"Μέσα στα αίματα θα ζήσεις"

Έτσι τώρα,

αφού με μόχθο ζήσαμε 

μια ολόκληρη ζωή,

να ανέβουμε ψηλά,

ακόμα πιο ψηλά,

αφού ελπίσαμε

και τραγουδήσαμε αφελώς

(ως γνήσιοι ηλίθιοι)

τραγούδια της αγάπης,

αφού με αισιοδοξία ατενίσαμε

ένα γενναίο μέλλον

που ήταν καθ’ οδόν

(ναι, με τέτοιες ψευδαισθήσεις

πορευτήκαμε επί δεκαετίες)

και είδαμε

(μας φάνηκε, δεν είδαμε)

πως το Θηρίο

είχε υποχωρήσει

στα λαγούμια του,

τώρα λοιπόν,

καθώς αρχίζει

να γέρνει η ζωή μας

κι ετοιμαζόμαστε

να παραδώσουμε

στα χέρια των παιδιών μας

τη σκυτάλη,

έγινε ξαφνικά ο κόσμος

επικίνδυνος,

έγινε αιματηρός,

βάρβαρος έγινε

και γέμισε

από κορμιά διαμελισμένα.

Τίποτε επομένως σπουδαίο

δεν κατορθώσαμε

εμείς οι φιλειρηνικοί

και οι αναίμακτοι,

απλώς κατρακυλήσαμε τις σκάλες

και τώρα κοιταζόμαστε

με απορία:

«Μα πώς; Αφού εμείς υπήρξαμε

της Γης το άλας το ευλογημένο.

Μα πώς; Δεν είναι ο Άνθρωπος καλός;

Imagine, φίλε μου, imagine!»

Τώρα λοιπόν εσύ,

νέα γενιά μεταξωτή και άκαπνη,

με γεια σου ο καινούργιος κόσμος,

καλά κουράγια σου εύχομαι

και προ παντός

μην τραγουδήσεις

τραγούδια της αγάπης

και καταντήσεις

σαν κι εμάς

νωθρή και μαλακιά,

imagine,

εδώ είναι πάντα το Θηρίο,

απ’ την αρχή του Χρόνου

ήταν πάντα εδώ.

Να οπλιστείς λοιπόν

με άγριες μουσικές,

με εμβατήρια

και με σημαίες θανάτου,

να κάνεις μαύρη την ψυχή σου

και τη φωνή τραχιά

και να αμυνθείς,

να επιτεθείς,

αίματα να ονειρευτείς,

γιατί μέσα στα αίματα

θα ζήσεις.

Με γεια σου ο  καινούργιος κόσμος,

να τον χαίρεσαι.