Μακάριοι οι αλλοδαποί

 

Με κοίταζαν οι διπλανοί

στο μαγαζάκι του καφέ

αλλοδαποί εργάτες

ή άνεργοι, ποιος ξέρει,

και για το δράμα τους ποιος νοιάζεται

και για την πονηριά τους

και για το σπίτι τους,

τη μάνα τους, τα αδέρφια τους,

τα παιδιά και τις γυναίκες τους.

 

Εγώ πάντως δεν νοιάστηκα,

πονούσε η ψυχή μου,

καθόμουνα σκυφτή και κάπνιζα

και κοίταζα τον κόσμο απογοητευμένη.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι,

μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες

και όσοι με κοιτάζουν με φθόνο

ή με λαγνεία

και όσοι λογαριάζουν πόσα λεφτά

έχω στην τσάντα μου

και όσοι χαϊδεύουν το μαχαίρι

στην τσέπη του παντελονιού τους.

Μακάριοι οι αλλοδαποί

που τέτοιο σαν τον δικό μου πόνο

ποτέ τους δεν θα νιώσουν.