Ο μονόλογος ενός βράχου (διήγημα)

Βράχος, παντού βράχος. Τίποτ’ άλλο δεν υπάρχει παρά μόνο βράχος.

Απ’ αυτόν τρώγω και σ’ αυτόν κοιμάμαι. Αναπνέω, δουλεύω, ονειρεύομαι, υπάρχω στο βράχο. Δεν θυμάμαι, αλλά πρέπει απ’ αυτόν να γεννήθηκα και πάλι μ’ αυτόν θα ενωθώ, όταν πεθάνω. Κι εγώ δηλαδή δεν είμαι παρά ένας βράχος, ένα κομμάτι του, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχω ζωντανέψει για ένα μικρό, ελάχιστο χρόνο.

Ποιο είναι το νόημα ενός βράχου; Ποια τα συστατικά του και ποιες οι Αρχές του; Εμπεριέχονται σ’ αυτόν σκοποί, ιδανικά και κίνητρα; Μπορεί να παράγει δικαιώματα και υποχρεώσεις; Αυτά όλα πρέπει εγώ μοναχός μου να τα ανακαλύψω, μια και ο υπόλοιπος βράχος είναι άψυχος και ξερός σαν βράχος.

Έκανα προ καιρού μια προσπάθεια πάνω σ’ αυτό το θέμα, αλλά παραιτήθηκα γρήγορα, γιατί μπλέχτηκα στους λαβυρίνθους της λογικής. Ξεκίνησα ως εξής:

Πρώτη περίπτωση:

Ο βράχος υπάρχει. Εφόσον προέρχομαι από αυτόν, επομένως κι εγώ υπάρχω. Αλλά εγώ δεν είμαι άψυχος και ξερός όπως αυτός.

Άρα δεν μοιάζω στο βράχο.

Δεύτερη περίπτωση:

Ο βράχος δεν υπάρχει και είναι γέννημα της φαντασίας μου. Αλλά αν δεν υπάρχει ο βράχος, τότε τι είμαι εγώ; Αν δεν είμαι βράχος, τι μπορεί να είμαι;

Όπως κι αν προχωρούσα, έβγαινα διαφορετικός από το βράχο κι αυτό ήταν μια ανακολουθία, αφού είμαι μέρος του βράχου. Έτσι παραιτήθηκα από την προσπάθεια, πριν κάνω δυο λογικά βήματα.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη περίπτωση ανοιχτή στη σκέψη μου:

Ο βράχος υπάρχει, έχουμε ένα δεδομένο. Αλλά προ του βράχου τι υπήρχε; Ίσως να υπήρχε πάντα ο βράχος, άρα είναι αθάνατος και επομένως πάλι δεν μου μοιάζει, εφόσον εγώ δεν είμαι αθάνατος. Στην περίπτωση όμως που δεν είναι αθάνατος, αν δηλαδή έχει όρια, αρχή και τέλος, τι υπήρχε προ του βράχου και τι θα υπάρχει μετά; Κι ακόμα: Μήπως  υπάρχει και  κάτι άλλο πέραν του βράχου; Άγνωστο αλλά ελπιδοφόρο.

Άφησα αυτή την περίπτωση ανοιχτή στη σκέψη μου για τις μελλοντικές  δύσκολες ώρες μου.

Εν τω μεταξύ ως ζωντανό μέρος ενός υπόλοιπου άψυχου πράγματος δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος. Περνώ τον καιρό μου με άσχετες ασχολίες, όπως μελέτη και εργασία, ασχολίες που θα μου είναι εντελώς άχρηστες, ευθύς μόλις μεταβληθώ σε νεκρό τμήμα του βράχου. Για να ομορφύνω κάπως τον άχαρο χρόνο μου, φτιάχνω πάνω στο βράχο διάφορα σχέδια που τα βρίσκω μοναχός μου πολύ χαριτωμένα. Μερικά μάλιστα μ’ αρέσουν τόσο πολύ που τα κοιτάζω εκστασιασμένος και αναφωνώ:

-Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο! Είναι φανερό πως δεν είμαι ένας απλός βράχος!

Εκείνες τις στιγμές θυμάμαι την τρίτη περίπτωση που έχω αφήσει ανοιχτή στη σκέψη μου και γεμίζω αισιοδοξία.

Τελευταία μ’ έχει καταλάβει η μανία να οργανώσω το βράχο μου και να τον μελετήσω συστηματικά. Μερικές φορές μάλιστα πέφτω σε παροξυσμό και δεν σταματώ παρά αφού εξαντληθώ τελείως. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχω παραμορφώσει τόσο πολύ την περιοχή του βράχου, όπου ζω, ώστε να μη μοιάζει πια με βράχο.

Αναρωτιέμαι γιατί το κάνω αυτό. Δεν ξέρω. Λέω λοιπόν με το νου μου πως μάλλον θα είμαι έτσι φτιαγμένος. Είμαι ένας βράχος εργατικός και φιλοπρόοδος. Ωστόσο, μόλις σκεφτώ πόσο μάταιος είναι όλος μου ο κόπος, μου έρχεται απελπισία. Κάθομαι τότε κάτω και για πολύ καιρό δεν κουνώ ούτε το δαχτυλάκι μου. Δεν είμαι παρά ένας βράχος, σκέφτομαι και νιώθω πολύ ταπεινωμένος.

Άλλοτε πάλι παίρνω φόρα και χτυπώ το κεφάλι μου στο βράχο. Ανακουφίζομαι λιγάκι με κάτι τέτοιες τρέλες. Πάλι όμως, όταν συνέλθω, ξανακάνω τα ίδια από την αρχή.

Με λίγα λόγια από την ώρα που πήρα ζωή μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή, έχω κάνει πολλά πράγματα που, αν τα συνοψίσω σε μια μικρή φράση, αυτή θα είναι: « Πολλά πρωτότυπα πράγματα, εντελώς άσκοπα, ενός ζωντανού βράχου».

Το κακό με μένα είναι ότι έχω πολλές απορίες και απαιτώ οπωσδήποτε μια συγκεκριμένη απάντηση που να τις καλύπτει όλες μαζί. Αλλά οι απαντήσεις που βρίσκω είναι πάντα περισσότερες και επιπλέον είναι και αντιφατικές μεταξύ τους. Καθεμιά από αυτές ακυρώνει αυτόματα τις υπόλοιπες. Έτσι δεν κρατώ στη ζωή μου μια σταθερή γραμμή με αποτέλεσμα να κλωθογυρίζω και να μην κάνω τίποτα αποφασιστικό.

Είμαι ένας βράχος ανήσυχος, έτσι το εξηγώ. Ή ένας βράχος ηλίθιος, ανίκανος να συλλάβει απλά νοήματα.

Ωστόσο είναι τώρα λίγος καιρός που έχω σκεφτεί μια απάντηση που δείχνει να καλύπτει όλες τις απορίες μου. Είναι όμως  πολύ ανατριχιαστική. Αλλά πάλι δεν μπορώ και να την απορρίψω. Έχει κολλήσει τώρα  το μυαλό μου σ’ αυτήν κι όλο και περισσότερο ανησυχώ μήπως τελικά είναι αυτή η ενιαία απάντηση που ψάχνω.

Σκέφτομαι δηλαδή πως εγώ στο κάτω κάτω με όλες τις ζωντανές ιδιότητές μου δεν είμαι παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα του απέραντου άψυχου βράχου. Λοιπόν, μόνο εγώ παραδέρνω έτσι ανόητα, ενώ όλος ο υπόλοιπος βράχος μένει αδιάφορος στην απεραντοσύνη του. Μήπως, αναρωτιέμαι, είμαι ένα είδος αρρώστιας του μεγάλου βράχου;

Μήπως είμαι κάτι σαν μικρόβιο, σαν ιός που διαβρώνει και αλλοιώνει το μεγάλο βράχο; Μια γλίτσα ας πούμε, ένας μύκητας του βράχου;

Κάτι τέτοιες ώρες ντρέπομαι πολύ που είμαι ζωντανός και η τρίτη περίπτωση που έχω σκεφτεί, μου φέρνει τρόμο: Έτσι και με πάρουν είδηση, θα με ψεκάσουν με το φλιτ.

Από τη συλλογή διηγημάτων μου «Ο τέταρτος κλώνος», εκδόσεις Αίολος.

Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη.
 http://bibliotheque.gr/archives/41225