Κατάθλιψη

 

Η κατάθλιψη δεν είναι δυστυχία.

Έχει τον δικό της τόπο, ένα τόπο ζοφερό, ξερό, βουβό, χωρίς ζωή, ένα τόπο που θυμίζει θάνατο.

 

Η δυστυχία έχει μέσα της ζωή. Έχει κραυγές πόνου, κοπετό, κλάμα, βογκητά, έχει ζωή που παλεύει να επιβιώσει, που θέλει να νικήσει τη δυστυχία, άσχετα αν μπορεί ή όχι.

 

Η κατάθλιψη δεν έχει τίποτα από αυτά. Τυλιγμένη στη σιωπή στέκεται ακίνητη στο νεκρό τοπίο της και κοιτάζει, χωρίς να βλέπει τίποτα.

 

Υπάρχει, αλλά είναι σαν να μην υπάρχει.

 

Πέρα, μακριά ξέρει ότι συμβαίνουν πράγματα, μικρά και ασήμαντα ή μεγάλα και σοβαρά. Δεν την ενδιαφέρουν. Ζει, γιατί έτυχε να ζει. Μέσα της είναι πεθαμένη, γι’ αυτό δεν έχει νόημα να φωνάξει, να απλώσει το χέρι για βοήθεια, να αφήσει κραυγές πόνου. Βρίσκεται πέρα από αυτά.

 

Η κατάθλιψη είναι μια βαριά πλάκα που έχει πλακώσει κάποιον ζωντανό κι αυτός τη δέχεται αδιαμαρτύρητα.