Α
Η επίσκεψη του Πούτιν στην Ελλάδα ήταν πάλι μια καλή
αφορμή για να διχαστούμε οι Έλληνες με βάση: α) αν είμαστε ευρωπαϊστές ή
ευρωφοβικοί β) αν συμπαθούμε ή αντιπαθούμε το κόμμα που μας κυβερνά και γ) αν υποφέρουμε ή όχι από τα σύνδρομα
του παρελθόντος (προστάτιδα Ρωσία επί Τουρκοκρατίας, χριστιανική ορθοδοξία και
άλλα παρόμοια).
Όμως, δεν έχουμε κανένα λόγο να μη συμπαθούμε τη
μεγάλη αυτή χώρα, η οποία είναι μια καθαρά δυτική χώρα, άσχετα αν δεν κάνει
πάντα τα χατίρια στις υπόλοιπες συνασπισμένες χώρες της Δύσης. Η Ρωσία απαιτεί
και δικαιούται να έχει μια σημαντική θέση στη διεθνή πολιτική και να ακούγεται
ο λόγος της. Εξακολουθεί να είναι μια υπερδύναμη με ισχυρή επιρροή σε περιοχές
που η υπόλοιπη Δύση έχει αδύναμη παρουσία και για το λόγο αυτό τη θέλουμε
σύμμαχό μας και όχι αντίπαλό μας.
Αν η δημοκρατία της έχει προβλήματα, ας μην ξεχνάμε
ότι η χώρα αυτή δοκίμασε μεγάλες περιπέτειες περνώντας από ένα φεουδαρχικό
καθεστώς σε ένα δικτατορικό που την ταλαιπώρησε επί σχεδόν ολόκληρο τον εικοστό
αιώνα. Σήμερα προσπαθεί να μάθει να ζει σε δημοκρατία και αυτό πρέπει να της το
αναγνωρίσουμε.
Ο Πούτιν, είτε μας αρέσει είτε όχι, φροντίζει για τα
συμφέροντα της χώρας του και δεν έχει καμιά διάθεση να συρθεί τελευταίος στο
άρμα της συνασπισμένης Δύσης. Η συνασπισμένη Δύση πρέπει να το καταλάβει αυτό,
να παραμερίσει τα εφήμερα πολιτικά οφέλη μιας αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και να
την αποδεχτεί ως σύμμαχο στον πόλεμο κατά του ισλαμιστικού σκοταδισμού και της
τρομοκρατίας , τον μόνο (ορατό) σοβαρό κίνδυνο που απειλεί τον πολιτισμό μας
αυτή τη στιγμή. Αν θρηνούμε για τα θύματα της τρομοκρατίας στο Παρίσι, στις
Βρυξέλλες και αλλού, ας μην ξεχνάμε ότι και η Ρωσία πληρώνει βαρύ τίμημα με
νεκρούς από τους ίδιους τρομοκράτες.
Και κυρίως ας μην ξεχνάμε αυτό: Η Ρωσία είναι η
ανατολική πτέρυγα του δυτικού κόσμου και το έσχατο όριό του προς ανατολάς.
Αποκεί και πέρα μπαίνουμε σε ξένα εδάφη. Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Τσέχωφ, Γκόγκολ,
Πούσκιν, Αϊζενστάιν, Ταρκόφσκι, Ραχμάνινοφ, Τσαϊκόφσκι (στην τύχη αναφέρω τα
ονόματα) είναι Ρώσοι δημιουργοί δυτικής κουλτούρας.
Β
Σχολίασαν τα ΜΜΕ ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα
που επισκέφθηκε τη Χιροσίμα απέφυγε να ζητήσει συγγνώμη για την καταστροφή που
προκάλεσαν οι ΗΠΑ με τις δύο ατομικές τους βόμβες στην Ιαπωνία το 1945.
Θα ήταν όμως πολύ ηλίθιος, αν το έκανε, εφόσον οι
Ιάπωνες ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη για τις θηριωδίες τους
κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θηριωδίες που ξεπερνούν σε φρίκη και ωμότητα
ακόμα και αυτές των Ναζί – και για τις
οποίες οι Γερμανοί έχουν ζητήσει συγγνώμη.
Ας ζητήσουν λοιπόν πρώτα αυτοί συγγνώμη για τα
τρομερά τους εγκλήματα – που καθώς φαίνεται δεν τους αφήνει ο εθνικισμός τους
να το κάνουν – και μετά ας ζητήσουν συγγνώμη και οι Αμερικανοί.
Γ
Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που ένα κόμμα στον
δυτικό κόσμο παίρνει μετά από εκλογές την εξουσία, ο νέος Πρόεδρος ή
Πρωθυπουργός απευθύνεται στον λαό και μεταξύ άλλων τονίζει ότι δεν υπάρχουν
νικητές και ηττημένοι και ότι θα κυβερνήσει στο όνομα ολόκληρου του λαού. Πολύ
φρόνιμη και συνετή παραίνεση να μείνει ο λαός ενωμένος και να μην προκληθεί εθνικός
διχασμός.
Προ ημερών άκουσα έναν δικό μας εδώ βουλευτή του
κόμματος που μας κυβερνά να διαχωρίζει τους Έλληνες εν ψυχρώ σε εκείνους που
είναι υπέρ της Ευρώπης (χρησιμοποιώντας μια ακαλαίσθητη λέξη που δεν θα επαναλάβω)
και σε εκείνους που είναι εναντίον της – εγώ τους λέω ευρωφοβικούς, τουλάχιστον
η λέξη δεν είναι ακαλαίσθητη.
Πρώτη φορά στα πολλά χρόνια που ζω άκουσα πολιτικό
να διαχωρίζει το λαό σε καλούς και σε κακούς. Θέλει να συσπειρώσει τους δικούς
του; Μάλλον. Αλλά έκανε μια εγκληματική πράξη.
Άλλο ήθελε να πει, εξηγούν πολλοί. Αν ήθελε να πει
κάτι άλλο, ας το έλεγε με άλλα λόγια. Έτσι που το είπε, δίχασε το λαό μας και
αναζωπύρωσε πάθη που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Οι πολίτες μπορούμε να έχουμε όποια ιδεολογία
θέλουμε, γνωρίζουμε όμως ότι ανήκουμε στον ίδιο λαό και ενδιαφερόμαστε για την
καλή πορεία της χώρας. Ο διαχωρισμός σε καλούς δικούς μας και στους κακούς –ή
βλάκες- άλλους που γίνεται από βουλευτή του κόμματος που μας κυβερνά έχει ένα
ιδιαίτερο όνομα. Λέγεται εθνικός διχασμός.
Και είναι έγκλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου