Κατά πώς ονειρεύεται η ψυχή μας

 

 

Egon Sshiele: Lovers

Αν είναι, φίλε μου, να πούμε,

να πούμε και να κάνουμε,

να κάνουμε και να τελειώσουμε

κι αφού τελειώσουμε,

ξανά να πούμε και να κάνουμε

και να τελειώσουμε,

κι απ’ την αρχή ξανά,

να πούμε και να κάνουμε

και να τελειώσουμε

κι αυτό να γίνει και να ξαναγίνει

είκοσι, πενήντα κι εκατό φορές

-και η πλήξη εν τω μεταξύ

σε ερείπια να μας έχει μεταβάλει -

και ύστερα να πούμε αντίο

και αυτό ήταν όλο,

φίλε,

αν είναι

ό,τι οι άλλοι κάνουν,

να το μιμηθούμε,

αν δεν πρωτοτυπήσουμε,

δεν αυτοσχεδιάσουμε

κατά πώς ονειρεύεται η ψυχή μας ,

αν το παιχνίδι των ερώτων

δεν έχει τη σφραγίδα μας,

την αυστηρή απαγόρευση κάθε αντιγραφής,

αν στο παιχνίδι της φωτιάς

μείνουμε σώοι και αβλαβείς,

ακέραιοι, λογικοί,

μακριά από χαράδρες και γκρεμούς,

χωρίς ιλίγγους,

χωρίς λόγια από άλλες διαστάσεις

όχι,

τον κόπο δεν αξίζει.

Καλύτερα είναι να μ’ αφήσεις

να σε ονειρεύομαι.