Άυλες
περιφέρονται μορφές,
σιωπηλές,
με
την κομματιασμένη μνήμη τους
-κοιτάζουν,
αλλά
δεν μπορούν καλά να θυμηθούν,
όλα
σαν όνειρο είναι χυμένα,
μια
πολυθρόνα,
ένα
κρεβάτι,
μια
γυναίκα στο παράθυρο -
ξεριζωμένες
τριγυρνούν
και
χωρίς έρμα,
δεν
καταλαβαίνουν
πως
η ζωή τελείωσε γι’ αυτές,
πως
τώρα έτσι αέναα
θα
αιωρούνται χωρίς λύπη
ανάμεσά
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου