"Γαλάζιο ενστερνίστηκα", της Νέλλας Συναδινού

  

Τα ποιήματα και τα πεζοτράγουδα της Νέλλας Συναδινού είναι ιδιαίτερα, ξεφεύγουν από τα κοινότοπα καλούπια της σύγχρονης ποίησης που συχνά δεν μας επιτρέπει καν να αναγνωρίσουμε τον δημιουργό της. Δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα τον Κάλβο που η ποίησή του διέφερε των άλλων και υπήρξε μέγας ποιητής.

Η γλώσσα της είναι πολύμορφη και πλούσια. Δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει λέξεις σπάνιες που δεν ακούγονται στην καθημερινή ομιλία, ακόμα και αρχαϊκής προέλευσης, αλλά οπωσδήποτε λέξεις με ποιητική γοητεία. Ο λεξιλογικός πλούτος των ποιημάτων της είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και μια αισθητική τέρψη συγχρόνως.

Παντού κυριαρχεί το προσωπικό συναίσθημα, έντονα εξομολογητικό αλλά παράλληλα ελεγχόμενο που δεν εκπίπτει σε γλυκερές αυτοαναφορές. Η ποιήτρια εκτίθεται αγωνιζόμενη σε ένα κόσμο που υπόσχεται την ευτυχία και που όμως ποτέ δεν εκπληρώνει  την υπόσχεσή του.

Η Νέλλα Συναδινού με την ποίησή της μάς αποκαλύπτει το δικό της σύμπαν, ένα σύμπαν απέραντο, πολυσύνθετο, ταραχώδες, δαιδαλώδες, πολυκύμαντο. Μέσα σ’ αυτό έχει μάθει να επιβιώνει έχοντας ως όπλα την εγγενή της δύναμη, την αισιοδοξία και τη μαχητικότητά της.

Τα ποιήματά της δεν είναι επομένως «στημένα». Εκφράζουν πηγαίο συναίσθημα και ειλικρίνεια. Είναι αληθινά, με την έννοια ότι δεν προσπαθούν να παρασύρουν τον αναγνώστη στην παγίδα της εύκολης, κοινότυπης συγκίνησης.

 Υπάρχουν κομμάτια που μου άρεσαν ιδιαίτερα, ενδεικτικά αναφέρω:

Κι αν πέσω,

στο μάτι της γης

θα εισδύσω,

ν’ αδράξω

των ριζών μου τις άκριες,

παχύρευστη ικμάδα

θα τρυγήσω

κι άμποτε ορθή

στην κοσμοχαλασιά,

ξανά απ’ την αρχή

να βαδίσω

ή άλλως τα σπλάχνα της

να εγκολπωθώ,

της γης πλάσμα

στων καιρών το άπειρο.

(«Άλικη σκιά οργισμένου νερού»)

Θα λύσω τα θέματά μου με τους προγόνους,

συλλογίστηκα,

και το γήινο κορμί μου αγκάλιασα.

Χρειάζομαι κι άλλες μεταλλικές πληροφορίες.

(«Άνεμος μεταλλικών πληροφοριών»)

Την ερημιά

ενός πρωινού

στη θάλασσα

ονειρεύομαι

χωρίς να ψάχνω

τους οιωνούς

γλυκά

χωρίς πόνο

ερωτικά

χωρίς έλλογο λόγο

παραδίνομαι.

(«Όχι» στα τετραγωνισμένα όνειρα)

Ιδού σιωπούν.

Μόνη μιλεί

η Ολοκλήρωση,

που στο Ανεκλάλητο

στο Άρρητο

στο Ασύλληπτο

ανήκει.

(«Του πλατωνικού μύθου, αμοιβαία αναζήτηση δύο μισών»)

… τη νύχτα η μοναξιά σαν Ερινύα την κατάτρυχε,

«ουου, μοναχή σου, μόνη, μόνη»,

χλευαστικά την προπηλάκιζε

σαν την ηχώ από σαρδόνιο γέλιο,

στων Ινδιών την κάστα των Ανέγγιχτων ένιωθε να’ ναι.

(«Χειμωνιάτικα Φεγγάρια»)

Χαίρομαι που διάβασα αυτή την ποιητική συλλογή. Διάβασα Νέλλα Συναδινού. Με υπογραφή.