Ανεκπλήρωτες ευχές

Μια και είθισται να είμαστε όλοι αισιόδοξοι την παραμονή του νέου έτους και την Πρωτοχρονιά –ενώ τις υπόλοιπες μέρες είμαστε μες τη γκρίνια και την κακοκεφιά-  κάθισα και σκέφτηκα τι ωραία πράγματα θα ήθελα να μου φέρει το αίσιον και ευτυχές νέον έτος 2015.

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να χάσω τουλάχιστον είκοσι κιλά με ένα είδος ταχυδακτυλουργίας, χωρίς δηλαδή δίαιτα, πείνα, ασιτία και ζύγισμα στη ζυγαριά κάθε πέντε ώρες.

Μετά που θα χάσω τα είκοσι κιλά θα ήθελα να χάσω και είκοσι χρόνια από την πραγματική ηλικία μου και να έχω ένα πρόσωπο νεανικό κι ένα σώμα σφιχτό και γυμνασμένο, χωρίς εννοείται να πατήσω το πόδι μου στο γυμναστήριο και κυρίως χωρίς να σηκωθώ από την αγαπημένη μου καρέκλα.

Μετά να κερδίσω στο λόττο μερικά εκατομμύρια ευρώ που θα μου χρησιμεύσουν για τις καθημερινές μου ανάγκες, δηλαδή για ένα διαμέρισμα 200 τετραγωνικών στο Κολωνάκι, μια βίλα με πισίνα (πάντα, χωρίς πισίνα δεν τη θέλω) στα βόρεια προάστια, κατά προτίμηση στον Διόνυσο, όπου θα πηγαίνω τα σαββατοκύριακα, ένα εξοχικό σε νησί ( όχι στη Μύκονο, παραέγινε μπανάλ, μάλλον στη Σαντορίνη, θα δω τέλος πάντων), δυο ακριβά αυτοκίνητα (δεν ξέρω ποιας μάρκας, δεν γνωρίζω σχετικά, αλλά θα μάθω, όταν έρθει η ώρα) και δυο ωραίους και νέους σωματοφύλακες (δυστυχώς αυτούς δεν μπορώ να τους αγοράσω, θα τους νοικιάσω ωστόσο).

Μετά θα ήθελα να γίνει ειρήνη σε όλο τον κόσμο για να μπορώ να κυκλοφορώ και να ταξιδεύω άνετα παντού και γιατί έχω και ένα υποτυπώδη κώδικα ηθικής που μου επιβάλλει να συμπονώ τους κατατρεγμένους.

Μετά να εξαφανιστεί το έγκλημα και μαζί με αυτό και οι εγκληματίες και οι φυλακές, η αστυνομία και τα δικαστήρια, διότι όλα αυτά μαζί είναι μια μαύρη κηλίδα στον πολιτισμό μας και είναι απαράδεκτο να υπάρχουν ακόμα εν έτει 2015.

Μετά να εξαφανιστούν και οι φτωχοί, διότι και αυτοί είναι στίγμα στον πολιτισμό μας και χαλάνε την αισθητική μας και επί πλέον μας προκαλούν τύψεις και ενοχές, αφού δεν θα μπορούμε να χαρούμε τη ζωή μας, όπως πρέπει.

Μετά να βρουν την υγεία τους όλοι οι άρρωστοι και να κλείσουν τα νοσοκομεία ή καλύτερα να τα κάνουν πολιτιστικά κέντρα και οι γιατροί που θα είναι όλοι άνεργοι να ασχοληθούν με τον πολιτισμό εκεί πέρα και να δίνουν συναυλίες, να κάνουν εκθέσεις ζωγραφικής και να χαρίζουν στον κόσμο τα μυθιστορήματά τους.

Τέλος να μακροημερεύσουμε όλοι, κανείς να μην πεθάνει πριν τα 95 χρόνια του και δεν ξέρω μήπως να ευχηθώ να πεθάνει  ο Χάρος για να γίνουμε όλοι αθάνατοι και να χαιρόμαστε τη ζωή, την υγεία και τα πλούτη μας.

Δεν ξέρω, αν μου ξέφυγε τίποτα. Πάντως όλα αυτά τα πολύ ωραία συνοψίζονται στις ευχές μας:

Χρόνια πολλά!

Υγεία και μακροημέρευση!

Καλή τύχη!

Επί γης ειρήνη!

Ευημερία!

Αγάπη!

Ευτυχία!

Πάντα χαρές!

Από τη μιαν άκρη της γης ως την άλλη μυριάδες ευχές θα ανταλλαχθούν πάλι αυτές τις μέρες, ευχές που άλλοτε λέγονται μηχανικά και αυτόματα και άλλοτε με πραγματική επιθυμία να εκπληρωθούν.

Ο άνθρωπος δεν παύει να ελπίζει και να ονειρεύεται καλύτερες μέρες, δεν παύει να δίνει ευχές είτε ρεαλιστικές είτε ουτοπικές, μολονότι βαθιά μέσα του ξέρει ότι αυτές καμιά δύναμη δεν έχουν να αλλάξουν τον κόσμο, τη ροή των πραγμάτων, τη ροή του χρόνου, το αίτιο και το αιτιατό.

Είναι σαν να στέκεται μπροστά σε ένα σκοτεινό δαίμονα και να τον εξορκίζει με ξόρκια που έχουν τη μορφή στερεότυπων μαγικών φράσεων. Ο ίδιος άνθρωπος μετά την Πρωτοχρονιά θα συνεχίσει την καθημερινότητά του, καθόλου έκπληκτος που οι ευχές του δεν εισακούστηκαν. Θα γκρινιάζει με τα βάσανά του, θα τρομάζει με την εγκληματικότητα, θα συμπονά όσους υποφέρουν, θα λυπάται όσους έχουν χάσει τη υγεία ή τη ζωή τους.

Λίγα θα κάνει για να αλλάξει τον κόσμο και λίγα θα λάβει. Ο κόσμος θα συνεχίσει να προχωρεί εν μέσω ανεκπλήρωτων ευχών. Ίσως η μόνη ευχή που έχει κάποια ρεαλιστική δυνατότητα εκπλήρωσης είναι η τυπική «καλημέρα».

Μια μέρα καλή είναι δυνατόν να την περάσουμε όλοι.