"Δεν είναι τόσο τραγικό..."

Δεν είναι τόσο τραγικό, όσο ακούγεται.

Είναι, θα έλεγα, γοητευτικό,

μαγευτικό,

εισχώρηση σε έναν άλλο κόσμο

αλλόκοτα ωραίο.

Κάπως σαν χάρη είναι

που μας δίνεται

για να χαιρόμαστε κι εμείς

αυτό τον κόσμο

με τις ανάπηρες αισθήσεις μας.

Είναι ωραίο αυτό

και είναι ανώδυνο,

μικρά ολισθήματα της φαντασίας,

παιχνίδια του μυαλού,

παράδοξη ανασύνθεση

των υπαρκτών στοιχείων.

Και είναι έτσι όλα καλά.

Ο κόσμος προχωρεί

κι εμείς ακολουθούμε

πάνω στα δεκανίκια μας.

Τα λαμπερά, φανταχτερά μας δεκανίκια

που έγιναν η συνέχεια του κορμιού μας.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου..." Εκδ. Μανδραγόρας.