Εκτός από αυτές τις γιορτές των
μεγάλων η μαμά με πάει και στον μπαλνταφά που είναι αποκριάτικη γιορτή για τα
παιδιά και πάμε εκεί τα παιδιά μασκαρεμένα. Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου να
πηγαίνω στον μπαλνταφά, γιατί δεν ξέρω κανένα παιδί και κάθομαι μόνη μου και
βαριέμαι. Οι μαμάδες κάθονται πιο πέρα όλες μαζί στα τραπέζια κι εμείς τα
παιδιά στεκόμαστε στην πίστα και καμαρώνουμε με τις στολές μας.
Τη δική μου στολή την έβγαλε η μαμά μου από το μυαλό της, πήγαμε στη μοδίστρα και της έδωσε οδηγίες πώς να τη ράψει. Είναι από κόκκινο ταφτά και έχει και λίγο κίτρινο φρου-φρου. Και μου φτιάξανε και καπελάκι από ταφτά με κόκκινες και κίτρινες κορδέλες. Μετά η μαμά μού έβαλε κόκκινο κραγιόν στα χείλια και μου φόρεσε σκουλαρίκια και παρίστανα τη μπαλαρίνα.
Αλλά εμένα δεν μου άρεσε η στολή, κανείς δεν καταλάβαινε πως ήμουν
μπαλαρίνα, ενώ τα άλλα κορίτσια που ήταν ντυμένα παπάκια και καλαθάκια με
λουλούδια και χιονάτες τα καταλάβαιναν αμέσως. Δεν μου αρέσει καθόλου ο μπαλνταφάς,
αλλά η μαμά δεν μου δίνει σημασία που φωνάζω πως δεν θέλω να πάω, με πηγαίνει εκεί με το ζόρι και δεν περνώ
καλά.
***
Μπαλνταφάς: "Ball d' enfant" στην καθομιλούμενη της
εποχής.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου