Πειράζει που δεν θέλω να γίνω μητέρα;

Ανήκω μάλλον σε μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων που η απόκτηση απογόνων τούς αφήνει τελείως αδιάφορους.

Με τα κοινά μέτρα αυτό θεωρείται κουσούρι. Πώς είναι δυνατόν, απορούν τα κοινά μέτρα, μια γυναίκα να μη θέλει να γίνει μητέρα; Και μπορεί να είναι ολοκληρωμένη, αν δεν ζήσει αυτό το θαύμα, να φέρει μια νέα ζωή στον κόσμο και να  παραδώσει μερικά χρόνια αργότερα στην κοινωνία ένα νέο άνθρωπο;

Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να θεωρήσω ολοκληρωμένο κάποιον άνθρωπο, επειδή απλώς έφερε παιδιά στον κόσμο. Η φυσική αυτή πράξη είναι τόσο κοινή σε ανθρώπους, ζώα και φυτά που δεν νομίζω ότι προσδίδει κάποια ξεχωριστή ιδιότητα στον γονέα.

Δεν συζητώ φυσικά για όσους έφεραν παιδιά στον κόσμο και τα κακοποίησαν, τα εγκατέλειψαν, αδιαφόρησαν γι’ αυτά. Δεν νομίζω ότι αυτά τα άτομα δοκίμασαν κάποιου είδους ολοκλήρωση.

Αλλά και όσοι αγάπησαν και φρόντισαν τα παιδιά τους, δεν νομίζω ότι μέσω αυτής της εμπειρίας έφτασαν στην ολοκλήρωση, αν παράλληλα παρέμειναν καθηλωμένοι σε ένα καθαρά ζωικό επίπεδο, όπως πολλοί συνάνθρωποί μας παντού στον κόσμο.

Έτσι, ως προς την ολοκλήρωση τουλάχιστον, δεν νομίζω ότι το γεγονός πως δεν έκανα παιδιά, με εμπόδισε να τη φτάσω.

Αρκετές φορές κάνω χάζι με κάποιους που με ρωτούν πόσα παιδιά έχω κι εγώ τους απαντώ ότι δεν έχω παιδιά. Παρατηρώ την αμηχανία τους και τα σαστισμένα τους λόγια και δεν ξέρω πώς να τους παρηγορήσω για τη γκάφα που νομίζουν ότι έκαναν. Θα ήθελα να τους πω ότι είμαι μια χαρά χωρίς παιδιά, αλλά είναι βέβαιο ότι θα νομίσουν πως λέω ψέματα. Έτσι απλώς τους χαμογελώ και ας νομίσουν ό,τι θέλουν.

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι ζω σε μια κοινωνία όπου η απόκτηση τέκνων σημαίνει κοινωνική αποδοχή και καταξίωση. Δεν έχω καταλάβει ότι μια γυναίκα που δεν είναι μαμά οφείλει να νιώθει μειονεκτικά έναντι εκείνων που έγιναν μαμάδες. Ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι.

Μέχρι που διάβασα αυτό εδώ το άρθρο:

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=615532

Και τότε προβληματίστηκα.

Ώστε όφειλα να νιώθω μειονεκτικά λοιπόν. Ώστε οι άλλοι με βλέπουν με οίκτο κι εγώ δεν το είχα πάρει είδηση. Ώστε δεν έχω κάνει το χρέος μου ως γυναίκα και ως άνθρωπος. Ώστε η κοινωνία τώρα είναι κατά κάποιο τρόπο ελλιπής, εφόσον δεν της πρόσθεσα ένα δυο ανθρώπους κι εγώ. Ώστε ολόκληρη η ανθρωπότητα των επτά δισεκατομμυρίων μονάδων κινδυνεύει από άτομα σαν και μένα που δεν εκτελούν αυτό  το κοινωνικό τους καθήκον. Μπορεί και ο Θεός να είναι θυμωμένος μαζί μου, μια και έδωσε στους Πρωτόπλαστους την παραγγελία να αυξάνονται και να πληθύνονται, μέχρι να κατακυριεύσουν τη Γη.

Με άλλα λόγια είμαι υπόλογη απέναντι στους συμπολίτες μου, την κοινωνία, την ανθρωπότητα και τον Θεό.

Θα μπορούσα εδώ να παραθέσω μια σειρά επιχειρημάτων για την επιλογή μου να μη φέρω παιδιά στον κόσμο. Προτιμώ όμως να παραθέσω ένα απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημά μου «Η ιστορία της κοινότητας των Επιλεγμένων»:

Ο Κούξι έβαλε βότκα στα ποτήρια και είπε επίσημα:

-Ας ξεκινήσουμε με μια πρόποση. Σε τι να ευχηθούμε;

-Στην Αρχή της Αυτοδιάθεσης, είπε η Μελίτα παίρνοντας το ποτήρι της.

Ο άλλος έμεινε με το χέρι στον αέρα.

-Εν τάξει, είπε με μια μικρή καθυστέρηση. Στην Αρχή της Αυτοδιάθεσης λοιπόν.

Ήπιαν τη βότκα και η Μελίτα κάθισε απέναντί του.

Ο Κούξι ξαναγέμισε τα ποτήρια.

-Πώς πάει το κτήμα;

-Μάλλον άσχημα. Δεν έχω κλίση στις καλλιέργειες.

-Η πραγματική σου κλίση είναι η φιλολογία. Μίλησα προ ημερών με τον Ανδρόνικο  Μάγγο. Μου είπε τα καλύτερα  για σένα.

-Καλοσύνη του.

-Ας κάνουμε και μια δεύτερη πρόποση. Αυτή τη φορά είναι η σειρά  μου.

