Παλιότερα, όταν έρχονταν
οι φίλοι του, οι συνεργάτες του, ο κόσμος αυτός ο παρδαλός που συναλλασσόταν
μαζί του, εγώ καθόμουν στην κουζίνα. Έφτιαχνα καφέδες, χυμούς, ποτά και τους σέρβιρα.
Μετά γύριζα στην κουζίνα.
Τους άκουγα να μιλάνε
δυνατά, να γελάνε τρανταχτά, να μαλώνουν, να αναφέρουν ονόματα, να βρίζουν, να επαινούν,
να κάνουν λογαριασμούς, τόσα εκατομμύρια, η εφορία, οι κριτικοί, οι εταιρείες,
στο τέλος ήταν όλοι τους μεθυσμένοι. Κάποιοι ρουφούσαν και κόκα. Έφερναν συχνά
μαζί τους κορίτσια, κούκλες πλαστικές που ήθελαν να αναδειχθούν στον κόσμο του
θεάματος. Γίνονταν διάφορα.
Ο Ίλαμ δεν συμμετείχε. Τα
ανεχόταν όμως.
Καθόμουν στην κουζίνα και
μιλούσα με τη Μαρία, την καμαριέρα. Καταγόμουν υποτίθεται από κάποια βαλκανική
χώρα, δεν ήξεραν ποια και δεν τους ενδιέφερε. Ήμουν μέρος του υπηρετικού
προσωπικού του Ίλαμ.
Όταν έφευγαν, ο Ίλαμ ήταν
κατάκοπος. Δεν άντεχε πια αυτές τις συναναστροφές, όμως «είναι η δουλειά μου»,
μου έλεγε. Έπεφτε στο κρεβάτι και κοιμόταν,
δεν ήθελε κουβέντες, δεν ήθελε τίποτα. Μόνο να κοιμηθεί.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου