Καίτη Βασιλάκου: Οι θηριωδίες των Ιαπώνων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μια και τώρα τελευταία πολύς λόγος γίνεται ξανά για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις θηριωδίες των Ναζί, δεν το βρίσκω άκαιρο να αναφερθούμε και στις θηριωδίες των συμμάχων τους Ιαπώνων στον Πόλεμο του Ειρηνικού που είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Εμείς εδώ περισσότερο ενδιαφερόμαστε για όσα τρομερά συνέβησαν στα ευρωπαϊκά εδάφη. Από την πλευρά του Ειρηνικού το μόνο που ξέρουμε κάπως καλά είναι η επίθεση των Ιαπώνων κατά του αμερικανικού στόλου στο Περλ Χάρμπορ. Ωστόσο τα πολεμικά γεγονότα του Ειρηνικού περιλαμβάνουν πολύ σημαντικές αναμετρήσεις, ήττες και νίκες των εμπολέμων που θα μας έπαιρνε πολύ χώρο και χρόνο για να τις απαριθμήσουμε.

Περιληπτικά θα πούμε ότι οι εντάσεις εκεί ξεκινούν από το 1931 με την εισβολή των Ιαπώνων στη Μαντζουρία. Το 1937 ξεσπά ο δεύτερος Σινο-ιαπωνικός πόλεμος μεταξύ της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας και της Δημοκρατίας της Κίνας. Στις 7 Δεκεμβρίου 1941 οι Ιάπωνες εισβάλλουν στην Ταϊλάνδη και επιτίθενται στις βρετανικές κτήσεις της Μαλαισίας, της Σιγκαπούρης και του Χονγκ Κονγκ καθώς και στις αμερικανικές βάσεις στη Χαβάη και στις Φιλιππίνες (Περλ Χάρμπορ). Στόχος τους η διεύρυνση του ζωτικού τους χώρου και η πρόσβασή τους σε πλουτοπαραγωγικές πηγές (κυρίως πετρέλαιο).

Οι Ιάπωνες διεξάγουν τον Πόλεμο του Ειρηνικού σχεδόν μόνοι τους. Οι σύμμαχοί τους Γερμανοί και Ιταλοί έχουν μικρή συμμετοχή. Το απολυταρχικό καθεστώς της Ταϊλάνδης είναι μαζί τους (μόνο η κυβέρνηση). Στον ιαπωνικό στρατό περιλαμβάνονται όμως και πολλοί μη Ιάπωνες, επιστρατευμένοι άνδρες από τις ιαπωνικές αποικίες της Κορέας και της Φορμόζας (Ταϊβάν).

Από την άλλη πλευρά, στον Πόλεμο του Ειρηνικού οι Αμερικανοί έχουν συμμάχους τη Δημοκρατία της Κίνας, το Ηνωμένο Βασίλειο ( που περιλαμβάνει ένοπλες δυνάμεις από τη Βρετανική Ινδία, τα νησιά Φίτζι, τη Σαμόα κλπ), την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά.

Στην αρχή του πολέμου οι Ιάπωνες έχουν την υπεροχή, αλλά από ένα σημείο και μετά η επιθετική τους τακτική μεταβάλλεται σε αμυντική και στο τέλος χάνουν τον πόλεμο. Οι πιο σημαντικές συγκρούσεις του Πολέμου του Ειρηνικού είναι:

Η ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ

7 Δεκεμβρίου 1941. Η επίθεση πραγματοποιείται, χωρίς να προηγηθεί κήρυξη πολέμου. Πολλά πλοία υφίστανται ζημιές. 2.400 Αμερικανοί νεκροί.

Η μάχη της Σιγκαπούρης

8-15 Φεβρουαρίου 1942. Νίκη Ιαπώνων. 60.000 Βρετανοί και Αυστραλοί αιχμάλωτοι πολέμου.

