Τα τρία κακά της μοίρας μας

 

 

Δεν μας βλέπω καθόλου καλά.

Ήρθε ο κορονοϊός και στρογγυλοκάθισε στον πλανήτη, μας έκλεισε μέσα στα σπίτια μας, μας τρέλανε με τις μάσκες, τις αποστάσεις, τις απολυμάνσεις, πέθανε κόσμος, άλλαξαν οι συνήθειές μας, γίναμε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι κι εμείς της τρίτης ηλικίας τρέμουμε και τη σκιά μας.

Είπαμε θα βρεθεί το εμβόλιο και θα ησυχάσουμε, βρέθηκε το εμβόλιο, αλλά ο κορονοϊός δεν χαμπαρίζει από τέτοια, άμα σε βάλει στο μάτι, πάει, δεν γλιτώνεις. Οπότε τίποτε δεν άλλαξε, μάσκες ξανά, πλένουμε τα χέρια μας, τηρούμε αποστάσεις, οι κλειστοί χώροι είναι επικίνδυνοι, όχι συνωστισμοί, όχι φιλιά και αγκαλιές, αν θέλεις να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου, λοιπόν, όπως το λένε και οι ειδικοί, ο κορονοϊός ήρθε και θα μείνει και ας κάνουμε τα κουμάντα μας.

 

Η ζωή μας άλλαξε. Ειδικά για μας τους μεγάλους άλλαξε για πάντα. Θα προσέχουμε όσο ζούμε και ο Θεός βοηθός.

 

Πριν όμως τον κορονοϊό ο πλανήτης έστελνε εδώ και χρόνια τα μηνύματά του περί κλιματικής αλλαγής, αλλά εμείς δεν τα παίρναμε και πολύ στα σοβαρά. Χρόνο με τον χρόνο τα μηνύματα αγρίευαν και σήμερα πια κανείς δεν αμφιβάλλει ότι αποσταθεροποιήθηκε το κλίμα παγκοσμίως κι ότι έρχονται συμφορές που δεν φανταζόμαστε.

 

Ακόμα εδώ στον τόπο μας τα πράγματα δεν έχουν γίνει τραγικά, αλλά βλέπουμε τι γίνεται αλλού, πλημμύρες, κατολισθήσεις, ξηρασία, κακοκαιρίες μες στο κατακαλόκαιρο, τα ποτάμια στερεύουν, μεγάλες πόλεις πνίγονται στα νερά που καταπίνουν κτίρια και ανθρώπους και ζωντανά, φωτιές ατελείωτες στα δάση, καταστροφές στις περιουσίες των ανθρώπων, λιώνουν οι πάγοι, κινδυνεύουν να χαθούν κάτω από τη θάλασσα νησιά και παραλίες.

 

Και δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι κάθε χρόνο τα φαινόμενα αυτά γίνονται όλο και πιο άγρια. Επομένως σε μερικά χρόνια, όσοι ζουν, θα ζουν σε ένα πλανήτη αγνώριστο και καμιά επιστήμη και τεχνολογία δεν θα είναι ικανή να αναχαιτίσει την κλιματική αλλαγή – ποιος μπορεί να τα βάλει με έναν ολόκληρο πλανήτη που αποφάσισε να αλλάξει κλίμα;

 

Οι θεραπείες που προτείνουν οι ρομαντικοί, αυτοί που κατηγορούν τον άνθρωπο για την κλιματική αλλαγή, είναι για γέλια. Ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει το μικροκλίμα, όχι όμως μια παγκόσμια κλιματική αλλαγή, κάτι που έχει ήδη συμβεί πολλές φορές στο μακρινό παρελθόν της Γης.

 

Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση κι αυτό: θα μάθουμε να ζούμε με τα ακραία καιρικά φαινόμενα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

 

Και ερχόμαστε και στο τρίτο κακό της μοίρας μας, την ενεργειακή κρίση. Ανθρώπινο κατασκεύασμα αυτό που απειλεί κυρίως τις κοινωνίες της αφθονίας, γιατί οι υπόλοιπες έτσι κι αλλιώς ζουν ελεεινά και άθλια.

 

Μια και καταφέραμε να μπούμε στο κλαμπ αυτό της αφθονίας, είναι βέβαιο ότι θα μας κακοφανεί πολύ που θα στερηθούμε την απαραίτητη ενέργεια που κάνει τη ζωή μας εύκολη και άνετη. Κι αυτό όχι για ένα χρόνο αλλά για πολύ καιρό – άγνωστο πόσο.

 

Θα παγώνουμε τον χειμώνα. Θα σκάμε από τη ζέστη το καλοκαίρι. Οι πόλεις θα μένουν σκοτεινές τη νύχτα. Οι τιμές των τροφίμων και του πετρελαίου θα εκτιναχθούν σε ακατανόητα ύψη. Οι αγαπημένες μας ηλεκτρικές συσκευές θα μένουν κλειστές. Κι αν το πράγμα χειροτερέψει, θα κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα περιοδικά για λόγους οικονομίας. Οι κοινωνίες της αφθονίας θα μάθουν να ζουν λιτά, αλλιώς θα κατρακυλήσουν στο χάος. Θα μάθουν να μετρούν τις μπουκιές τους. Καιρός ήταν.

 

Φανταστείτε τι ζωή μάς περιμένει:

Με κορονοϊό, με κλιματική αλλαγή και με ενεργειακή κρίση, όλα μαζί παρέα.

 

(Θα τα ξαναπούμε σε ένα χρόνο. Να δούμε ως τότε πώς θα πάνε τα πράγματα).