"Οι ηθοποιοί"

Τόσο πολύ μαγεύτηκαν

από τους ρόλους τους οι ηθοποιοί

που, όταν τέλειωσε η παράσταση

και έπεσε η αυλαία,

εκείνοι βυθισμένοι ακόμα μες στην έκσταση

με βδελυγμία απέρριψαν το ενδεχόμενο

να βγουν έξω στους δρόμους

φορώντας τις καθημερινές τους φορεσιές.

Έμειναν έτσι στη σκηνή

κάνοντας βόλτες πέρα δώθε,

τις μάσκες τους φορώντας,

 χαϊδεύοντας τις βελουδένιες τους στολές

και κάθε τόσο επαναλαμβάνοντας

μια ωραία φράση από το κείμενο.

Και λίγο πιο μετά ξεθάρρεψαν,

άρχισαν πάλι από την αρχή το έργο

μπροστά στα αδειανά καθίσματα

τώρα με τόλμη αυτοσχεδιάζοντας,

προσθέτοντας και αφαιρώντας λόγια,

αλλάζοντας τα γεγονότα

και προσαρμόζοντάς τα στις επιθυμίες τους

και ξαφνικά έγινε η σκηνή ένας ωραίος κόσμος

γεμάτος περιπέτειες και εντάσεις.

Ο εαυτός τους χάθηκε σιγά- σιγά, ξεχάστηκε,

στο τέλος έγιναν οι ρόλοι τους.

Ευτυχισμένοι τώρα περιφέρονται,

ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις,

ερωτεύονται, αυτοκτονούν,

ύστερα ξαναζωντανεύουν,

ξανά ερωτεύονται, ξανά αυτοκτονούν

 -ω, είναι μια υπέροχη ζωή αυτή που ζουν,

ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες τους,

όχι όπως εκεί έξω στα σκουπίδια,

τη δυσωδία και τη φθορά.

Ευχαριστώ την κ. Ασημίνα Ξηρογιάννη που συμπεριέλαβε το ποίημά μου στην ανθολόγηση.