Στο αεροδρόμιο με
περίμενε ένας μπράβος του. Βουβός σαν μοσχάρι. Μπήκαμε στη λιμουζίνα και κάναμε
μια ώρα διαδρομή μέχρι του σπίτι του Ίλαμ.
Η λιμουζίνα χώθηκε σ’ ένα
κήπο, τον διέσχισε και σταμάτησε μπροστά σε ένα μέγαρο. Ο μπράβος μού άνοιξε
την πόρτα. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο ζαλισμένη σαν κοτόπουλο. Μέσα θα με περίμενε ο Ίλαμ, η αλεπού που θα έτρωγε
τα κομμάτια μου.
Κι όμως λάθος. Δεν με
περίμενε κανείς. Μια καμαριέρα με οδήγησε στο δωμάτιό μου.
-Ο κύριος Ίλαμ λείπει,
μου είπε. Θα γυρίσει αργά το βράδυ.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι κι
έμεινα έτσι ακίνητη για πολλή ώρα. Η καμαριέρα εμφανίστηκε κάποια στιγμή με ένα
δίσκο με φαγητά. Τον άφησε στο τραπέζι και βγήκε.
Σηκώθηκα, τσίμπησα κάτι
που κατέβηκε με δυσκολία στον οισοφάγο μου, έκανα ένα ντους και φόρεσα το καλό
μου φόρεμα. Ένα φόρεμα από μετάξι, κίτρινο με καφετιές πινελιές, απαλό, ριχτό,
μακρύ. Έβαλα και τις ψηλοτάκουνες γόβες μου. Βάφτηκα, χτενίστηκα, προσπάθησα να
έχω μια όψη ανεκτή. Δεν με ικανοποίησε το αποτέλεσμα. Έτσι κι αλλιώς δεν με
θέλει για την ομορφιά μου, παρηγόρησα τον εαυτό μου.
Μετά σκέφτηκα ότι κάτι
είχα ξεχάσει να κάνω. Σήκωσα το φόρεμά μου και έβγαλα το εσώρουχό μου.
Περίμενα αρκετές ώρες
μόνη ρίχνοντας ματιές κάθε τόσο έξω, στον κήπο, όπου επικρατούσε απόλυτη
ησυχία. Μπορεί και να μην έρθει, σκέφτηκα κάποια στιγμή, όταν άρχισε να
νυχτώνει. Ναι, ήταν ικανός να μου κάνει ένα τέτοιο στραπάτσο.
Αργά, κατά τις δέκα, όταν
είχα πια βαρεθεί να φρεσκάρω το μακιγιάζ μου κάθε τρεις και λίγο, είδα τη
λιμουζίνα να μπαίνει στην αυλή. Τον είδα να βγαίνει από το αυτοκίνητο, ψηλός,
αδύνατος, ένα καλλιτέχνημα της φύσης. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου