Μια
περιπέτεια είναι, λένε, η ζωή.
Αυτό
να το δεχτώ, εντάξει.
Ήρθα
λοιπόν εδώ την περιπέτεια να ζήσω.
Θέλω
δεν θέλω, θα τη ζήσω.
Με
τα θηρία να παλέψω
και
να’ βγω νικητής,
να
πιω γλυκό κρασί
και
να μεθύσω,
να
ερωτευτώ,
να
μη μ’ ερωτευτούν
-κι
αντίστροφα εννοείται –
όλα
τα συναισθήματα να ζήσω,
επιτυχίες,
απορρίψεις
και
ανατροπές.
Από
κοντά ωστόσο τα θηρία
και
κάθε τόσο
μια
αναμέτρηση μαζί τους.
Και
πάλι νικητής.
Μέρα
καμιά με άλλη να μη μοιάζει,
ακόμα
και η ανία
να
είναι διαφορετική,
αν
έξω είναι βράδυ ή πρωί.
Μια
περιπέτεια λοιπόν,
το
δέχομαι.
Στο
τέλος βέβαια
τα
θηρία θα νικήσουν,
μα
ως τότε
πολλά
γενναία πράγματα
θα
έχω κατορθώσει,
πολλές
ντροπές θα έχω κρύψει,
πολλές
ανατροπές θα έχω ζήσει.
Μια
περιπέτεια προβλεπόμενη
είναι
αυτή η ζωή
και
μόνη έκπληξη
ο
θάνατος
που
αγνοούμε πότε θα έρθει,
με
ποια μορφή,
αν
είναι σαν σπαθί
που
ακαριαία αποκεφαλίζει
ή
σαν το δηλητήριο
που
χύνεται αργά
μέσα
στο αίμα μας,
αν
είμαστε μονάχοι
ή
με παρέα
και
– κυρίως αυτό, αυτό κυρίως-
αν έρθει βιαστικός
στη
μέση κόβοντας την περιπέτειά μας
ή
καθυστερημένος,
όταν
πια κάθε περιπέτεια
θα
μας είναι βαρετή.
Πάντα
η έκπληξη στο τέλος,
ένα
δωράκι της ζωής
που
το φυλάει με περισσή ευχαρίστηση
καλά
κρυμμένο από μας.
