Γιώργου Πρέκα «Το Συμπόσιο
των Σκιών»
Ο Γιώργος Πρέκας παρά το
νεαρό της ηλικίας του κινείται με άνεση στο χώρο της λογοτεχνίας gothic και μας δίνει εννιά εξαιρετικά διηγήματα του είδους.
Σταθερά μοτίβα του είναι τα μοναχικά
νεαρά άτομα, πόλεις μακρινές και έρημες, γειτονιές εγκαταλειμμένες, σπίτια κλειστά
και απομονωμένα:
Ένα
σπίτι σχετικά παλιό με δύο ορόφους, όπου ζει μια τετραμελής οικογένεια έξω από
τα νοητά σύνορα μιας μικρής πόλης, είναι από μόνο του ένα γεγονός που θα έκανε
αρκετό κόσμο να αισθάνεται άβολα. Φαντάσου τώρα πυκνά δέντρα να το τυλίγουν απ’
όλες τις πλευρές γύρω γύρω, μια σκούρα πράσινη προσπάθεια της φύσης να εντείνει
την αίσθηση της απομόνωσης. Τις νύχτες μόλις που έφταναν μέσα από τις φυλλωσιές
κάποια αδέσποτα, ξανθά φώτα από την πόλη που προσπαθούσε πάντοτε να
καθυστερήσει την ανατολή του ήλιου. «Χαμόγελο
Βουντού».
Εφιάλτες και παραισθήσεις που
ανακατεύονται με την πραγματικότητα:
Κάποιος
επιπλέον βάδιζε στους διαδρόμους, αθόρυβος περνούσε έξω από τα δωμάτιά μας,
έσπρωχνε απαλά το πόμολα και τα χερούλια και έχωνε μέσα τον λεπτό λαιμό του. Και
μας κοίταζε την ώρα που κοιμόμασταν.
«Νανούρισμα».
Το
κρεβάτι τον περίμενε εκεί, καθόλου μαλακό, όπως ξέρει να σκληραίνει μόνο
ορισμένες νύχτες. Και η νύχτα προβλεπόταν μακρά και σκοτεινότερη απ’ το
συνηθισμένο. Καθώς άνοιγε την πόρτα και ύστερα την έκλεινε πίσω του,
απογοητευμένος καθώς ήταν, του φάνηκε πως οι τοίχοι του δωματίου πλησίαζαν ο
ένας τον άλλον. Ανεπαίσθητα. Πιο πολύ το ένιωθε. Λες και άκουγε τις ρωγμές απ’
το εσωτερικό των τοίχων που άλλαζαν διάταξη, που σπρώχνονταν απλώς για να
έρθουν πιο κοντά, σαν πέτρινοι εραστές. Μα μόλις κατάλαβαν ότι ο άνθρωπος είχε
μπει στο δωμάτιο, σταμάτησαν.
«Κλουβί για Νυχτοπεταλούδες».
Κλασικές γκόθικ αρρώστιες,
όπου το σώμα χλομιάζει και αδυνατίζει:
Η
ασθένεια είναι ένα σπάνιο στολίδι που ήρθε να την κοσμήσει, να ομορφύνει τα
μάτια της, το πρόσωπό της. Ήρθε για να την κάνει σοφή, να τη μεταμορφώσει.
Τελειοποιείται η Μίρκα πίσω από τη σιδερένια πόρτα, οι τοίχοι θα αγκαλιάσουν το
κορμί της και θα την κάνουν σταχτιά χρυσαλλίδα, καμωμένη από ηφαιστειογενή
πετρώματα.
«Μετά τους Διδύμους».
Τοπία του χειμώνα και της νύχτας
μόνο:
Ο
χειμώνας είχε φτάσει και η πάχνη που εμφανιζόταν πάνω στα γυμνά κλαδιά, στο
πεζούλι της πόρτας και στα περβάζια, το αποδείκνυε. Σύννεφα κάλυπταν τον
ουρανό, ενιαία, αδιαχώριστα το ένα από το άλλο, κινούνταν αργά, σχεδόν
επίβουλα.
«Μετά τους Διδύμους».
Άτομα άυπνα:
Είχε
να κοιμηθεί κανονικά περίπου μία εβδομάδα. Τα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και
είχαν χάσει οποιαδήποτε υποψία λάμψης.
«Κλεψύδρα με αίμα».
Μορφές που θυμίζουν έντονα
τις αντίστοιχες του Κάφκα («Το Κάστρο» ειδικά) και παρόντες σχεδόν σε όλα οι
γονείς και κυρίως η μητέρα:
Με
το πρόσωπό της παραμορφωμένο απ’ τον θυμό και τις κόρες των ματιών της
διεσταλμένες, έκατσε άγαρμπα στην καρέκλα δίπλα στον άνδρα της, που έτρωγε
ακόμα.
Τον
ρώτησε πώς θα άντεχε αυτό το παιδί. Ο άνδρας όμως δεν απάντησε (…) Το αγόρι
αγκάλιαζε τον εαυτό του στα σκοτεινά, αθέατο απ’ τους άλλους.
«Dona ei(s) Requiem».
Θα έλεγε κανείς πως ένας
είναι ο χαρακτήρας όλων των διηγημάτων που βιώνει κάθε φορά και έναν άλλο
εφιάλτη.
Η γραφή του είναι άψογη λογοτεχνικά,
ώριμη, πλούσια σε μεταφορές, παρομοιώσεις εικόνες, λέξεις. Τη βρίσκω
εξαιρετική, ειδικά για ένα τόσο νέο συγγραφέα, αν και θα μπορούσε να είναι λίγο
πιο συγκρατημένος στις περιγραφές τοπίων και ψυχικών καταστάσεων και να αφήσει
την υπόθεση να κυλήσει λίγο πιο γρήγορα. Είναι πολύ ωραία η αναλυτική περιγραφή
και παρασύρει ευχάριστα τον αναγνώστη, προσωπικά όμως θα ήθελα να δω
περισσότερη δράση.
Το τελευταίο διήγημα «Ένα Αστέρι, Πεντάκτινο» διαφέρει από
τα προηγούμενα, καθώς υπάρχει περισσότερη κίνηση και εξέλιξη.
Το Σύμπαν, στο οποίο μάς
εισάγει ο συγγραφέας, είναι παράλληλο αλλά όχι ξένο προς αυτό που βιώνουμε.
Αφαιρώντας το φως και ανοίγοντας άλλες διαστάσεις της καθημερινότητας μάς
οδηγεί μέσα από μισοσκότεινες σήραγγες σε τοπία οικεία μεν αλλά συγχρόνως
αλλοιωμένα, σε ανθρώπινους χαρακτήρες που φέρουν πάνω τους κάτι αλλόκοτο και
ανησυχητικό και μας διηγείται ιστορίες που θα μπορούσαν και συγχρόνως δεν θα
μπορούσαν να συμβούν στον κόσμο μας.
«Το Συμπόσιο των Σκιών»
σίγουρα θα γοητεύσει αυτούς που διαβάζουν λογοτεχνία γκόθικ αλλά και όσους
διαβάζουν γενικά λογοτεχνία.
Εκδόσεις Nightread
Η κριτική αναρτήθηκε στο «Στίγμα
Λόγου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου