Καίτη Βασιλάκου: Σύνδρομο ανήσυχων ποδιών και καλημέρα

Ανοίγω τον υπολογιστή, μπαίνω στο Face Book, αρχίζω να χαζεύω τις αναρτήσεις. Μια από τα ίδια και σήμερα:

Καλημέρα, καλό μήνα, καλή εβδομάδα, καλή Δευτέρα, καλό φθινόπωρο, να είστε θετικοί, να είστε αισιόδοξοι, μια καινούργια μέρα μάς περιμένει, χαρείτε τον ήλιο, χαρείτε το φως, ο τόπος μας είναι ο πιο όμορφος του κόσμου, αγάπη, η ευτυχία είναι δίπλα μας, φιλία και αγάπη, θάλασσα, μια μέρα ηλιόλουστη, αγάπη, ήλιος, ευτυχία, θετικές σκέψεις...

Ε, άντε στο διάολο πρωί πρωί!

Όχι, δεν έχω θετικές σκέψεις στις εννιά η ώρα το πρωί, διότι κανονικά τέτοια ώρα κοιμάμαι ακόμα και βλέπω όνειρα, ενώ τώρα είμαι ξύπνια και με ελάχιστο ύπνο. Αλλά και όταν ξυπνώ κανονικά στις έντεκα, ούτε και τότε κάνω θετικές σκέψεις, είμαι μουτρωμένη και χρειάζομαι καμιά ώρα για να έρθω στα συγκαλά μου. Και μετά που έρχομαι στα συγκαλά μου, δεν είμαι καθόλου κεφάτη, δεν βγαίνω στις βεράντες να χαιρετώ τον ήλιο και να λέω πόσο όμορφη είναι πάλι αυτή η καινούργια μέρα και τι φως είναι αυτό που λούζει τα πάντα γύρω μου και αγαπώ όλο τον κόσμο και η ευτυχία είναι μια απλή υπόθεση και τι όμορφα γενικώς που είναι όλα και τι καλά.

Όχι, καθόλου κεφάτη δεν είμαι. Ιδίως αν είναι καλοκαίρι και κάθομαι μέσα στο σπίτι με κατεβασμένα τα ρολά, μήπως και σώσω κάπως λίγη δροσιά και δεν τολμώ να ξεμυτίσω έξω, γιατί ο ήλιος με τρελαίνει, μαραίνομαι σαν φυτό που έχουν μέρες να το ποτίσουν και ψάχνω να βρω μια σκιά για να σωθώ. Και το φως με τυφλώνει, θαμπώνουν τα μάτια μου, ζαλίζομαι και παραπατώ σαν μεθυσμένη.

Γι’ αυτό ποτέ δεν βγαίνω από το σπίτι, αν δεν πέσει πρώτα ο ήλιος. Δηλαδή ποτέ πριν τις οχτώ το βράδυ. Και τρέχω σαν τρελή τότε να προλάβω ανοιχτά τα καταστήματα και κυρίως το σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω τα απαραίτητα. Βρίζοντας εννοείται καθημερινά τη θερινή ώρα και αυτόν που τη σκέφτηκε. Διότι, αν είχαμε την κανονική ώρα, αντί για τις οχτώ θα έβγαινα στις εφτά και θα είχα αρκετό χρόνο για τα ψώνια μου.

Λοιπόν, εντάξει, είμαι κάπως απροσάρμοστη, το καταλαβαίνω και το έχω πάρει απόφαση.

Και στον ύπνο επίσης είμαι απροσάρμοστη. Ξαπλώνω στις δύο το πρωί, έχει πάει τρεις κι ακόμα ξύπνια είμαι. Καμιά φορά είμαι ξύπνια και ως τις τέσσερις. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή με παίρνει ο ύπνος και ξεραίνομαι.

Νομίζετε πως αυτό ήταν και τώρα θα κοιμηθώ σαν πουλάκι ως τις έντεκα; Καλά, συμβαίνει κι αυτό αρκετές φορές, δεν λέω. Όμως άλλες φορές έχουμε νυχτερινές περιπέτειες.

Κοιμάμαι λοιπόν κι ονειρεύομαι, όπως όλοι οι καλοί άνθρωποι, και ξαφνικά ξυπνάω. Τι έγινε; Α, ήρθε η έξαψη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βάλω επειγόντως τον ανεμιστήρα και να κάτσω ήσυχα για κάμποση ώρα να με φυσά το αεράκι, μέχρι να περάσει η φωτιά. Ωραία, περνά η φωτιά, κλείνω τα ματάκια μου, σε λίγο κοιμάμαι. Περνά καμιά ώρα, ξυπνώ πάλι. Τι έγινε τώρα; Τώρα έχουμε το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών.

Το έχετε ακουστά; Είναι σαν να περνά ηλεκτρικό ρεύμα τα πόδια. Όχι μαζί και τα δύο. Πότε το ένα, πότε το άλλο. Έτσι, στα καλά καθούμενα αρχίζει το ηλεκτρικό ρεύμα να γαργαλάει το πόδι και πρέπει να το μετακινήσω για να νιώσω καλύτερα. Το μετακινώ. Εντάξει. Σε μισό λεπτό έχουμε νέα διέλευση ηλεκτρικού ρεύματος. Ξανά μετακινώ το πόδι. Ησυχάζω. Πάλι σε μισό λεπτό τα ίδια. Αν κάνω το λάθος και μείνω στο κρεβάτι, αυτή η ιστορία θα κρατήσει πάνω από μια ώρα, μπορεί και δύο.

Το γιατρικό είναι ένα: να σηκωθώ και να αρχίσω τις βόλτες μέσα έξω στα δωμάτια. Με ένα νυχτερινό περίπατο πέντε λεπτών, αν είμαι τυχερή, το πόδι συνέρχεται και ξαναγυρίζω στο κρεβάτι, όπου παρακαλώ θερμά θεούς και δαίμονες να μου στείλουν ξανά τον χαμένο μου ύπνο. Συνήθως οι θεοί και οι δαίμονες ακούν τις παρακλήσεις μου και ξανακοιμάμαι.

Τελειώσαμε λέτε; Μπα!

Σε καμιά ώρα νέο ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνά το πόδι. Όρθια και πάλι και νέες βόλτες μέσα έξω στα δωμάτια. Υποχωρεί κάποια στιγμή ο σατανάς και πάω ξανά για ύπνο. Ναι, αλλά με όλα αυτά εμφανίστηκε πάλι η έξαψη. Ανεμιστήρας. Υπομονή. Συνέρχομαι επιτέλους και με παίρνει πάλι ο ύπνος.

Συνελόντι ειπείν έχω χάσει μια-δυο ώρες ύπνου με αυτά τα σούρτα φέρτα συν τον επακόλουθο εκνευρισμό και την άλλη μέρα ξυπνώ κατά το μεσημέρι.

Την ημέρα καλά. Ησυχία. Όλα βαίνουν καλώς, ήτοι φυσιολογικά. Ο δαίμονας παραμονεύει τη νύχτα. Περιμένει να πάω στο κρεβάτι, να χαλαρώσω, να γλαρώσω και τότε, τσουπ! Νάτος! Νέες νυχτερινές περιπολίες σαν ζόμπι μέσα στο μισοσκόταδο με συνοδεία καταλλήλων φράσεων που σε διάφορες παραλλαγές στέλνουν στο διάολο το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών.

Και τι λένε οι γιατροί γι’ αυτό τον δαίμονα που με ταλαιπωρεί τις νύχτες; Δεν λένε τίποτα. Σηκώνουν τους ώμους απολογητικά, δυστυχώς δεν ξέρουμε σε τι οφείλεται αυτό το σύνδρομο, πάρτε μαγνήσιο, ίσως σας βοηθήσει.

Παίρνω μαγνήσιο. Και, ω του θαύματος, το σύνδρομο εξαφανίζεται. Είμαι πανευτυχής.

Τελειώσαμε λέτε; Μπα!

Μετά από κάμποσο καιρό εμφανίζεται ξανά και δεν φεύγει πια, μακάρι να καταπιώ ολόκληρο το μπουκάλι με τα χάπια μαγνησίου.

Ναι, πράγματι, μετά από ένα διάστημα, το μαγνήσιο δεν έχει πια αποτελέσματα, λένε οι γιατροί.

Και τώρα τι κάνουμε; ρωτώ.

Τώρα θα πάρετε αυτά εδώ τα χάπια που είναι για άλλη δουλειά, αλλά διαπιστώσαμε ότι δεν θεραπεύουν, αλλά τουλάχιστον εξαφανίζουν τα συμπτώματα, αν και δεν ξέρουμε γιατί.

Παίρνω τα χάπια που είναι για άλλη δουλειά. Το σύνδρομο εξαφανίζεται και μαζί κοντεύω να εξαφανιστώ κι εγώ. Πέφτω κάτω, έχω ναυτία, ζαλίζομαι, δεν ξέρω τι μου γίνεται. Κόβω τα χάπια και συνέρχομαι. Το σύνδρομο επανέρχεται χαιρέκακο. Εδώ σ’ έχω, μου λέει, δεν πρόκειται να μου ξεφύγεις. Το στέλνω στο διάολο για άλλη μια φορά, αλλά δεν έχει νόημα. Αντί να πάει στο διάολο, προτιμά να κάθεται μαζί μου.

Χθες το βράδυ είχαμε κάμποσες συνεδρίες μαζί. Από κοντά και οι εξάψεις. Ο ανεμιστήρας δούλευε. Βόλτες μέσα έξω. Ας πιω λίγο νερό. Βόλτες. Ας φάω κι ένα κομμάτι τυρί. Βόλτες. Ξαπλώνω. Ξανά τα ίδια. Σηκώνομαι. Βόλτες. Ας καπνίσω κι ένα τσιγάρο. Μήπως να πλύνω και τα πιάτα; Όχι, δεν θα τα πλύνω. Ας δω λίγη τηλεόραση. Βόλτες μέσα έξω. Μετά ξάπλα παρέα με τον ανεμιστήρα. Μετά προσπάθεια να χαλαρώσω και να κοιμηθώ. Μετά ξανά το σύνδρομο. Όρθια πάλι και όλα από την αρχή. Θα έγινε αυτό πέντε έξι φορές –μιλάμε για έξαρση πλέον του φαινομένου – ο ύπνος πήγε περίπατο.

Πέρασε η νύχτα, ξημέρωσε ο Θεός, βγήκε χαρωπός ο ήλιος από την ανατολή κι εγώ ζήτημα, αν είχα κοιμηθεί τρεις ώρες. Εντάξει, ψυχραιμία, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Φτιάχνω καφέ, ανοίγω την τηλεόραση, χαζεύω, βαριέμαι, έχω μια αόριστα εχθρική διάθεση, μισώ το σύνδρομο, είμαι κακοκοιμισμένη και νιώθω εξάντληση. Κλείνω την τηλεόραση, ανοίγω τον υπολογιστή:

Καλημέρα, καλό μήνα, καλή εβδομάδα, καλή Δευτέρα, καλό φθινόπωρο, να κάνετε θετικές σκέψεις, να είστε αισιόδοξοι, μια καινούργια μέρα μάς περιμένει, χαρείτε τον ήλιο, χαρείτε το φως, ο τόπος μας είναι ο πιο όμορφος του κόσμου, αγάπη, η ευτυχία είναι δίπλα μας, φιλία και αγάπη, θάλασσα, μια μέρα ηλιόλουστη, αγάπη, ήλιος, ευτυχία, θετικές σκέψεις...

Ε, άντε στο διάολο πρωί – πρωί...