"Γιόα"

Υπήρχαν διαστήματα που χανόταν τελείως. Στην αρχή αυτό με ενοχλούσε, μετά συνήθισα. «Δουλειές», μου έλεγε, όταν τον ρωτούσα. «Τι δουλειές;» «Δουλειές, Κάτια, δουλειές», απαντούσε αόριστα.

Ώσπου μια μέρα βρήκα στην τσέπη του μπουφάν του ένα περίστροφο. Σχεδόν μου φάνηκε φυσικό. Ο Γιόα ήταν παιδί του υποκόσμου. Το είχα υποψιαστεί αυτό από νωρίς. «Άφησέ το εκεί που το βρήκες», μου είπε ήσυχα.

Ο Γιόα ποτέ δεν φώναζε. Ο Γιόα ήταν πάντα καλός μαζί μου. Δεν είπα τίποτα. Ούτε ποτέ ξαναμιλήσαμε για το περίστροφο.

*

Μια φορά γύρισε μπρούμυτα κι έκρυψε το πρόσωπό του στο μαξιλάρι. Κατάλαβα ότι έκλαιγε. Καθόμουν δίπλα του σιωπηλή. «Ο Λύκος μου πέθανε», μου είπε μετά.

Ο Λύκος ήταν ο σκύλος του. Μου έδειξε τη φωτογραφία του.

*

Πώς μπορεί κανείς να μεταχειριστεί έναν Γιόα;

Όταν με αγκάλιαζε, το βλέμμα του βάθαινε, ανέβαιναν στην επιφάνεια αδιευκρίνιστα συναισθήματα, έλεγε λόγια που δεν καταλάβαινα, τα έλεγε σιγανά, σαν να φοβόταν, τα έλεγε με πάθος, σαν να τον έκαιγαν, παραμιλούσε. Βρισκόταν σε μια άλλη διάσταση.

Δεν μου είπε ποτέ «σ’ αγαπώ». Δεν μου είπε ποτέ λόγια αγάπης.

Αυτό που ένιωθε για μένα δεν ήταν αγάπη, ήταν κάτι σαν ανάγκη, κάτι σαν εξάρτηση, ήταν μια άγνωστη δύναμη που τον έσπρωχνε σε μένα.

(Απόσπασμα από ανέκδοτη νουβέλα μου).