"Odi et amo"

Odi et amo. Quare id faciam fortasse requiris.

Nescio, sed fieri sentio et excrucior.

Μισώ και αγαπώ.

Ίσως ρωτήσεις, πώς το κάνω.

Δεν ξέρω, όμως το νιώθω να συμβαίνει

και τυραννιέμαι.

Κάτουλος

Κουίντος Λουτάτιος Κάτουλος (150-87 πΧ): "Ένα φιλάκι σού έκλεψα"

Ένα φιλάκι, όταν έπαιζες, σου έκλεψα,

μελένιε μου Γιουβέντιε,

φιλάκι πιο γλυκό κι απ’ τη γλυκιά αμβροσία.

Μα δεν το πήρα ατιμώρητα,

γιατί θυμάμαι ότι πάνω από μια ώρα

με είχες σταυρωμένο στον πιο ψηλό σταυρό,

όσο εγώ συγγνώμη σού ζητούσα

και με τα δάκρυά μου δεν μπορούσα

να λιγοστέψω το θυμό σου.

Καθώς, μόλις συνέβη αυτό, εσύ και με τα δυο σου χέρια

ξέπλενες τα βρεγμένα χείλια σου με άφθονο νερό

για να μη μείνει ίχνος απ’ το άγγιγμα του στόματός μου,

λες και ήταν σάλια σιχαμένα της πιο βρωμιάρας πόρνης.

Κι ακόμα, δεν σταμάτησες

εμέ τον άθλιο να κατηγορείς για έρωτα κακοποιό

και με όλους τους τρόπους να με βασανίζεις,

ώστε εκείνο το φιλάκι μου έγινε από αμβροσία

πιο πικρό κι απ’ τον πικρό ελλέβορο.

Αφού μια τέτοια τιμωρία έβαλες στο δύστυχο έρωτά μου,

ποτέ πια αποδώ κι εμπρός εγώ φιλιά δεν πρόκειται να κλέψω.

Surripui tibi, dum ludis, mellite Iuventi,

suaviolum dulci dulcius ambrosia.

Verum id non impune tuli: namque amplius horam

suffixum in summa me memini esse cruce,

dum tibi me purgo nec possum fletibus ullis

tantillum vestrae demere saevitiae.

nam simul id factum est, multis diluta labella

guttis abstersisti omnibus articulis,

ne quicquam nostro contractum ex ore maneret,

tamquam commictae sprurca saliva lupae.

praeterea  infesto miserum me tradere Amori

non cessasti omnique excruciare modo,

ut mi ex ambrosia mutatum iam foret illud

suaviolum tristi tristius elleboro.

quam quoniam poenam misero proponis amori,

numquam iam posthac basia surripiam.

(Η μετάφραση δική μου)

Η παρουσίαση της νουβέλας μου «Η προγονική εντολή» στο βιβλιοκαφέ Έναστρον από την υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου κ. Πηνελόπη Πετράκου.

  

Την Καίτη Βασιλάκου είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε μερικά χρόνια πριν, στην παρουσίαση, εδώ στο Έναστρον, της ποιητικής της συλλογής «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...» από τις εκδ. Μανδραγόρας. Κι είχαμε εντυπωσιαστεί γιατί η γραφή της φανέρωνε ένα συναίσθημα που έχει δοκιμαστεί αλλά κυρίως ένα μυαλό που έχει δοκιμαστεί και δεν έχει φοβηθεί να σκεφτεί. Έτσι αναζητήσαμε και τα προηγούμενα βιβλία της και συνεχίσαμε και με τα επόμενα, και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε το προτελευταίο της βιβλίο, το «Επίμονο Φαινόμενο» από τις εκδ. Απόπειρα, όπου επιχειρεί μια προσέγγιση στα σοβαρά ζητήματα της παγκόσμιας πολιτικής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής, αναδεικνύοντας το φαινόμενο Ζωή ως ένα επίμονο φαινόμενο που δεν χαμπαριάζει ούτε πτοείται απ’ την ανθρώπινη συμπεριφορά και συνεχίζει ακάθεκτο.

Οι Παρθενίαι

Για την περίεργη έως και αφύσικη κοινωνία της αρχαίας Σπάρτης έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν.

http://ketivasilakou.blogspot.com/2012/06/blog-post.html

 Σε μια τέτοια ιδιότυπη κοινωνία δεν είναι παράξενο που σε κάποια στιγμή της ιστορίας της εμφανίστηκαν οι «Παρθενίαι», τα ενοχλητικά νόθα παιδιά που γεννήθηκαν από Σπαρτιάτισσες μητέρες και μη Σπαρτιάτες πατέρες.