Σήκωσε το ποτήρι του:

-Στο θάνατο της Νέας Ελπίδας.

Η Μελίτα ήπιε τη βότκα καταπίνοντας μαζί και την οργή της. Δεν θα του απαντούσε. Το καλύτερο ήταν να περιχαρακωθεί στη σιωπή της, μια και θα ήταν πολύ αγενές να τον πετάξει έξω.

-Συνεχίζουμε, είπε αυτός.

Έβαλε βότκα στα ποτήρια για τρίτη φορά.

-Είναι η σειρά σου, της είπε.

Η Μελίτα λόγω της αναγκαστικής δίαιτας με τα λάχανα είχε αρχίσει  να ζαλίζεται από το αλκοόλ. Αυτό τη βοήθησε να ξεπεράσει τις αναστολές της.

-Προπίνω στην Κοινή Γνώμη των πέντε πέμπτων και όχι των τριών πέμπτων, είπε σηκώνοντας το ποτήρι της.

Ο Κούξι χαμογέλασε και ήπιε τη βότκα του με αργές γουλιές. Έπειτα ξαναγέμισε τα ποτήρια. Η Μελίτα κατάλαβε πως δεν θα ξέμπλεκε εύκολα μ’ αυτόν τον Επιλεγμένο.

-Ήρθατε στο σπίτι μου για να με μεθύσετε; Ρώτησε απότομα.

-Έχω έρθει εδώ με τις καλύτερες προθέσεις, είπε αυτός σταυρώνοντας τα μακριά του πόδια. Αλλά, όπως καταλαβαίνεις, ο ρόλος μου είναι άχαρος. Λίγο ποτό διευκολύνει πάντα την κατάσταση. Ας πιούμε χωρίς άλλη πρόποση.

Με το τέταρτο ποτήρι η Μελίτα έχασε κάθε επιθετική διάθεση. Το κεφάλι της γύριζε και τα μέλη της είχαν ελαφρώς παραλύσει.

(.........)

-Στο θάνατο είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει ελπίδα, είπε ο Κούξι. Στη ζωή είναι πιθανό. Δεν πρέπει να στερήσουμε από τον Άνθρωπο αυτή την πιθανότητα.

 

Ξαναγέμισε τα ποτήρια.

-Γι αυτό προπίνω τώρα στην ελπίδα. Στη Νέα Ελπίδα.

Η Μελίτα πήρε το ποτήρι της κι έμεινε σκεφτική. Μετά, προσπαθώντας να έχει όσο το δυνατόν πιο καθαρή άρθρωση, είπε:

-Θέλετε να πείτε ότι τα παιδιά θα δώσουν  στην κοινότητα την πιθανότητα της ελπίδας; Αυτό  εννοείτε;

Ο Κούξι έκανε ναι με το κεφάλι.

-Της ελπίδας για μια ζωή που αγνοούμε εντελώς προς τα πού κατευθύνεται;

Αυτός έκανε να πει κάτι, μετά άλλαξε γνώμη και σιώπησε. Αλλά η Μελίτα λόγω της  βότκας δεν έλεγχε πλέον την κρυφή της σκέψη.

-Της ελπίδας για μια ζωή που δεν έχουμε ιδέα γιατί ξεφύτρωσε στο Σύμπαν και ποιο σκοπό εξυπηρετεί ;

Έκανε μια παύση για να συγκεντρώσει καλύτερα το θολωμένο μυαλό της και πρόσθεσε:

-Αν  υπάρχει δηλαδή  σκοπός σ’ αυτό το τυχαίο Σύμπαν και δεν είμαστε απλώς παραπροϊόντα αυτόματων φυσικών νόμων και χημικών αντιδράσεων.

 Ο μεσόκοπος Επιλεγμένος δεν περίμενε μια τέτοια απροκάλυπτη εξήγηση (....) Όμως οι αρχές του και οι αρχές της Μελίτας είχαν συμπέσει στον άυλο χώρο των ιδεών και τα επιχειρήματά του είχαν εξανεμιστεί.

-Καλύτερα, Μελίτα,  να αποφύγουμε αυτή τη στιγμή τέτοιου είδους συζητήσεις, είπε  κι έριξε αλλού το βλέμμα του.

Η Μελίτα όμως συνέχισε με το πάθος που δίνει στις ιδέες το περίσσιο αλκοόλ:

-Με  υποχρεώνετε  με άλλα λόγια  να αναλάβω μια  τέτοια απροσμέτρητη ευθύνη απέναντι στον μελλοντικό Άνθρωπο;  Όμως εγώ, Τίμοθι Κούξι, θα πω όχι σε μια τέτοιου είδους ελπίδα, επειδή αγαπώ τον μελλοντικό Άνθρωπο και θέλω να τον προστατεύσω. Δεν θα κάνω τη χάρη σε κανένα μηχανισμό του Σύμπαντος που δεν γνωρίζω τις προθέσεις του απέναντί μας. Γι αυτό προπίνω στην άρνηση αυτής της ελπίδας που δεν έχει αντίκρισμα.

Και ήπιε μονορούφι τη βότκα της.

-Όπως νομίζεις, είπε ανέκφραστα αυτός  και σηκώθηκε. Η κοινότητα πάντως περιμένει. Ο πολιτισμός περιμένει. Μπορεί κάπου στο βάθος όλων αυτών να υπάρχει μια πραγματική ελπίδα κι εμείς να μη μπορούμε να τη δούμε.

-Δεν κάνω παιχνίδια με το Αόρατο, είπε εχθρικά η Μελίτα, καθώς αυτός άνοιγε την πόρτα κι έβγαινε στην αυλή...