"Πού η δόξα, πού τα κάλλη..."

Πού η δόξα,

πού τα κάλλη,

Κωνσταντίνε,

τώρα σκυφτός,

γερμένος στο μπαστούνι σου,

με κείνο το άκακο χαμόγελο του γέροντα

ήρθες να προσκυνήσεις το νεκρό εχθρό σου.

Γιατί στη νιότη όλα επιτρέπονται,

αλαζονεία,

φιλοδοξία,

παρασκήνια ύπουλα,

στη νιότη όλα είναι δυνατά,

υγεία,

ομορφιά

και ολυμπιακά βραβεία,

μετά ο χρόνος

βρίσκει τρόπους

να μας κατακρημνίσει

και να που τώρα εσύ

αδύναμος,

καρτερικά χαμογελώντας

έρχεσαι

και τιμή αποτίεις

στο νεκρό,

τιμή αποτίεις

σε μια εποχή

που έχει πεθάνει.

Κωνσταντίνε,

το γήρας έχει μια σοφία μοναδική

και καλωσύνη απροσδόκητη.

Σ’ έχουμε συχωρέσει,

κυρίως επειδή

σε είδαμε

να σε υποβαστάζουν άλλοι,

ανήμπορο,

ακουμπισμένο στο μπαστούνι σου

ανάμεσα στους νέους αρχηγούς μας.

Άμποτε να τους δούμε

γέρους ανυπεράσπιστους κι αυτούς 

και ίσως  τότε να τους συχωρέσουμε.