Καίτη Βασιλάκου: "Εφόσον δεν είμαστε αγριόχοιροι"

«Η ζωή είναι ωραία!»

Μετά, αυτός που το είπε πήγε και πέθανε. Μπορεί και με άσχημο τρόπο. Αδύνατο είναι τώρα να τον βρούμε και να τον ρωτήσουμε, αν έχει την ίδια γνώμη. Ας υποθέσουμε όμως ότι τον βρήκαμε και του πήραμε μια μικρή συνέντευξη.

-Πώς είστε κατ’ αρχάς;

-Είμαι καλά, ευχαριστώ.

-Είστε καλά ως νεκρός;

-Είμαι πάρα πολύ καλά.

-Εντύπωση μάς κάνει αυτό. Επειδή πολύ εγκωμιάσατε τη ζωή, όταν ήσασταν ζωντανός.

-Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο τώρα, ως νεκρός, είμαι πολύ καλά, δεν έχω κανένα παράπονο.

-Αναζητάτε τη ζωή;

-Θα έλεγα ότι όχι, δεν την αναζητώ,

-Μας εκπλήσσετε! Διότι εδώ που βρίσκεστε όλα είναι στατικά και ανεξέλικτα.

-Πείτε καλύτερα ανύπαρκτα.

-Δεν θέλαμε να σας προσβάλουμε. Αν όμως επιμένετε...

-Ανύπαρκτα, επιμένω. Είμαι ένας ανύπαρκτος. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις.

-Και είναι καλύτερα έτσι;

-Ναι, είναι καλύτερα νομίζω.

-Θα θέλατε να μας πείτε γιατί;

-Διότι κατά πρώτον ως ανύπαρκτος και ανεξέλικτος δεν έχω να ανησυχώ για τίποτα. Ας ανησυχούν οι ζωντανοί για τις εξελίξεις.

-Για πολέμους, εννοείτε, πείνα, φτώχεια, αρρώστιες...

-Και γι’ αυτά οπωσδήποτε. Αλλά και για άλλα.

-Όπως;

-Όπως για το ποίος είμαι, πού υπάγω, τι νόημα έχει η ζωή μου, τέτοια. Εγώ τώρα τα έχω λύσει όλα αυτά και είμαι ήσυχος. Είμαι ένας νεκρός, δεν πηγαίνω πουθενά και δεν έχω ζωή για να ψάχνω το νόημά της.

-Ώστε και η ανυπαρξία είναι ωραία;

-Εξαιρετική, θα έλεγα.

-Δηλαδή και η ζωή ωραία και η μη ζωή; Όλα ωραία τα βρίσκετε εσείς;

-Λοιπόν, θα σας εξομολογηθώ κάτι: δεν είναι αλήθεια ότι η ζωή είναι ωραία.

-Μα πώς; Εσείς, όταν ζούσατε, το υποστηρίξατε αυτό με τέτοιο απόλυτο τρόπο που πια όλοι οι ζωντανοί μετά από σας το επαναλαμβάνουν.

-Ζητώ συγγνώμη, αν μπέρδεψα τους ανθρώπους. Όμως έκανα λάθος.

-Ώστε δεν είναι ωραία η ζωή;

-Εσείς τι γνώμη έχετε που είστε ακόμα ζωντανή;

-Εγώ τι να σας πω... άλλοτε μου φαίνεται ωραία, άλλοτε όχι.

-Καλά κάνετε και διατηρείτε την ψυχραιμία σας. Διότι πρέπει να αντέξετε.

-Τι να αντέξω ακριβώς;

-Τη ζωή.

-Τι εννοείτε;

-Εννοώ ότι θα πρέπει κανείς όσο ζει να είναι ψύχραιμος και αισιόδοξος. Για να έχει αντοχές. Αν δεν το κάνει αυτό, δεν τα βγάζει εύκολα πέρα. Είναι δύσκολη υπόθεση να είναι κανείς ζωντανός. Ευτυχώς οι ζωντανοί δεν το καταλαβαίνουν και αυτό είναι υπέρ τους.

-Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν;

-Πόσο δύσκολο είναι να είναι ζωντανοί. Φυσικά είναι εφοδιασμένοι με γερό μηχανισμό, ικανό να αντεπεξέλθει στις περιστάσεις. Η αισιοδοξία είναι ένα προϊόν που παράγει ο μηχανισμός τους. Πρόκειται, ξέρετε, για πολύ ισχυρό ναρκωτικό.

-Ναρκωτικό η αισιοδοξία;

-Ναι. Σας φαίνεται παράξενο;

-Τουλάχιστον παράξενο. Για να μην πω βλάσφημο.

-Ένας νεκρός μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Κανείς δεν πρόκειται να τον παρεξηγήσει.

-Έχετε δίκιο ως προς αυτό. Αλλά τότε το σλόγκαν σας «η ζωή είναι ωραία» δεν έχει καμιά αξία;

-Ουσιαστικά καμία. Αλλά βοηθά τους ζωντανούς να ζουν. Τι λέτε κι εσείς;

-Με μπερδεύει λίγο η οπτική σας γωνία.