Η μάχη της Ιάβας

28 Φεβρουαρίου-12 Μαρτίου 1942. Νίκη Ιαπώνων. 30.000 αιχμάλωτοι πολέμου, Ολλανδοί, Βρετανοί, Αυστραλοί και Αμερικανοί.

Η μάχη της θάλασσας των Κοραλλίων

4-8 Μαΐου 1942. Νίκη Ιαπώνων.

Η μάχη του Μιντγουέι

4-7 Ιουνίου 1942. Ξεκίνησε ως επιχείρηση των Ιαπώνων για να εξουδετερώσουν τον αμερικανικό στόλο που βρισκόταν εκεί. Κατέληξε σε νίκη του αμερικανικού ναυτικού.

Η μάχη του Γκουανταλκανάλ

7 Φεβρουαρίου 1943. Απόβαση των Συμμάχων, κυρίως Αμερικανών, στο Γκουανταλκανάλ. Οι Ιάπωνες αναγκάζονται να εκκενώσουν το νησί. Η νίκη αυτή σηματοδοτεί τη μετάβαση των Συμμάχων από τις αμυντικές επιχειρήσεις σε στρατηγικές επιθέσεις.

Η μάχη του Σαϊπάν

15/6/1944 – 9/7/1944. Εννέα μόλις ημέρες μετά την απόβαση στη Νορμανδία, οι Αμερικανοί κάνουν επίθεση στο νησί. Ήττα Ιαπώνων.

Την επόμενη μέρα οι Αμερικανοί βλέπουν έκπληκτοι τον άμαχο πληθυσμό του νησιού να προβαίνει σε μαζικές αυτοκτονίες, ως αποτέλεσμα της ιαπωνικής προπαγάνδας περί αντιποίνων από τους Αμερικανούς.

Η μάχη των Φιλιππίνων

19 Ιουνίου 1944. Ήττα Ιαπώνων.

Η μάχη του Λέιτε

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1944. Ήττα Ιαπώνων.

Η μάχη της Ιβοζίμα

19 Φεβρουαρίου 1945. Απόβαση Αμερικανών στο νησί και ήττα Ιαπώνων. Χρειάστηκαν 36 ημέρες για να καταληφθεί η Ιβοζίμα λόγω της σθεναρής αντίστασης των Ιαπώνων. Από τους 22.000 Ιάπωνες μόνο 216 παραδόθηκαν στους Αμερικανούς. Οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν ή αυτοκτόνησαν. Από την πλευρά των Αμερικανών οι απώλειες ήταν μεγαλύτερες: 26.000 άνδρες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν.

Η μάχη της Οκινάουα

Ξεκίνησε τον Απρίλιο και έληξε μέσα Ιουνίου του 1945 (82 ημέρες). Ήττα Ιαπώνων. Είναι η πιο αιματηρή επιχείρηση του Πολέμου του Ειρηνικού και θεωρείται από τις μεγαλύτερες μάχες στην Ιστορία σε γη, αέρα και θάλασσα. Πάνω από 77.000 Ιάπωνες στρατιώτες σκοτώθηκαν ή αυτοκτόνησαν. Επίσης, 42.000- 150.000 άμαχοι, κάτοικοι του νησιού, σκοτώθηκαν ή αυτοκτόνησαν. Από την πλευρά των Συμμάχων οι νεκροί είναι πάνω από 14.000. Με την κατάληψη του νησιού οι Αμερικανοί αποχτούν μια αεροπορική και ναυτική βάση και μπορούν να εξαπολύουν επιθέσεις στην ιαπωνική ενδοχώρα.

Μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα του Ειρηνικού έγιναν αποτρόπαιες πράξεις εις βάρος των αιχμαλώτων που παραδόθηκαν στους Ιάπωνες. Λαός σκληρός πρώτα προς τον εαυτό του, δεν επρόκειτο να δείξει έλεος στον εχθρό που είχε στα χέρια του. Κι αν οι Ναζιστές Γερμανοί προκαλούν τη φρίκη με την απάνθρωπη μεταχείριση που επεφύλαξαν στους αιχμαλώτους τους, οι Ιάπωνες σύμμαχοί τους υπήρξαν δυστυχώς πολύ χειρότεροι. Εκτός από τα κρούσματα κανιβαλισμού που διέπραξαν Ιάπωνες στρατιώτες εις βάρος των αιχμαλώτων πολέμου, μερικών από αυτούς ακόμα ζωντανών, παραθέτουμε εδώ μερικές ακόμα θηριωδίες τους που οι περισσότεροι αγνοούμε:

Η γενοκτονία του Νανκίν

Τον Δεκέμβριο του 1937 κατά τη διάρκεια του δεύτερου Σινο-ιαπωνικού πολέμου οι Ιάπωνες καταλαμβάνουν την κινεζική πρωτεύουσα Νανκίν. 300.000 άμαχοι, μεταξύ αυτών γυναίκες και βρέφη, βρίσκουν φριχτό θάνατο με αποκεφαλισμό ή θάβονται ζωντανοί.

Η σφαγή στη Σιγκαπούρη

Μετά την κατάληψη της πόλης από τον ιαπωνικό στρατό στις 15 Φεβρουαρίου 1942 εκτελούνται 90.000 κάτοικοι. Οι εκτελέσεις είναι μαζικές, μέχρι και 300 την ημέρα.

«Γυναίκες αναψυχής»

Στο διάστημα 1932-1945, 200.000 γυναίκες, κυρίως έφηβες μέχρι και 11 ετών, στρατολογούνται ως πόρνες για την «αναψυχή» των Ιαπώνων στρατιωτών. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υπόθεση εμπορίας ανθρώπων του 20ού αιώνα. Οι νεαρές γυναίκες με καταγωγή από την Κορέα, την Κίνα, τη Φορμόζα (Ταϊβάν), την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες, την Ολλανδία απάγονται από τα σπίτια τους και οδηγούνται στα «στρατόπεδα αναψυχής», όπου υφίστανται βιασμούς, ξυλοδαρμούς και παντός είδους βασανιστήρια, υποσιτίζονται και δολοφονούνται. Υπολογίζεται ότι καθημερινά μια γυναίκα «αναψυχής» βιαζόταν από δέκα έως εκατό άνδρες. Μόνο το 20-25% από αυτές κατάφεραν να επιζήσουν.

Κατασκευή σιδηροδρόμου Βιρμανίας-Σιάμ

Τον Νοέμβριο του 1942 οι Ιάπωνες αποφασίζουν να κατασκευάσουν σιδηρόδρομο μήκους 400 χλμ που θα ενώσει τη Βιρμανία με το Σιάμ και προγραμματίζουν την ολοκλήρωσή του σε 18 μήνες. Στρατολογούνται κάτοικοι της περιοχής, αλλά επειδή δεν είναι αρκετοί, χρησιμοποιούνται και αιχμάλωτοι πολέμου, Βρετανοί κυρίως. Η πίεση να τελειώσει το έργο στην ώρα του είναι ασφυκτική. Τελικά ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1943. Η εξουθενωτική εργασία, η λίγη και κακής ποιότητας τροφή, οι τροπικές ασθένειες και τα βασανιστήρια προκαλούν καθημερινά τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Από τους 46.000 αιχμαλώτους πέθαναν 16.000. Από τους 150.000 στρατολογημένους κατοίκους πέθαναν 60.000. Συνολικά: 76.000 άνθρωποι.

Η μονάδα 731

Ιάπωνες επιστήμονες πραγματοποίησαν θανατηφόρα πειράματα σε αιχμαλώτους πολέμου, κυρίως σε Κινέζους αλλά και σε Ρώσους, σε κατοίκους της ΝΑ Ασίας και των νησιών του Ειρηνικού (αποικιών της Ιαπωνίας τότε) καθώς και σε ένα μικρό αριθμό Συμμάχων που είχαν συλληφθεί ως αιχμάλωτοι πολέμου.

Έκαναν ζωοτομία χωρίς αναισθησία σε αιχμαλώτους (άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμα και βρέφη) που είχαν μολυνθεί με διάφορες ασθένειες, αφαιρώντας όργανα για να μελετήσουν τις επιπτώσεις της ασθένειας. Ακρωτηρίαζαν τα άκρα τους για να μελετήσουν την απώλεια αίματος και μερικές φορές τα συγκολλούσαν στην αντίθετη πλευρά του σώματός τους. Κάποια άκρα τα κατέψυχαν και μετά τα ακρωτηρίαζαν για να μελετήσουν τις επιπτώσεις της γάγγραινας και της σήψης. Αφαιρούσαν το στομάχι και συνέδεαν τον οισοφάγο με τα έντερα. Αφαιρούσαν τμήματα του εγκεφάλου, πνεύμονες και συκώτι.

Το 2007, ο Ken Yuasa δήλωσε στην εφημερίδα Japan Times: «Ήμουν φοβισμένος κατά τη διάρκεια της πρώτης μου ζωοτομίας, αλλά τη δεύτερη φορά ήταν αρκετά πιο εύκολο. Την τρίτη φορά ήθελα να το κάνω».

Επίσης χρησιμοποίησαν ανθρώπους τοποθετημένους σε διάφορες θέσεις και αποστάσεις ως στόχους για τη δοκιμή χειροβομβίδων, φλογοβόλων, βομβών απελευθέρωσης μικροβίων, χημικών όπλων και εκρηκτικών βομβών.

Στελέχη ιών μεταδόθηκαν σε αιχμαλώτους μέσω ένεσης για να μελετηθεί η επίδρασή τους. Για τον ίδιο σκοπό άνδρες και γυναίκες αιχμάλωτοι μολύνθηκαν με σύφιλη και βλεννόρροια.

Μολυσμένα ρούχα, και μολυσμένες προμήθειες εσώκλειστες σε βόμβες ρίφθηκαν σε ποικίλους στόχους με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί σε άμαχους πληθυσμούς της Κίνας χολέρα, πανώλη και η ασθένεια του άνθρακα. Υπολογίζεται ότι με τον τρόπο αυτό πέθαναν περίπου 400.000 Κινέζοι πολίτες. Η τουλαραιμία δοκιμάστηκε επίσης σε Κινέζους πολίτες.

Ψύλλοι μολυσμένοι με πανώλη που εκτρέφονταν στα εργαστήρια της Μονάδας 731 και της Μονάδας 1644 απελευθερώθηκαν από αεροπλάνα κατά τη διάρκεια χαμηλών πτήσεων πάνω από Κινέζικες πόλεις - στο Νίγκμπο το 1940, και στο Changde (Hunan Province), το 1941. Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι από επιδημία βουβωνικής πανώλης.

Άλλοι αιχμάλωτοι κρεμάστηκαν ανάποδα για να παρατηρηθεί σε πόση ώρα θα πεθάνουν από πνιγμό. Σε άλλους εισήχθη αέρας μέσω ενέσεων στις αρτηρίες τους για να προσδιοριστεί ο χρόνος που απαιτείται για την πρόκληση εμβολής. Κάποιοι αιχμάλωτοι δέχθηκαν ενέσεις με ούρα αλόγου στο συκώτι τους.

Σε άλλες δοκιμές οι αιχμάλωτοι στερήθηκαν τροφή και νερό για να προσδιοριστεί το χρονικό διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι να επέλθει ο θάνατος. Κάποιοι τοποθετήθηκαν σε θαλάμους υψηλής πίεσης, μέχρι να πεθάνουν. Κάποιοι έγιναν αντικείμενο μελέτης για να προσδιοριστεί ο συσχετισμός μεταξύ θερμοκρασίας, εγκαυμάτων, και ανθρώπινης επιβίωσης. Άλλοι τοποθετήθηκαν σε φυγοκεντρωτές και περιστράφηκαν μέχρι θανάτου ή εκτέθηκαν σε θανάσιμες δόσεις ακτίνων-χ ή έγιναν αντικείμενα δοκιμής ποικίλων χημικών όπλων μέσα σε θαλάμους αερίων ή δέχθηκαν ενέσεις θαλασσινού νερού για να ελεγχθεί, αν μπορούσε να λειτουργήσει ως υποκατάστατο του φυσιολογικού ορού και άλλοι κάηκαν ή θάφτηκαν ζωντανοί.

Κάποιοι από αυτούς τους ειδεχθείς εγκληματίες της μονάδας 731 συνελήφθησαν από τις Σοβιετικές δυνάμεις και δικάστηκαν στις Δίκες Εγκλημάτων Πολέμου του Χαμπάροβσκ.

Αρκετοί όμως ήταν αυτοί που δεν τιμωρήθηκαν μεταπολεμικά. Μερικοί βρέθηκαν να κατέχουν εξέχουσες θέσεις στην πολιτική, στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση, στις επιχειρήσεις και στην ιατρική. Άλλοι παραδόθηκαν στις δυνάμεις των ΗΠΑ, αλλά δεν δικάστηκαν ποτέ, επειδή οι πληροφορίες και η εμπειρία που διέθεταν από τα πειράματα ήταν μεγάλης αξίας για το πρόγραμμα ανάπτυξης βιολογικών όπλων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Όπως ξέρουμε, ο Πόλεμος του Ειρηνικού έληξε με την παράδοση της Ιαπωνίας στις 15 Αυγούστου 1945, λίγες μέρες μετά τη ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα (6 Αυγούστου) και στο Ναγκασάκι (9 Αυγούστου).

166.000 ήταν οι νεκροί της Χιροσίμας και 80.000 του Ναγκασάκι από την πυρηνική ακτινοβολία μέσα στους πρώτους τέσσερις μήνες. Το 1950 ο αριθμός των θυμάτων είχε φτάσει τις 200.000.

Το ερώτημα που ακόμα βασανίζει τον κόσμο είναι, αν η ρίψη των δύο ατομικών βομβών ήταν απαραίτητη. Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, ισχυρίζονται ότι, αν δεν γινόταν αυτό, ο πόλεμος θα συνεχιζόταν για αρκετό καιρό ακόμα με χιλιάδες θύματα και από τις δύο πλευρές, δεδομένου ότι οι Ιάπωνες δεν έκαναν πίσω με τίποτα.

Αν λάβουμε υπόψη τις φρικαλεότητες που διέπραξαν εν καιρώ πολέμου σε αιχμαλώτους και αμάχους, πρέπει να τους θεωρήσουμε εγκληματίες πολέμου. Αυτό το πλήρωσαν τελικά αρκετά ακριβά με τις ατομικές βόμβες που κατέστρεψαν τις δύο πόλεις τους.

Οι τελετές επομένως που γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη των θυμάτων της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι πρέπει περισσότερο να μας παραπέμπουν στις ολέθριες συνέπειες που προκαλούν τα πυρηνικά όπλα στην ανθρωπότητα . Όσο για τους ίδιους τους Ιάπωνες, υπήρξαν θύματα του ιμπεριαλισμού τους και του φανατισμού τους.

Καλό είναι να αναρωτηθούμε παραδείγματος χάριν, αν θα νιώθαμε τον ίδιο οίκτο για τους Γερμανούς, σε περίπτωση που οι ατομικές βόμβες κατέστρεφαν τη Δρέσδη και το Βερολίνο.

Οι Ιάπωνες, σε αντίθεση με τους συμμάχους τους Γερμανούς, μέχρι σήμερα αρνούνται πολλές από τις θηριωδίες που διέπραξαν τότε και η επίσημη συγγνώμη της Ιαπωνίας στην ανθρωπότητα υπήρξε τυπική και χλιαρή. Ακόμα δεν μας έχουν πείσει πως μετανόησαν για ό,τι έκαναν τότε.