Ίλαμ 2

 

Μονόλογος

---------------

Σ’ αγαπώ, Ίλαμ, και το ξέρεις, είσαι σίγουρος. Καθόλου δεν ανησυχείς. Σ’ αγαπώ με ένα τρόπο νοσηρό. Κι αυτό επίσης το ξέρεις.

Μ’ έχεις δεμένη, δεν μπορώ να λυθώ κι εσύ με βλέπεις να περιφέρομαι δεμένη στις αλυσίδες μου και, ναι, το ξέρω, μ’ αγαπάς, επειδή με βλέπεις έτσι.

Τι θα γινόταν, αν σαν από θαύμα, λυνόμουν και έφευγα από κοντά σου; Δεν θα το  άντεχες αυτό, θα σε διέλυε, το ξέρω. Μόνο που τέτοια θαύματα δεν γίνονται. Αγαπώ τις αλυσίδες μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές.

Πριν σε γνωρίσω, ήμουν κάτι, ήμουν εγώ, άδεια βέβαια από ζωή, αλλά ήμουν εγώ. Μετά διασταυρώθηκαν οι ζωές μας και αυτό ήταν, έχασα το πρόσωπό μου, αποτυπώθηκες πάνω μου κι εγώ έγινα μέρος του εαυτού σου. Προεκτάθηκες Ίλαμ, έγινες δυο σώματα, η Κάθυ έχει μόνο ένα όνομα, δεν έχει τίποτε άλλο. Και της αρέσει, Ίλαμ. Και το ξέρεις κι εσύ ότι της αρέσει. 

Κι έπειτα είναι κι αυτή η αγωνία, ότι περνά ο χρόνος, ενωθήκαμε, όταν πια η νιότη σου είχε φύγει και πρέπει τώρα να τα συμπτύξουμε όλα, να προλάβουμε να τα κάνουμε όλα, όσο ακόμα είμαστε ζωντανοί.

Λατρεύω το μαραμένο σου κορμί, Ίλαμ. 

Αύριο θα κλείσεις τα εβδομήντα πέντε χρόνια σου.