Για περίπου 4.000 χρόνια οι άντρες
καβάλα στα άλογα κυνηγούσαν, πολεμούσαν, ταξίδευαν, εμπορεύονταν, εισέβαλλαν σε
ξένα κράτη, ανακάλυπταν νέες χώρες και νέα, παρθένα εδάφη. Υπήρχαν φυλές που οι
άντρες τους ζούσαν ολόκληρη σχεδόν τη ζωή τους πάνω στα άλογά τους, σπάνια
κατέβαιναν από αυτά. Άντρας και άλογο ήταν ένα πράγμα. Καλό άλογο ήταν το γερό
άλογο που έτρεχε γρήγορα. Που έτρεχε σαν σίφουνας. Κι ο έμπειρος καβαλάρης
ήξερε πώς να το κουμαντάρει.
Και μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια
ιππασίας ήρθε πριν εκατό και κάτι χρόνια στη ζωή του ανθρώπου το αυτοκίνητο. Το
άλογο πήγε στην άκρη και γέμισαν αυτοκίνητα οι δρόμοι.
Τώρα οι καβαλάρηδες έγιναν οδηγοί. Τα
χούγια όμως δεν άλλαξαν. Τι άλογο τι αυτοκίνητο. Σημασία έχει να είσαι εσύ που
δίνεις τις διαταγές: τρέξε, σταμάτα, στρίψε, τρέξε κι άλλο, τρέξε, τρέξε,
ξεπέρασέ τον αυτόν, «φάε τη σκόνη μου, χα χα!», τρέξε, σου λέω, τρέξε!
Άμα σε πατήσει άλογο, μπορεί να ζήσεις.
Άμα σε πατήσει αυτοκίνητο, μάλλον όχι.
Αναγκαστικά βγήκαν κανόνες οδικής
κυκλοφορίας, εδώ δεν τρέχουμε, εδώ προσοχή, εδώ σταματάμε, εδώ κοιτάζουμε δεξιά
κι αριστερά, εδώ κατολισθήσεις, εδώ πολλές στροφές, εδώ στενεύει ο δρόμος, εδώ
σχολείο, εδώ διάβαση πεζών, εδώ φανάρια.
Ναι, αλλά τι σόι καβαλάρης είσαι, άμα
πηγαίνεις αργά και προσεχτικά; Ντροπή των αντρών είσαι, μάπας είσαι, δεν είσαι
παλικάρι εσύ.
Από κοντά και η γνωστή τεστοστερόνη που
φουντώνει τον άντρα και τον κάνει ανίκητο: τρέξε, ρε, τρέξε! Είσαι καβαλάρης
εσύ, δεν είσαι κανένα μαμόθρεφτο!
Τέλος πάντων, άρχισαν να σκοτώνονται οι
άνθρωποι στα τροχαία, ανύποπτοι πεζοί, ανύποπτοι οδηγοί που έρχονταν από
απέναντι, φουντωμένοι καβαλάρηδες, κομμάτια όλοι μέσα σε τσαλακωμένες
λαμαρίνες.
Και κάπου στα μέσα του περασμένου αιώνα
άρχισαν και οι γυναίκες δειλά δειλά να πιάνουν το τιμόνι. Αυτές ούτε
τεστοστερόνη είχαν ούτε παρελθόν άγριων καβαλάρηδων. Κάθονταν στη θέση του
οδηγού και έβαζαν μπροστά τη μηχανή. Πώς δουλεύει η ραπτομηχανή; Ποτέ δεν
βάζουμε το δαχτυλάκι μας κάτω από τη βελόνα. Πώς δουλεύει το μίξερ; Ποτέ το
δαχτυλάκι μέσα, όσο σβουρίζει το μηχάνημα. Πώς δουλεύει το αυτοκίνητο; Ποτέ δεν
τρέχουμε για να μη σκοτώσουμε και να μη σκοτωθούμε.
Τσαλίμια δεν κάνουμε με τέτοια
μηχανήματα του σατανά. Κοιτάζουμε τις πινακίδες της τροχαίας, τι λέει εδώ;
Αργά, σχολείο. Κόβουμε ταχύτητα. Εδώ τι λέει το φανάρι; Κίτρινο, μην περάσεις
τη διασταύρωση, περίμενε. Περιμένουμε. Από πίσω οι άντρες οδηγοί κορνάρουν
έξαλλοι. «Πήγαινε στην κουζίνα σου, πλύνε τα πιάτα σου!» «Στο διάολο να πάτε»,
σκεφτόμαστε εμείς. Τώρα τι λέει το φανάρι; Πράσινο, φύγε. Πάμε να φύγουμε και
από πίσω κορνάρουν πάλι εξαγριωμένοι οι άντρες οδηγοί: «Άντε, μωρή, ξεκίνα! Τι
κάθεσαι;» «Στο διάολο να πάτε», σκεφτόμαστε ξανά εμείς.
Κομπλεξικές μάς έχουν κάνει αυτοί οι
Ούνοι του Αττίλα, αυτοί οι Απάτσι.
Και τώρα δείτε αυτό:
Ποσοστό νεκρών σε οδικά τροχαία (2019):
Άντρες: 84,3%
Γυναίκες: 17,7 %
Οδηγοί:
Άντρες: 76,0%
Γυναίκες: 26,9%
Τι να τους πεις τώρα που σε βρίζουν κι
από πάνω, επειδή προσέχεις, όταν οδηγείς;
«Γελαδάρηδες, ε, γελαδάρηδες!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου