<<<<><><><>>>>

 

 

 

-Πώς το’ πες αυτό; Πώς το είπες;

 

-<<<<><><><>>>>.

 

-Θεέ μου!

 

-<<<<><><><>>>>.

 

-Σσσστ! Σκάσε!

 

-\\\\?

 

-Πού την άκουσες αυτή τη λέξη; Σ'την είπε κανείς, τη διάβασες πουθενά;

 

-..............

 

-Καταλαβαίνεις τι σου λέω ή όχι; Καταλαβαίνεις τι λέξη είναι αυτή που κουβάλησες εδώ μέσα; Πού τη βρήκες, λέγε!

 

-////\||\\\\.

 

-Εσύ την έφτιαξες;  Πώς είναι δυνατό να την έφτιαξες εσύ, δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. Δεν φτιάχνουμε εμείς τις λέξεις, αυτές φτιάχνουν εμάς.

 

-/// ||| \\|||.

 

-Επιφοίτηση; Έτσι σου κατέβηκε σαν επιφοίτηση; Θες να με τρελάνεις;

 

-|||....

 

-Σσσστ, μη μιλάς! Για κοίτα απ’ τις γρίλιες, περνά απέξω  κανείς;

Ποιος περνά; Μήπως γύρισε καταδώ τι κεφάλι του;

 

-||\\.

 

-Ανησυχώ, πολύ ανησυχώ. Κάτι πρέπει να κάνουμε, πριν μας πάρει είδηση ο κόσμος.

 

-///....

 

-Κινδυνεύουμε, ηλίθιε, δεν το κατάλαβες; Την ξέρασες τώρα και είναι πια αργά, δεν ξαναγυρίζει πίσω. Έχουμε τώρα εδώ μέσα έναν ήχο πολύ επικίνδυνο, όποιος περνά από το δρόμο μπορεί να τον ακούσει. Για έλα εδώ. Για αναποδογύρισέ την, μήπως κι έτσι μπερδέψουμε τα ξένα αυτιά.

 

-<<<<><><>>>>.

 

-Θεέ μου, ηχεί το ίδιο! Κοίτα πάλι έξω, μήπως περνά κανείς.

 

-///...

 

-Σκάσε, θάλασσα τα έκανες! Εσύ και το παλαβό μυαλό σου. Τι θα κάνουμε τώρα, μπορείς να μου πεις; Θα καθόμαστε εδώ μέσα να φυλάμε τη λέξη σου και να τρέμει το φυλλοκάρδι μας; Κάποιος θα περάσει κάποια στιγμή απέξω και θα την ακούσει. Τι θα γίνει τότε, πού θα πάμε να κρυφτούμε να μη μας συλλάβουν;

 

-||\\...

 

-Μη λες ανοησίες, θα μας βρουν όπου κι αν πάμε. Θα κινητοποιηθούν όλοι, η αστυνομία, ο στρατός, η αντικατασκοπία, η αντιτρομοκρατική. Νομίζεις πως μπορούμε να τους ξεφύγουμε;  Θα μας συλλάβουν οπωσδήποτε. Και μετά, ξέρεις τι θα επακολουθήσει, ανακρίσεις, απειλές, μπορεί και ξύλο. Να μη σου πω και για την κρεμάλα που μπορεί να μας περιμένει στο τέλος της διαδρομής.

 

-|||\\\...

 

-Πάψε, δεν θα το παίξουμε εμείς οραματιστές, αυτό μας έλειπε.

Για φέρ’ την εδώ, για γύρισέ την μπρούμυτα, μήπως μπουκώσει τουλάχιστον ο ήχος της.

 

<<<<><><>>>>!

 

-Παναθεμά την, δεν το βουλώνει με τίποτα. Και οι πολίτες; Θα κάτσουν λες με σταυρωμένα χέρια; Όλοι θα βγουν στο κατόπι μας. Δεν είναι αυτά αστεία πράγματα, δεν παίζει κανείς με τέτοιες λέξεις. Διασαλεύεται το σύμπαν, τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν, κινδυνεύει  η ανθρωπότητα... Έλεγξες τα παράθυρα; Είναι όλα κλειστά; Η πόρτα είναι κλειδωμένη; Αν χτυπήσει το τηλέφωνο, μην το σηκώσεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να ακουστεί από την άλλη μεριά, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί. Και τώρα φέρε το μαχαίρι από την κουζίνα.

 

-///;

 

-Σιωπή! Κάνε αυτό που σου λέω. Φέρε μου αμέσως το μαχαίρι που κόβουμε το κρέας.

 

-00000000!

 

-Άσε τις υστερίες και φέρε το αμέσως! Θέλεις να χάσουμε το  κεφάλι μας;

Πρέπει να την εξοντώσουμε το γρηγορότερο, καλύτερα να εξοντωθεί αυτή παρά εμείς. Φέρε γρήγορα τα χασαπομάχαιρο!

 

-00000...

 

-Γρήγορα, είπα...ακούς εκεί, να κάθεται να κλαίει για μια τέτοια τερατώδη λέξη.

 

-000000!

 

-Δώσ’ μου το μαχαίρι και γύρνα αλλού να μη βλέπεις, άμα δεν μπορείς.

 

-00000000!

 

-Πάψε, κινδυνεύουμε, δεν γίνεται να έχουμε  μέσα στο σπίτι ένα τέτοιο εκρηκτικό ήχο. Θα τον κόψω κομματάκια, θα τον κάνω μικρούς ασυνείδητους ήχους χωρίς νόημα, κανείς δεν θα καταλαβαίνει, άμα τους ακούει....

 

 

-!!!!!!!!!!!!!

 

-Ο διάολος να την πάρει, τίποτα δεν έγινε. Αυτή, παιδί μου,  είναι απέθαντη, ξαναφτιάχνεται από μόνη της σαν την ουρά του φιδιού. Τη γέννησες και τώρα αυτή δεν γυρίζει πίσω , πάει και τελείωσε.

 

-!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

-Άσε τις χαρούλες, έφερες τον κεραυνό μέσα στο σπίτι και καμαρώνεις κι από πάνω. Φέρε τη γλάστρα από το μπαλκόνι...αυτή που προχθές ξεριζώσαμε το ξεραμένο σου φυτό. Θα τη θάψουμε εδώ. Θα την πλακώσουμε με το χώμα να πνιγεί, να σβήσει ο απαίσιος ήχος της.

Έτσι! Πλάκωσέ την καλά, μην τη λυπάσαι. Έτσι κι αλλιώς αυτή δεν πεθαίνει, τουλάχιστον να μουγκαθεί, να μην ακούγεται. Άσ’ την τώρα να κάθεται εκεί θαμμένη στο χώμα και να δούμε τι θα κάνουμε  μ’ αυτή τη γλάστρα, πού θα την καταχωνιάσουμε, σε ποια σκοτεινή γωνιά. Καλύτερα λέω να τη βγάλουμε με τρόπο από το σπίτι, όταν νυχτώσει, να την πετάξουμε σε καμιά ρεματιά...Και πάλι όμως είναι σαν να αφήνουμε έξω μια βόμβα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί κάποιος να πάρει τη γλάστρα στο σπίτι του και να μπλέξει ο άνθρωπος. Μην κάψουμε και κανένα αθώο. Το πιο φρόνιμο είναι να σκάψουμε βαθιά στη γη και να τη θάψουμε. Όχι βέβαια στον κήπο μας, θα ήταν μεγάλη απερισκεψία. Στη ρεματιά, εκεί θα τη θάψουμε. Να μείνει  κρυμμένη για αιώνες και ας μπλέξουν οι κατοπινοί, τι μας νοιάζει εμάς;

 

-ΙΙΙΙΙΙΙΙΙ !!!

 

-Τι έγινε, γιατί φωνάζεις;

 

-ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

 

-Τι φυτό είναι αυτό πάλι, φυτρώνουν οι λέξεις;  Ξερίζωσέ το γρήγορα, αυτό είναι ικανό να εξαπλωθεί σε όλο το σπίτι, θα μας πνίξει με τη φόρα που έχει πάρει. Κομμάτια, κάνε το κομμάτια! Μη σου πω να το βράσουμε κιόλας για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξαναφυτρώσει. Τι δαίμονας είναι αυτός και πώς θα ξεμπλέξουμε, δεν ξέρω. Έχω κιόλας ιδρώσει, δώσ’ μου το μαντίλι σου. Και τώρα τι κάνουμε; Δεν μπορούμε φυσικά να ξεμυτίσουμε φορτωμένοι ένα τέτοιο φορτίο. Ώστε καινούργια λέξη, δικής σου επινοήσεως. Αυτή, παιδί μου, είναι βόμβα χειρότερη κι απ’ την ατομική. Δεν έχεις ιδέα τι σκάρωσε το πονηρό μυαλό σου. Έτσι, σαν όλους τους εφευρέτες κι εσύ. Ώστε καινούργια λέξη. Όχι;

 

-//|||#\\#\\|||||||.

 

-Τι εννοείς παλιά με νέο πρόσωπο; Υπήρχε κάποτε καμιά παρόμοια;

 

-|||||\\\\\###>>>><<||.