-Είναι η οπτική γωνία ενός νεκρού. Η πιο σταθερή οπτική γωνία να ξέρετε.

-Μα καλά, όταν το είπατε, δεν το νιώθατε; Δεν νιώθατε ωραία τη ζωή;

-Βεβαίως έτσι την ένιωθα. Εκείνο το βράδυ είχα πιει μερικά ποτηράκια με τους φίλους μου, ήμουν ερωτευμένος με μια παρδαλή που είχε πει το «ναι» επιτέλους, το κρεοπωλείο που είχα ανοίξει πριν δυο μήνες πήγαινε πολύ καλά και την προηγούμενη είχαμε ξυλοφορτώσει κάτι νταήδες που αναστάτωναν τη γειτονιά μας. Είχα λοιπόν κάθε λόγο να είμαι πολύ ευχαριστημένος εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα.

-Επομένως...

-Μη βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα. Την άλλη μέρα μάς έδειραν οι νταήδες που σας ανέφερα και μας άφησαν με σπασμένα κόκαλα. Αναγκάστηκα να κλείσω το μαγαζί, όσο ήμουν στο κρεβάτι με τους γύψους. Η πελατεία μου μετακινήθηκε στο παραδίπλα κρεοπωλείο και, όταν άνοιξα πάλι το δικό μου, δεν ξαναγύρισε σε μένα. Πνίγηκα στα χρέη. Η παρδαλή που σας έλεγα με εγκατέλειψε και τα’ φτιαξε μ’ έναν άλλον.

-Ώστε...

-Ώστε, όταν ξαναβρέθηκα να τα πίνω με τους φίλους μου, είχα πλέον άλλο σλόγκαν.

-Ποιο, αν επιτρέπετε;

-«Η ζωή μου όλη μια ανοησία

που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία».

-Εννοείτε το γνωστό τραγούδι.

-Ναι. Εν τω μεταξύ όμως το πρώτο μου σλόγκαν το είχαν αρπάξει οι άνθρωποι και το έλεγαν κάθε φορά που κατέβαζαν κανένα ποτηράκι και τελούσαν εν ευθυμία.

-Θέλετε να πείτε ότι...

-Είναι λόγια μεθυσμένων αυτά, κυρία μου. Έτσι λένε τη μια στιγμή και την άλλη βρίζουν τη ζωή και την ελεεινολογούν. Αυτό κάνουν οι ζωντανοί. Κατά τις περιστάσεις δηλαδή.

-Μάλιστα, κατάλαβα. Και για να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη, τελικά αποποιείσθε το αρχικό σας σλόγκαν;

-Εντελώς.

-Ώστε η ζωή είναι άσχημη;

-Δεν θα το έλεγα έτσι ακριβώς. Η ζωή δεν ξέρει τι της γίνεται. Αυτός νομίζω είναι ο πιο σαφής ορισμός της. Εν αντιθέσει με την κατάσταση, στην οποία είμαι τώρα.

-Δηλαδή;

-Τώρα ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει. Είμαι νεκρός. Πρόκειται για μια σίγουρη και σταθερή κατάσταση. Όχι μια έτσι και μια αλλιώς.

-Είναι κι αυτό μια άποψη. Πάντως εγώ σας εύχομαι καλή διαμονή στην ανυπαρξία σας.

-Σας ευχαριστώ.

-Μια ερωτησούλα ακόμα, αν επιτρέπετε. Δεν μας είπατε τι έγινε μετά τις ατυχίες σας. Ορθοποδήσατε ή όχι;

-Το πράγμα πήγε ως εξής: μια καλύτερα, μια χειρότερα. Αν κάνω τη σούμα, βλέπω πως ούτε κέρδισα ούτε έχασα. Γύρω στο μηδέν κινήθηκα, όπως οι περισσότεροι εξάλλου.

-Και πώς πεθάνατε εντέλει;

-Πήγα να κυνηγήσω αγριόχοιρους, γκρεμίστηκα σ’ ένα γκρεμό και πέθαινα μια ολόκληρη νύχτα, μέχρι να με εντοπίσουν. Δεν με πρόλαβαν τελικά.

-Να υποθέσω ότι εκείνες τις ώρες δεν λέγατε ότι η ζωή είναι ωραία;

-Εκείνες τις ώρες ο μηχανισμός μου είχε αναστείλει την πολυτέλεια του φιλοσοφικού στοχασμού. Βρισκόμουν σε μια ζωώδη κατάσταση.

-Περίπου όπως οι αγριόχοιροι που σκοπεύατε να ξεπαστρέψετε.

-Περίπου έτσι.

-Εν πάση περιπτώσει δεχτείτε τα συλλυπητήριά μου για το ατυχές τέλος σας.

-Και πάλι σας ευχαριστώ.

-Έζησαν τουλάχιστον οι αγριόχοιροι.

-Οι οποίοι πέθαναν κι αυτοί κάποια άλλη στιγμή με κάποιον άλλον τρόπο.

-Σωστά. Λοιπόν, σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε και αντίο σας.

-Όχι αντίο, δεν χωριζόμαστε για πάντα! Αργά ή γρήγορα θα έρθετε κι εσείς εδώ. Εις το επανιδείν, καλύτερα.