Η πρόταση

 

 

«Κάποτε θα βγω από εδώ μέσα.»

 

Αυτή η πρόταση τον κράτησε ζωντανό πέντε χρόνια. Χωρίς αυτήν θα είχε πεθάνει – το επιχείρησε δυο φορές, αλλά η πρόταση τον συγκράτησε.

 

Το ψυχιατρείο το γλίτωσε, γιατί η πρόταση, όταν είχε κέφια, μεγάλωνε πολύ, έπαιρνε μαζί της κι άλλες προτάσεις, γινόταν ολόκληρο βιβλίο. Τότε μπορούσε ακόμα και να χαμογελάσει.

 

Άλλες φορές πάλι η πρόταση εξαφανιζόταν κι αυτός ριχνόταν στα βάραθρα. Αλλά κράταγε λίγο αυτό. Γιατί εκεί, μέσα στη σκοτεινιά και το απόλυτο Τίποτα, αναδυόταν ξαφνικά σταθερή και ακλόνητη η πρόταση.

 

Δεν αναρωτήθηκε πότε θα συνέβαινε αυτό. Ήξερε όμως με σιγουριά ότι θα ερχόταν ο καιρός που θα έβγαινε από εκεί μέσα.

 

Σαράντα χρόνια αργότερα - ήταν ήδη μεγάλος, είχε βγει από κει μέσα στα είκοσι τρία χρόνια του, ήταν ενταγμένος ομαλά, ήταν επιτυχημένος στη δουλειά του, ήταν και κοινωνικός – εξομολογήθηκε σε έναν φίλο του ψυχολόγο πώς πέρασε εκείνα τα πέντε φοβερά χρόνια.

 

-Ήταν ένα είδος ψύχωσης, του εξήγησε ο ψυχολόγος.

-Ναι, μάλλον, απάντησε αυτός ανατριχιάζοντας με τη λέξη που μόλις άκουσε.

 

Δεν του είπε περισσότερα. Δεν του είπε ότι το γιατρικό του ήταν μια πρόταση που τον συνόδευε στην απελπισία του πέντε ολόκληρα χρόνια.

(Μικρές ιστορίες)