις στον προϊστάμενό σου, όπως τον είχες παραλάβει. Αν του τον παραδώσεις νεκρό, θα βρεις τον μπελά σου.

Γι’ αυτό κι εμείς που παραλάβαμε από το Ον τη ζωή να μην ξεχνάμε ότι παραλάβαμε κάτι που δεν είναι δικό μας και που το Ον έχει κανονίσει πότε θα του τη γυρίσουμε. Απαγορεύεται επομένως κάθε πρωτοβουλία, διότι το Ον θα γίνει έξω φρενών.

Και με αυτή τη λογική (λογική, τέλος πάντων) δεν τολμούμε να πειράξουμε το σώμα μας, διότι το Ον θα θυμώσει. Με αυτή τη λογική το σώμα μας δεν μας ανήκει, η ζωή μας δεν μας ανήκει, είμαστε απλώς σκλάβοι που ζούμε θέλουμε δε θέλουμε και πεθαίνουμε, όταν δεν θέλουμε.

Λογαριασμό θα μας δώσει το Ον; Ό,τι θέλει κάνει κι εμείς πρέπει να υπακούμε ταπεινά.

Μα τι γκρίνια! Θα πουν μερικοί. Αρνείσαι λοιπόν το δώρο της ζωής, αυτή την υπέροχη ευκαιρία που σου δόθηκε να έρθεις στον κόσμο αυτό και να τον ζήσεις;

Πώς να τον ζήσω; Με τις απαγορεύσεις που έχει θέσει το Ον; Σεμνά, ταπεινά, υπάκουα, φάε ένα χαστούκι και γύρνα το μάγουλο να φας άλλο ένα, γεννήθηκες αμαρτωλός και όσο ζεις, θα προσπαθείς να εξιλεωθείς, μην επιθυμείς, μην ποθείς, μακριά από ό,τι έχει σχέση με το σεξ, να παντρευτείς οπωσδήποτε και να κάνεις πολλά παιδιά, μην πάει χαμένη καμία συνουσία, αμβλώσεις; καταραμένος να είσαι, ομοφυλόφιλος; τρισκατάρατος, και τι ακριβώς κάνεις στο κρεβάτι, μήπως κάνεις ανωμαλίες; Στην κόλαση θα πας!

Πολύ απαιτητικό είναι το Ον και ευτυχώς που εμείς είμαστε λίγο άταχτοι και κάνουμε τα δικά μας, αλλιώς θα ήταν η (δανεική) ζωή μας ένα μαρτύριο.

Για κάποιους από μας το Ον είναι ακόμα πιο αυστηρό. Τους παραχωρεί μεν το δικαίωμα της ζωής, αλλά τους ρίχνει μετά κάτι σφαλιάρες που είναι τους λυπάσαι τους ανθρώπους.

Να μην αναφέρω πόσοι γεννιούνται ελαττωματικοί, βαριά ελαττωματικοί, με εξασφαλισμένη μια ζωή σύντομη και γεμάτη πόνο και δυστυχία. 

Είναι όμως και οι άλλοι που γεννιούνται αρτιμελείς και μια ωραία μέρα τρώνε μια κατραπακιά και βρίσκονται παράλυτοι, ανάπηροι, ανίκανοι να αυτοεξυπηρετηθούν, ανίκανοι να μιλήσουν, φυτά.

Τι να κάνουμε! Σηκώνουμε τα μάτια στον ουρανό και λέμε καρτερικά: το Ον!

Εντάξει, άγνωστες οι βουλές και τα σχέδια του Όντος, αλλά όποιος βρεθεί σε μια τέτοια τραγική θέση, μπορεί κάποια στιγμή να πει: δεν θέλω άλλο να ζήσω, δεν αντέχω τον πόνο, δεν αντέχω να είμαι ανήμπορος και να ταλαιπωρώ τους άλλους, δεν τη θέλω αυτή τη ζωή!

Απαράδεκτο!

Τόλμησε ο σκλάβος να ξεστομίσει τέτοια κουβέντα;  Τόλμησε να αμφισβητήσει τη βουλή του Όντος;  Ποιος νομίζει ότι είναι; Από πού κι ως πού η ζωή που φέρει, αυτή η μισερή, εξαθλιωμένη από την αρρώστια ζωή, είναι κάτι που τον αφορά; Καθόλου δεν τον αφορά. Να κάτσει εκεί και να βογκά και να σέρνεται, να λιώνει, να πεθαίνει λίγος-λίγος, μέχρι να βγει η ψυχή του,  γιατί αλλιώς θα προσβάλει το Ον.

Το Ον ξέρει. Έχει το λόγο του που τα κάνει αυτά. Μην του πηγαίνουμε κόντρα, γιατί μας περιμένουν τα καζάνια της Κόλασης.

Για σκεφτείτε λοιπόν:

Γεννηθήκαμε, χωρίς να ερωτηθούμε. Προσωπικά, αν με ρωτούσε το Ον: «θέλεις να σου χαρίσω το δώρο της ζωής;», θα ήθελα κάποιες διευκρινίσεις: «Δηλαδή θα έχω μια ζωή κατάδική μου να την κάνω ό,τι θέλω;» «Όχι, διότι δεν είναι ακριβώς δώρο, ένα δάνειο είναι που θα μου το επιστρέψεις κάποια στιγμή». «Α, μάλιστα, κατάλαβα. Και πώς είναι αυτή ζωή που θα μου δανείσετε, μπορώ να δω;» Αν είχε την εντιμότητα να μου παραθέσει μερικές πραγματικές εικόνες της ζωής, θα του απαντούσα: «Ευχαριστώ, όχι, δεν θα πάρω». Μπορεί να το πρόσβαλλα, αλλά δεν θα ήμουν τόσο κουτορνίθι να έρθω εδώ πέρα να ταλαιπωρούμαι. Προφανώς δεν ερωτήθηκα, τουλάχιστον δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο.

Ήρθαμε λοιπόν εδώ, χωρίς να ερωτηθούμε. Φορτωθήκαμε μια ζωή και προσπαθούμε να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

-Θα ήθελα να ήμουν ψηλός.

-Όχι, θα είσαι κοντός.

-Θα ήθελα να ήμουν λεπτός.

-Όχι, θα είσαι χοντρός.

-Θα ήθελα να ήμουν πλούσιος.

-Όχι, θα είσαι φτωχός.

-Θα ήθελα να ήμουν όμορφος.

-Όχι, θα είσαι άσχημος.

-Θα ήθελα να ήμουν Σουηδός.

-Όχι, θα είσαι Κονγκολέζος.

-Θα ήθελα να είχα γονείς.

-Όχι, θα είσαι ορφανός.

-Θα ήθελα να μη με βίαζε ο πατριός μου.

-Όχι, θα σε βιάσει.

-Θα ήθελα να μην ήμουν κουτσός.

-Όχι, θα είσαι κουτσός.

-Θα ήθελα μην είχα αυτή την ανίατη ασθένεια.

-Όχι, θα την έχεις.

-Θα ήθελα τουλάχιστον να μην πονάω.

-Όχι, θα πονάς.

-Θα ήθελα να πεθάνω, γιατί δεν αντέχω.

-Όχι, θα ζεις, μέχρι να αποφασίσω εγώ πότε θα πεθάνεις.

-Θα ήθελα να μην υπάρχεις.

-Ποιος σου είπε ότι υπάρχω;

Παράξενο τω όντι αυτό το Ον που με τόση ασπλαχνία φέρεται στο αγαπημένο του δημιούργημα κι από πάνω αρνείται να εμφανιστεί για να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει.

Αλλά, αν υπάρχει πράγματι ένα Ον τόσο πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη που έφτιαξε ένα αχανές Σύμπαν με δισεκατομμύρια γαλαξίες, νομίζετε πως άλλη έγνοια δεν έχει από το να μας παρακολουθεί με το μεγεθυντικό φακό του να δει τι κάνουμε; Που θυμώνει με τις αμβλώσεις ( αχάριστα παλιόπαιδα, πώς πετάτε έτσι το δωράκι που σας έστειλα;), θυμώνει με τις ευθανασίες (ου να μου χαθείτε, γαϊδούρια, κανένας σεβασμός πια;), θυμώνει με τις αυτοκτονίες ( παλιοτόμαρα, θα σας κανονίσω εγώ τώρα που θα γυρίσετε στο σπίτι), θυμώνει με τους σοδομιστές (πού πάτε ρε και πετάτε το σπέρμα μου; Εδώ περιμένουν οι μήτρες με έτοιμα τα ωάρια), αλλά δεν θυμώνει με τις επίσημες θανατικές εκτελέσεις και τα φονικά εν καιρώ πολέμου (τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά, ας έχουμε κατανόηση).

Και από την άλλη το Αντί-Ον (διότι υπάρχει κι αυτό, μην το ξεχνάμε) τρίβει τα χέρια του και ετοιμάζει τα νέα καζάνια για να περιποιηθεί όλους αυτούς που το Ον του στέλνει πακέτο κάθε τόσο.

Λοιπόν, για να μη μακρηγορούμε: ο καθένας έχει την ευθύνη της ζωής του και τη χειρίζεται, όπως αυτός κρίνει καλύτερα. Αν θέλει να τη διακόψει, είναι δικαίωμά του. Σε κανέναν δεν θα δώσει λόγο.

Τόσο απλά.