 

-Πώς; Κόρη μιας άλλης λέξης που κάποτε ειπώθηκε και βούλιαξε αμέσως  στη λήθη; Θεέ μου, Θεέ μου. Μιλάμε δηλαδή για γένος λέξεων, για ολόκληρη οικογένεια τρομοκρατών. Για ξανακοίτα απ’ τις γρίλιες, μ’ έχει πιάσει μεγάλη τρομάρα. Περνά κανείς; Όχι; Ευτυχώς. Πολύ επικίνδυνη λέξη , διαλυτική σαν οξύ. Λοιπόν, προτείνω να την κατεβάσουμε στο υπόγειο για περισσότερη ασφάλεια.

 

->>>>>||||\\\\///.

 

 

-Σιωπή, δεν θέλω αντιρρήσεις, η θέση της είναι στο υπόγειο. Θα είμαστε έτσι πιο ασφαλείς. Αν και τι ασφάλεια να νιώθει κανείς μ’ ένα τέτοιο τέρας στα θεμέλια του σπιτιού.

 

-//////|||||\\\\\||||!

 

 

-Βοήθησέ με κι άσε τους μελοδραματισμούς. Μήπως ήθελες να τη βγάλουμε βόλτα στη λεωφόρο και στα πάρκα; Σύνελθε, φίλε μου, δεν παίζουν έτσι με τις βόμβες. Έλα, βάλε ένα χεράκι, βοήθα να τη σηκώσουμε.

 

-|||||\\\\\\||||.

 

-Όχι, διαφωνώ απολύτως,  είμαι αμετακίνητος στην άποψή μου. Αυτή η λέξη δεν πρόκειται να δει το φως του ήλιου, το απαγορεύω. Είναι επικίνδυνη για τη δημόσια ισορροπία. Τι θέλεις τώρα, να μας συλλάβουν ως ανατροπείς; Θέλεις να φας το κεφάλι σου; Άσε που δεν πρόκειται να την καταλάβει κανείς. Μόνο που θα τρομάξεις τον κοσμάκη, τίποτ’ άλλο. Κι εμείς θα πάμε μέσα σιδηροδέσμιοι. Ναι, όπως σ' το λέω. Άσε τις συγκινήσεις επομένως, είναι εκτός τόπου, βοήθα να την κατεβάσουμε στο υπόγειο. Σιγά, πρόσεχε! Σταμάτα να κλαις και κοίτα μπροστά σου, θα σκοτωθούμε. Ένα-ένα τα σκαλιά, με προσοχή. Μην ανάψεις το φως, δεν ξέρεις καμιά φορά ο διάολος. Ωραία, πολύ ωραία. Απόθεσέ την στη γωνιά, δίπλα στην παλιατσαρία.

 

-///\\\\||?

 

-Καλά, καλά, μη φωνάζεις! Ας τη βάλουμε τότε πάνω στην κασέλα με τα ενθυμήματα. Λοιπόν;

 

-00000000....

 

-Πάψε να κλαις σαν ηλίθιο παιδί, όλα αυτά γίνονται για το καλό και των δυο μας, τίποτα δεν θα πάθει η λέξη σου  εδώ. Ο χώρος αερίζεται κι αυτή είναι απέθαντη, το είδες με τα μάτια σου. Μια χαρά θα βολευτεί εδώ κάτω. Το θέμα ήταν να μην την είχες φτιάξει, τώρα πάει, τέλειωσε. Υπάρχει. Τουλάχιστον να μη μαθευτεί παραέξω. Δεν είναι ακόμα η ώρα της, αν θες να ξέρεις. Είναι άγουρη. Είναι ένα τερατώδες έμβρυο. Αλλά θα επιζήσει, να είσαι βέβαιος γι αυτό. Ξέρεις πόσες λέξεις κρύβονται στα υπόγεια επί αιώνες; Κάθονται εκεί στα σκοτάδια και περιμένουν την ώρα τους. Λοιπόν, το ίδιο πάθαμε κι εμείς. Θα φυλάμε τη λέξη σου, αυτό το καθήκον αναλάβαμε τώρα. Ωραία μας καταδίκασες και τους δυο.

Να δούμε  με τι κουράγιο θα βγούμε έξω στους ανθρώπους, τι θα τους λέμε αποδώ και πέρα. Κι αν μας ξεφύγει κανένα υπονοούμενο; Αν από παραδρομή της γλώσσας πούμε κάτι που να μοιάζει με τη λέξη σου; Αν πιούμε κανένα ποτηράκι παραπάνω  και την ξεστομίσουμε, χωρίς να το καταλάβουμε; Λαχτάρα που μας άναψες! Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, χαμόγελα κι ευγένειες και τα λοιπά, να λέμε άλλα αντ’ άλλων, να την ξεχνάμε εντελώς, όταν είμαστε με κόσμο. Κι ύστερα θα τρέχουμε σαν κλέφτες, θα κατεβαίνουμε στο υπόγειο να δούμε τι γίνεται, πώς πάει η κρυφή μας λέξη, αν κάθεται ήσυχη ή αν ετοιμάζει τίποτα.

 

Καταλαβαίνεις σε τι καταδίκη μάς καταδίκασες; Πώς σου ήρθε, άνθρωπέ μου, αυτή η λέξη στο μυαλό; Γιατί με την πρώτη υποψία δεν ζήτησες βοήθεια από τους ειδήμονες; Αυτοί ξέρουν και με θεραπείες, με ομιλίες, με συμβουλές, με ό,τι μέσον τέλος πάντων έχουν, θα προλάβαιναν το κακό. Θα γύριζαν πίσω τη λέξη σου, βαθιά μέσα στο πιο σκοτεινό σημείο του εγκεφάλου σου, εκεί θα την εγκαθιστούσαν και θα καθόταν αυτή λαθραία εκεί μέσα, δεν θα έβρισκε το δρόμο προς την έξοδο. Κι εσύ θα έλεγες άλλες λέξεις, αθώες. Κι αν καμιά φορά η γλώσσα σου μπερδευόταν και προσπαθούσε να μαντέψει τι κρυβόταν στο μυαλό σου, πάλι θα ήσουν ασφαλής, οι ειδικοί θα είχαν φράξει όλα τα περάσματα, η λέξη δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το κεφάλι σου.

 

Μην κλαις. Αυτά σ' τα λέω για το καλό σου. Δεν θα γίνουμε εμείς προφήτες μιας νέας εποχής. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Η κοινωνία μας δεν τα σηκώνει αυτά, πρέπει να το καταλάβεις. Τώρα εμείς έτσι κι αλλιώς έχουμε καταδικαστεί, γίναμε ισοβίως οι φύλακες της λέξης σου.

Μην κλαις, δεν θα πάθει τίποτα εδώ κάτω κι αν είναι τυχερή, κάποτε, όταν θα έρθει η ώρα της σε τρεις, τέσσερις, πέντε αιώνες, σε χίλια χρόνια, κάποτε τέλος πάντων, θα ανέβει επάνω. Αν είναι τυχερή. Αν όχι, θα βράζει στο ζουμί της εδώ στο υπόγειο. Μετά από μας, στο λέω αυτό για να μην απελπίζεσαι, όλο και κάποιος άλλος εκτός χρόνου θα βρεθεί να τη φυλάξει. Και πάει λέγοντας. Αυτά λοιπόν. Και τώρα αρκετά είπαμε. Κλειδώνουμε το υπόγειο και γυρίζουμε πάνω.

 

Έτσι μπράβο, σκούπισε τα δάκρυά σου και γίνε ρεαλιστής. Θέλεις καφέ; Να φτιάξω καφέ; Μας χρειάζεται ένας δυνατός καφές μετά από τούτη τη λαχτάρα. Κάθισε εκεί και ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά, αρκεί να προσέχουμε. Έχουμε τώρα μια φοβερή ευθύνη ως μη οφείλαμε. Τέλος πάντων. Όλα θα πάνε καλά.

 

-<<<<><><><>>>>!

 

-Τι ήταν αυτό;

 

 -...............

 

-Άκουσες τίποτα εσύ;

 

-………………

 

-Ιδέα μου ήταν μάλλον. Όπως σου έλεγα λοιπόν, πρέπει αποδώ και πέρα να είμαστε πολύ προσεχτικοί με τη βόμβα που κρύβουμε στο υπόγειο. Κανείς δεν πρέπει να το υποψιαστεί. Θα μας περάσουν για τρομοκράτες, για ανατροπείς της τάξης ή για ψυχοπαθείς, πολύ επικίνδυνα πράγματα.

Πιες τον καφέ σου. Εμείς βέβαια είμαστε ήσυχοι άνθρωποι, φρόνιμοι. Και με τον νόμο  πάρε δώσε δεν έχουμε. Και με την κοινωνία το ίδιο, δεν θέλουμε προστριβές με τους συνανθρώπους μας, κατά κανένα τρόπο όχι. Τώρα πώς σου κατέβηκε αυτή η τρομερή λέξη που μας καθιστά και τους δυο αυτομάτως ενόχους, δεν ξέρω. Αβλεψία σου μάλλον, αφηρημάδα σου, ο κακός εαυτός σου  που δεν έμαθες να  χαλιναγωγείς, ποιος ξέρει. Ας είναι.

