"Ψυχές"

Το φως του ήλιου

δεν αναζητούν,

είναι βαρύ για τις ψυχές

το λάμπος του

κι η θέρμη του

τις κατακαίει.

Θέλουν σκοτεινιασμένους ουρανούς,

δέντρα νεκρά,

βράχια γυμνά,

θάλασσες μαύρες

με αφρισμένα κύματα

και του αέρα

το βόγκο τον αδιάκοπο,

θέλουν μια παγωμένη γη,

χώμα σκληρό και γκρίζο

και κάπου κάπου

αθόρυβα από ψηλά

να πέφτουνε

χοντρές σταγόνες

σαν τα δάκρυα

ενός άγνωστου θεού.

Εκεί βουβά θέλουν

να αναπαύονται

αιώνια κοιτώντας τον ορίζοντα,

χωρίς να περιμένουν τίποτα,

χωρίς καμιά ανάμνηση

ή νοσταλγία,

αιώνια να αναπαύονται εκεί

σε ένα είδος

δικής τους ευτυχίας

παράξενης.