Ξανθή αγαπημένη Παναγιά

 

 

 

 

 

Μες στα χιλιάδες χρόνια που η ποίηση συντροφεύει τη ζωή μας, αμέτρητα είναι τα ποιήματα που οι ποιητές αφιέρωσαν στις αγαπημένες τους.

 

Η ποίηση, ανδρικό προνόμιο αρχαιόθεν, ύμνησε τη γυναίκα, την ερωμένη, την παλλακίδα, την αμαρτωλή και την παρθένα, τη σεμνή, τη χαμηλοβλεπούσα, την αγέρωχη, τη σαδίστρια, την όμορφη και τη νέα, τη σοβαρή, την παρδαλή, όλες τις όψεις της τις ύμνησε με πάθος και με οίστρο, με θλίψη, με χαρά, με πόνο και με νοσταλγία, με μαζοχισμό αλλά και με υπεροψία και εγωισμό.

Και η γυναίκα καθόταν κι άκουγε τους ύμνους και τις κατάρες των ποιητών, έπαιρνε πόζες, άφηνε τα μαλλιά της να κυματίζουν στον άνεμο, αναδυόταν ως βρεγμένη Αφροδίτη από τη θάλασσα με τις στάλες να πέφτουν στους λευκούς της ώμους, άφηνε πού και πού κανένα δάκρυ να κυλήσει αθόρυβα από τα μεγάλα, στοχαστικά της μάτια, έκανε τέτοια πολλά, αλλά έμενε βουβή, αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της, μια υπέροχη κωφάλαλη θεά που εισέπραττε τους ανδρικούς ύμνους. Τελικά μετατράπηκε σε είδωλο. Σε ξωτικό.

 

Κάποιοι μάλιστα αποθρασυμένοι μέσα στον οίστρο τους προχώρησαν περισσότερο, γύμνωσαν τη γυναίκα και περιέφεραν το βλέμμα τους στα γυμνά της μέλη, οι στίχοι τους γέμισαν λαγνεία. Ήταν όμως ποιητές. Και άντρες. Μπορούσαν να το κάνουν.

 

Ανάμεσά τους κάποιες γυναίκες δοκίμασαν την τύχη τους στην ποίηση. Λίγες, ελάχιστες συγκριτικά με τους άντρες ποιητές. Ποιήτριες ερωτευμένες που κάλυπταν τον πόθο τους με μεταφορές και αλληγορίες. Σεμνά δηλαδή. Έγραψαν όμως όμορφα ποιήματα.

 

Αλλά, κακά τα ψέματα, η ποίηση γενικώς και ειδικώς η ερωτική ποίηση είναι ή ήταν το ευρύ πεδίο έκφρασης των ανδρών.

 

Και η γυναίκα εκεί, μέσα στους στίχους που άντεξαν στους αιώνες, είναι κατά κανόνα η αιθέρια ύπαρξη, πάντα νέα και όμορφη, πάντα ποθητή, μοιραία, ελκυστική, ένα όνειρο που ζει ανάμεσά μας, ένα πλάσμα  εξωπραγματικό. Μια «ξανθή, αγαπημένη Παναγιά» επί το λαϊκότερον.

 

Βέβαια η πραγματικότητα είναι άλλη, το ξέρουμε όλοι όσοι είμαστε προσγειωμένοι. Αλλά δεν έχει σημασία. Η ποίηση είναι ελεύθερη από τα δεσμά της πραγματικότητας, μπορεί να φτιάξει τους δικούς της κόσμους και να μας ρουφήξει μέσα τους. Να μας κάνει να λατρέψουμε τα είδωλά της.

 

Μόνο που τώρα έχουν αλλάξει οι καιροί. Οι γυναίκες που γράφουν ερωτική ποίηση αρχίζουν δειλά δειλά να εκφράζουν τον σαρκικό τους πόθο, συγκρατημένες κάπως ακόμα, ωστόσο τολμηρότερες από τις προκατόχους τους.

 

Και μια και ζούμε πλέον τη γυναικεία χειραφέτηση ή τουλάχιστον την απαιτούμε ανυποχώρητες, ελπίζω σύντομα να δω ποιήτριες που θα υμνούν τον άντρα με τον ίδιο αυθόρμητο τρόπο που αυτός ύμνησε τη γυναίκα: ερωτικό, θερμό, τοτέμ, είδωλο και ξωτικό.

 

Ας τον κάνουμε κι αυτόν άγαλμα και ας νιώσουμε αγαλλίαση με στίχους τολμηρούς που θα περιγράφουν την ομορφιά του. Να έχουμε κι εμείς να λατρεύουμε έναν μελαχρινό αγαπημένο Κουρσάρο ας πούμε.