 

-<<<<><><><>>>>!

 

-Σσσστ!....Τι ήταν αυτό; Το άκουσες κι εσύ;

 

-|\\\\\||.

 

-Σσστ! Μη μιλάς να ακούσουμε.

 

-<<<<><><><>>>>! <<<<><><><>>>>! <<<<><><><>>>>!

 

-Μα τι γίνεται εκεί κάτω; Τι θέλει αυτή  και φωνάζει; Για φέρε τα κλειδιά.

 

-||\\\|||||\\\\\\\!

 

-Φέρε τα κλειδιά σου λέω, πρέπει να κατεβούμε  στο υπόγειο, πρέπει να τη φιμώσουμε, θα μας προδώσει η καταραμένη, δώσε μου αμέσως τα κλειδιά.

 

-|||///////.

 

-Δώσε μου αμέσως σου λέω τα κλειδιά!

 

-////\\\\\|||\\\|||.

 

-Είσαι τρελός; Τρελαθήκαμε όλοι εδώ μέσα; Δεν την ακούς που ουρλιάζει;

 

->>><<<>>><><><>>>>><><>!

 

-Τι σου είπε; Κάτι σου είπε τώρα, δεν είναι έτσι; Τι σου είπε;

 

-<<<<>>>>>><<<<<<>>>>><<<<>>>>>!

 

-<><><><<<>>><><>.

 

-Κι εσύ τι της είπες; Λέγε τι της είπες εσύ!

 

 

-<<<>>><<<>.

 

-><><><><><>>><><><>.

 

-Διάλογο ανοίξατε τώρα οι δυο σας;

 

-<<>>><<<>>><<>>>.

 

->><>><><><><><>>>>>.

 

-Πάψτε, επιτέλους , βουλώστε το!

 

-<<>>>>>><<>>><<>>.

 

-<><><><>.

 

-Τι λέτε τώρα;

 

-<<>>>>>>>>>>>;

 

->>><<<<!

 

-<<<<<<<<<<<!!!

 

->><<>>>>><<<<!!!!

 

-Πάει αυτό ήταν το τέλος μας, αυτό ήταν.

 

-<<<<>>>><<<<>>>><<<>>>>!

 

-<<>><><><<<<>>><>!

 

 

-Δεν κρύβεται πια το μυστικό μας. Αυτή ουρλιάζει, ξεσήκωσε τον κόσμο στο πόδι κι εσύ δεν με υπακούς.

 

->>><<<<>>>><<<<! >>>><<<<<>>>>!

 

-Μας κατέστρεψες, φίλε μου, γι αυτό ετοιμάσου, ήρθε το τέλος.

 

->>>>>!!!

 

-<<<<<<<<!!!

 

-Αυτό ήταν, τελειώσαμε. Θα ξεσηκωθούν τώρα οι συνοικίες, θα ξεσηκωθούν οι πολιτείες, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Η λέξη θα τρυπώσει στα κεφάλια μας και δεν θα ξαναβγεί αποκεί, οι νόμοι που γνωρίζαμε θα ακυρωθούν και νέοι νόμοι θα κυριαρχήσουν, άλλοι θα είναι τώρα οι δίκαιοι, άλλοι οι άδικοι, θα αναποδογυριστούν οι αξίες και ό,τι πριν μας ντρόπιαζε θα είναι τώρα η τιμή μας, ό,τι πριν μας φόβιζε θα είναι τώρα το όραμά μας, όλα όσα γνωρίζαμε θα γίνουν τώρα κονιορτός και πώς μια μόνη λέξη μπορεί να περιέχει τόσες άλλες λέξεις, τόσες σημασίες, τόσες έννοιες,  πώς γίνεται μια λέξη μόνο να τα συμπεριλάβει όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω.

 

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος, τίποτε άλλο δεν μένει πια να ειπωθεί.

 

Αντίο, φίλε μου, εγώ αποποιούμαι πάσα ευθύνη, να πληρώσεις εσύ, εγώ είμαι αθώος, να πιάσουν εσένα. Κι όσο για την καταραμένη λέξη σου κανένα λεξικό δεν πρόκειται να τη συμπεριλάβει. Θα κάνει τη δουλειά της και μετά θα εξατμιστεί, θα γίνει αερικό και θα χαθεί.

Έτσι γίνεται πάντα.

 

Κι εμείς ξανά και πάλι από την αρχή.