"Είναι μια τρελή εδώ πέρα..."

Είναι μια τρελή εδώ πέρα,

μέρες ολόκληρες παραμιλά,

πάει έρχεται,

κάνει μορφασμούς,

κάτι προσπαθεί να μου πει.

Στα χέρια της παίζει

πριόνια, μαχαίρια

και γελά ασταμάτητα,

έπειτα ουρλιάζει σαν σκυλί.

Μια τρελή είναι,

δεν δίνω σημασία,

αυτή επιμένει,

ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου,

κάτι θέλει να μου πει.

Δεν καταλαβαίνω.

Κάτω η ορθογραφία!

Δειλά αποδώ κι αποκεί βλέπω να ξεφυτρώνουν μικρές ανταρσίες κατά της ορθογραφίας της γλώσσας μας.

Και δηλαδή γιατί πειράζει να γράφουμε λάθος τις λέξεις; Αμάν πια με αυτή τη δικτατορία της ορθογραφίας που μας θέλει όλους αλάνθαστους και βαθείς γνώστες της ελληνικής.

Λιποφετιχισμός, μια θανατηφόρα παραφιλία

Στο κανάλι TLC που παρακολουθώ καμιά φορά υπάρχει μια σειρά που παρουσιάζει τρομαχτικά παχείς ανθρώπους, ανθρώπους που ζυγίζουν πάνω από 200, 300, 400 κιλά.

Συνήθως βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο πριν τον θάνατο. Ανίκανοι να μετακινηθούν οι περισσότεροι χωρίς βοήθεια, παραμένουν μόνιμα ξαπλωμένοι και η εικόνα τους μας προκαλεί φρίκη. Η σειρά δείχνει την ύστατη προσπάθειά τους να χάσουν βάρος με τη βοήθεια ειδικευμένων γιατρών, με δίαιτα και με χειρουργικές επεμβάσεις. Κάποιοι από αυτούς τα καταφέρνουν.

"Οι ηθοποιοί"

Τόσο πολύ μαγεύτηκαν

από τους ρόλους τους οι ηθοποιοί

που, όταν τέλειωσε η παράσταση

και έπεσε η αυλαία,

εκείνοι βυθισμένοι ακόμα μες στην έκσταση

με βδελυγμία απέρριψαν το ενδεχόμενο

να βγουν έξω στους δρόμους

φορώντας τις καθημερινές τους φορεσιές.

Έμειναν έτσι στη σκηνή

κάνοντας βόλτες πέρα δώθε,

τις μάσκες τους φορώντας,

 χαϊδεύοντας τις βελουδένιες τους στολές

και κάθε τόσο επαναλαμβάνοντας

μια ωραία φράση από το κείμενο.

Και λίγο πιο μετά ξεθάρρεψαν,

άρχισαν πάλι από την αρχή το έργο

μπροστά στα αδειανά καθίσματα

τώρα με τόλμη αυτοσχεδιάζοντας,

προσθέτοντας και αφαιρώντας λόγια,

αλλάζοντας τα γεγονότα

και προσαρμόζοντάς τα στις επιθυμίες τους

και ξαφνικά έγινε η σκηνή ένας ωραίος κόσμος

γεμάτος περιπέτειες και εντάσεις.

Ο εαυτός τους χάθηκε σιγά- σιγά, ξεχάστηκε,

στο τέλος έγιναν οι ρόλοι τους.

Ευτυχισμένοι τώρα περιφέρονται,

ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις,

ερωτεύονται, αυτοκτονούν,

ύστερα ξαναζωντανεύουν,

ξανά ερωτεύονται, ξανά αυτοκτονούν

 -ω, είναι μια υπέροχη ζωή αυτή που ζουν,

ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες τους,

όχι όπως εκεί έξω στα σκουπίδια,

τη δυσωδία και τη φθορά.

Ευχαριστώ την κ. Ασημίνα Ξηρογιάννη που συμπεριέλαβε το ποίημά μου στην ανθολόγηση.