"Και υψώνονται μέσα απ' τα χώματα..."

Και υψώνονται μέσα απ’ τα χώματα

σε συναυλίες παράτονες

φωνές οργής ανάκατες με κλάματα

και με παράπονα

και με πνιχτά αναφιλητά

ο κόσμος των Αοράτων

που θρηνεί τη ματαιότητα

ζωές που χάθηκαν για πάντα

πόνοι που ξέμειναν και στοίχειωσαν

και μες την παραζάλη της παραφωνίας

αίφνης ακούς

έναν ψιθυρισμό

μια επίμονη επίκληση

σε σταθερό ρυθμό

σαν ήχο μηχανής

που κάποιος ξέχασε να βγάλει από την πρίζα:

Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί

γιατί με εγκατέλειψες...