Χημικός ευνουχισμός

 

 

 

Είναι αλήθεια ότι, όταν ακούμε τη λέξη ευνουχισμός, σηκώνεται η τρίχα μας. Φανταζόμαστε ακρωτηριασμούς, αίματα, κραυγές πόνου, βασανιστήρια, μαρτύρια και ισόβια ταπείνωση του άνδρα.

 

Και είναι αλήθεια ότι έτσι πάνω κάτω γινόταν ο ευνουχισμός στο παρελθόν σε αιχμαλώτους, σε δούλους αλλά και σε αρχοντόπουλα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία που ο πατέρας τους ήθελε να τα προωθήσει στα ανώτερα αξιώματα του κράτους.

 

Πράγματι ευνούχοι προερχόμενοι από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα μπορούσαν να φτάσουν στα πιο ψηλά αξιώματα. Μόνο αυτοκράτορες δεν μπορούσαν να γίνουν, αλλά γίνονταν στρατηγοί και ανώτεροι αξιωματούχοι που έλυναν και έδεναν στην αυτοκρατορική Αυλή.

 

Αυτή η απάνθρωπη συνήθεια συνεχίστηκε σχεδόν ως τις μέρες μας με τους λεγόμενους castrati, αγόρια καλλίφωνα που τα ευνούχιζαν για να διατηρήσουν τις λυγερές φωνές τους και να γίνουν διάσημοι στα θέατρα του κόσμου.

Και μόνο ακούγοντας τη λέξη «ευνουχισμός» νιώθουμε σήμερα απέχθεια. Γι’ αυτό και όταν ακούμε τη φράση «χημικός ευνουχισμός», αντιδρούμε ενστικτωδώς με απέχθεια.

Πρόκειται όμως για κάτι πολύ διαφορετικό. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξουμε την ορολογία και να λέμε «φαρμακευτική καταστολή της λίμπιντο» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

 

Ο χημικός ευνουχισμός εφαρμόζεται ήδη σε προηγμένες χώρες όπως η Αγγλία, η Λετονία, η Εσθονία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Πολωνία και αλλού σε άτομα που έχουν ασελγήσει ή βιάσει ανήλικα παιδιά, έχουν συλληφθεί, έχουν δικαστεί και εκτίουν την ποινή τους στη φυλακή.

 

Το πρόβλημα με τους παιδεραστές είναι ότι, αφού εκτίσουν την ποινή τους και αποφυλακιστούν, θα επανέλθουν στις παλιές τους συνήθειες. Η σεξουαλική τους απόκλιση είναι πολύ ισχυρή και δεν θεραπεύεται. Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν παιδεραστή να μη δοκιμάσει ξανά το απαγορευμένο φρούτο, εκτός πια κι αν εγκαταλείψει τον κόσμο και πάει να ζήσει ολομόναχος στα όρη και στα άγρια βουνά παρέα με τις φαντασιώσεις του.

 

Η μόνη λύση είναι να παίρνει ειδική φαρμακευτική αγωγή που θα καταστέλλει τη λίμπιντό του, δηλαδή δεν θα έχει σεξουαλικές επιθυμίες γενικά ή θα είναι πολύ άτονες, ώστε θα έχει την εσωτερική δύναμη να αντισταθεί στις παιδοφιλικές παρορμήσεις του.

 

Σε μια δημοκρατική πολιτεία όμως ένα τέτοιο μέτρο θεωρείται παράνομο, γιατί επεμβαίνει στην ελεύθερη βούληση του ατόμου. Δεν έχει σημασία, αν το άτομο αυτό έχει διαπράξει ειδεχθείς πράξεις. Παραμένει ανθρώπινο ον με δικαιώματα πάνω στο σώμα του.

 

Το πρόβλημα παρακάμπτεται ωστόσο εύκολα. Ο παιδεραστής ερωτάται, αν συναινεί στο να παίρνει αυτά τα κατασταλτικά φάρμακα. Αν συναινεί, τότε, αφού εκτίσει την ποινή του, μπορεί να αφεθεί ελεύθερος με τη προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα σταματήσει την φαρμακευτική αγωγή.

 

Αν δεν συναινέσει, τότε θα πρέπει να ξέρει ότι θα μείνει για πάντα στη φυλακή, διότι, αν βγει, θα ξανακάνει τα ίδια.

 

Η παιδοφιλία είναι ανίατη αρρώστια και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο παιδόφιλος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει τις σεξουαλικές συνήθειές του και θα είναι πάντα επικίνδυνος, αν κυκλοφορεί ελεύθερος.

 

Ο χημικός ευνουχισμός με τη συναίνεσή του είναι μια λύση.