Μάρκο...

Μάρκο,

«ετούτο μόνο το παρόν είναι που ζούμε

και τούτο αποβάλλουμε,

πριν από μας, μετά από μας

απλώνεται ο χρόνος αχανής

και μια στιγμή μονάχα είναι η ζωή μας.

Κοντά είναι η ώρα που όλα θα τα λησμονήσουμε,

κοντά κι η ώρα που θα μας λησμονήσουν όλοι».

Μάρκο,

καμιά φορά τα βράδια στο κρεβάτι

μες στο σκοτάδι και τη σιωπή

ένα αεράκι νιώθω να περνά

πάνω απ’ το πρόσωπό μου

και λέω πως ήρθες πάλι

να μου ψιθυρίσεις

λόγια γλυκά και μελαγχολικά,

λόγια που έγραφες τις νύχτες

μοναχός μες στη σκηνή σου

με την ψυχή σου αθεράπευτα θλιμμένη

εκεί στα παγωμένα σου στρατόπεδα

του Ρήνου και του Δούναβη.

Μάρκο,

«είμαι καπνός και απέρχομαι».